Μάχη του Ρίμινι. Πώς οι άνδρες της Ελληνικής Ταξιαρχίας έκαμψαν τη γερμανική αντίσταση μετά από εννέα ημέρες. Η υπογραφή της παράδοσης έγινε και στην ελληνική γλώσσα

Η 3^η Ελληνική ορεινή ταξιαρχία δημιουργήθηκε στο Λίβανο τη 1^η Αυγούστου 1944 με διοικητή τον συνταγματάρχη πεζικού Θρασύβουλο Τσακαλώτο και συνολική δύναμη 3.377 άνδρες. Η Ταξιαρχία μεταφέρθηκε στην Ιταλία και έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις που έκριναν την ήττα της Βέρμαχτ. Η κυριότερη από αυτές ήταν η κατάληψη του Ρίμινι.

Διμοιρία της Τρίτης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας ΡΙΜΙΝΙ στις εγκαταστάσεις στου Γουδή, Νοέμβριος 1944. Φωτογραφία Dmitri Kessel, επιχρωματισμός Χρ. Καπλάνης

Μετά την κατάληψη της Ρώμης από τα συμμαχικά στρατεύματα τον Ιούνιο του 1944, οι γερμανικές δυνάμεις της Ιταλίας συμπτύχθηκαν επί της «Γοτθικής Αμυντικής Γραμμής», που εκτεινόταν από την Πίζα έως το Ρίμινι στις ακτές της Αδριατικής. Την επίθεση ανέλαβαν η 5η Αμερικανική Στρατιά υπό τον αντιστράτηγο Μαρκ Κλαρκ στο δυτικό τομέα και η 8η Βρετανική Στρατιά υπό τον αντιστράτηγο σερ Όλιβερ Λις στον ανατολικό τομέα, ο οποίος εκτεινόταν έως την Αδριατική Θάλασσα. Στην 8η Βρετανική Στρατιά είχε ενταχθεί η 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία.

Η ελληνική Ταξιαρχία μεταφέρθηκε στο Τάραντα στις 11 Αυγούστου 1944 και από εκεί έφθασε σιδηροδρομικώς στο χωριό Κατόλικα, 20 χιλιόμετρα νότια του Ρίμινι. Εκεί οι άνδρες του Τσακαλώτου αναπτύχθηκαν στο παραλιακό μέτωπο, αρχικά υπό τις διαταγές της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας και στη συνέχεια υπό τη 1η Καναδική Μεραρχία, επικεφαλής της οποίας ήταν ο στρατηγός Αλεξάντερ.

Στο Ρίμινι έπεσαν 1.470.000 οβίδες πυροβολικού! Η πόλη είναι χτισμένη κοντά στην ακτή της Αδριατικής Θάλασσας, ανάμεσα στους ποταμούς Μαρέκια (ο αρχαίος Αριμίνος) και Αούζα. Καταλήφθηκε από ελληνικές και καναδικές δυνάμεις στις 21 Σεπτεμβρίου 1944. Πηγή φωτο:The Remember November 11 Association

Η γερμανική άμυνα

Οι Γερμανοί κατείχαν με τμήματα της 1^ης Μεραρχίας αλεξιπτωτιστών και της μεραρχίας Τουρκομάνων, τα υψώματα βόρεια και βορειοδυτικά του Μαάνο ποταμού, αλλά και γύρω από το ποταμό Αούζα. Οι δυνάμεις του άξονα υπό τη διοίκηση του στρατηγού Τράουγκοτ Χερ ήταν αποφασισμένες να πολεμήσουν μέχρι τέλους.

Τις βραδυνές ώρες της 14ης Σεπτεμβρίου άρχισε η κύρια δράση της Ελληνικής Ταξιαρχίας, την οποία συνέδραμαν διμοιρίες συμμαχικών πολυβόλων και τεθωρακισμένα. η γερμανική άμυνα ήταν σκληρή, αλλά η ελληνική επίθεση υπήρξε θυελλώδης. Έτσι την επόμενη ημέρα οι άνδρες του Τσακαλώτου επιτέθηκαν στο αεροδρόμιο του Ρίμινι, το οποίο κατέλαβαν μετά από τριήμερη μάχη. Ο δρόμος για το Ρίμινι ήταν ανοιχτός.

Οι  ελληνικές απώλειες στη μάχη του Ρίμινι έφτασαν σε 116 νεκρούς. Σύμφωνα με έναν από τους διοικητές της βρετανικής 8ης Στρατιάς, τον σερ Όλιβερ Ληζ, «Η Μάχη του Ρίμινι ήταν μία από τις σκληρότερες της 8ης Στρατιάς, συγκρίσιμη με τη Μάχη του Ελ Αλαμέιν, του Μάρεθ και του Μόντε Κασσίνο». Πηγή Φωτο: World War II Day by Day

Στις 20 Σεπτεμβρίου η Ταξιαρχία έφτασε κοντά στη πόλη. Τα ελληνικά τμήματα έπρεπε να καταλάβουν τον ποταμό Αοούζα, τη νότια πλευρά του Ρίμινι και τους νότιους οικισμούς της πόλης. Μετά από σκληρές μάχες, το 3^ο τάγμα της ταξιαρχίας κατέλαβε την περιοχή Σάντα Μαρία ντε λε Κολονέλε. Την 21^η Σεπτεμβρίου με αιφνιδιαστική επίθεση κατέλαβε και το δυτικό τμήμα, ενώ το 2ο τάγμα της Ταξιαρχίας άρχισε επιχειρήσεις στο ανατολικό τμήμα της πόλης.

Το πρωί της 21ης Σεπτεμβρίου το ΙΙ Τάγμα της Ταξιαρχίας εισήλθε πρώτο στην πόλη του Ρίμινι και υποχρέωσε τον αντίπαλο σε υπογραφή Πρωτοκόλλου Παράδοσης. Στις 7:30 π.μ. ο Δήμαρχος του Ρίμινι παρέδωσε άνευ όρων την πόλη δια πρωτοκόλλου στον διοικητή του 2ου Λόχου του 3ου Τάγματος, λοχαγό Μιχαήλ Αποστολάκη. Το κείμενο γράφτηκε στην ελληνική, αγγλική και ιταλική γλώσσα. Το απόγευμα οι συμμαχικές μονάδες (Καναδοί και Νεοζηλανδοί) απέδωσαν τιμές στη σημαία του Τάγματος για την επιτυχία κατάληψης της πόλης.

Ο στρατηγός Αλεξάντερ μετά τα κατάληψη της πόλης δήλωσε: “Στις 20 Σεπτεμβρίου, έπειτα από πάλη χωρίς ελπίδα, εκκαθαρίσθηκε το Σαν Φορτουνάτο και στη διάρκεια της νύχτας οι Έλληνες, υπό τη διοίκηση της 1ης Καναδικής Μεραρχίας, εισήλθαν στο Ρίμινι. Ήμουνα ευτυχής, γιατί η επιτυχία αυτή είχε τόσο έγκαιρα λαμπρύνει τα πεπρωμένα της ηρωικής αυτής χώρας, που ήταν η μόνη μαχόμενη σύμμαχος στο πλευρό μας σε στιγμές ζοφερές και γιατί μία νέα νίκη στην Ιταλία είχε προστεθεί στη δόξα που αποκτήθηκε στα βουνά της Αλβανίας”.

Η ΙΙΙ Ορεινή Ταξιαρχία, η λεγόμενη Ταξιαρχία του Ρίμινι, επιστρέφει νικήτρια από το μέτωπο της Ιταλίας και παρελαύνει στην Αθήνα 9.11.1944. Αρχείο Πολεμικού Μουσείου

Οι συνολικές απώλειες της ελληνικής Ταξιαρχίας στις εννιά ημέρες που διάρκεσε η Μάχη του Ρίμινι ανήλθαν σε 116 νεκρούς. Ανάμεσά τους ήταν 10 αξιωματικοί και 106 οπλίτες. Επίσης υπήρξαν 316 τραυματίες (23 αξιωματικοί και 293 οπλίτες).

Πηγή αρχικής εικόνας: Greece at WWII Archives 

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Πού ευρίσκεται η Μονάς σου; Κάπου. Για πού πηγαίνετε; Δεν ξέρω». Οι οδηγίες του Ελληνικού Στρατού στους φαντάρους σε περίπτωση σύλληψης. Το Ατομικό Βιβλιάριο του ’50 διέθετε ακόμη και διαθήκη!