Ξόρκια και προσευχές που καθόρισαν το Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα. Ποια ήταν κατάρα του βάτραχου που “στέρησε” το πρωτάθλημα στη Βάσκο ντα Γκάμα για 11 χρόνια

Το κείμενο “Η κατάρα με τον βάτραχο του Αρουμπίνια” είναι του συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο

Μια νύχτα, με πολλή βροχή, στα τέλη του 1937, ένας οπαδός των αντιπάλων έθαψε έναν βάτραχο στο γήπεδο της Βάσκο ντα Γκάμα, με την κατάρα: Να μην κερδίσει πρωτάθλημα η Βάσκο ντα Γκάμα για δώδεκα χρόνια! Να μην κερδίσει, αν υπάρχει Θεός εκεί ψηλά.

Ο οπαδός εκείνος ονομαζόταν Αρουμπίνια και η Βάσκο ντα Γκάμα είχε συντρίψει τη μικρή του ομάδα με 12-0.

Με το να κρύψει έναν βάτραχο με το στόμα ραμμένο στην περιοχή του νικητή, ο Αρουμπίνια τιμωρούσε την πλεονεξία.

Επί χρόνια έψαχναν οπαδοί και ιθύνοντες της ομάδας έψαχναν τον βάτραχο στο γήπεδο και στη γύρω περιοχή.

Δεν τον βρήκαν ποτέ! Το γήπεδο έμοιαζε με σεληνιακό τοπίο από τις τρύπες.

Η Βάσκο ντα Γκάμα έπαιζε τους καλύτερους παίχτες της Βραζιλίας, είχε συγκροτήσει τη πιο δυνατή ομάδα, όμως ήταν καταδικασμένη να χάνει. Το 1945 η ομάδα πήρε επιτέλους το πρωτάθλημα του Ρίο, κι έσπασε την κατάρα.

Την τελευταία φορά που είχε το πρωτάθλημα ήταν το 1934. Έντεκα χρόνια ξηρασίας:

–Ο Θεός μάς έκανε μια μικρή έκπτωση, ανακοίνωσε ο πρόεδρος.

Πατέρες, ροζάρια και Σατανάς

Χρόνια αργότερα, το 1953, εκείνη που είχε πρόβλημα ήταν η Φλαμένγκο, η δημοφιλέστερη ομάδα του Ρίο ντε Ζανέιρο και ολόκληρης της Βραζιλίας. Η μοναδική, που, όπου κι αν έπαιζε, ήταν σαν να έπαιζε στην έδρα της.

Η Φλαμένγκο είχε εννιά χρόνια να δει πρωτάθλημα. Οι οπαδοί της, οι πιο πολυάριθμοι κι ένθερμοι του κόσμου, πέθαιναν της πείνας.

Τότε, ένας καθολικός παπάς, ο Γκόες, εγγυήθηκε τη νίκη με την προϋπόθεση ότι όλοι οι παίχτες θα προσέρχονταν στη λειτουργία του κάθε Κυριακή πριν από τον αγώνα και θα προσεύχονταν γονατιστοί με το ροζάριο στο χέρι, μπροστά στο ιερό.

Έτσι η Φλαμένκο κατέκτησε το τρόπαιο επί τρία συνεχόμενα χρόνια.

Οι αντίπαλες ομάδες διαμαρτυρήθηκαν στον καρδινάλιο Ζάιμε Καμάρα ότι η Φλαμένγκο χρησιμοποιούσε αθέμιτα μέσα!

Ο ιερέας Γκόες υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας ότι δεν έκανε τίποτε άλλο από το να υποδεικνύει τον δρόμο του Κυρίου. Παράλληλα, οι παίχτες συνέχισαν να προσεύχονται με το ροζάριό τους, που είχε κόκκινες και μαύρες χάντρες, τα χρώματα της Φλαμένγκο, αλλά και μιας αφρικανικής θεότητας που συμβόλιζε συγχρόνως τον Ιησού και τον Σατανά.

Όμως, τον τέταρτο χρόνο, η Φλαμένγκο, έχασε το πρωτάθλημα, οι παίχτες έπαψαν να πηγαίνουν στη λειτουργία και δεν ξαναπροσευχήθηκαν με το ροζάριό τους.

Ο ιερέας ζήτησε ακρόαση από τον Πάπα στη Ρώμη, αλλά δεν του απάντησε.

Ο κουφός “σωτήρας” της Φλουμινένσε

Αντίθετα, ο πατήρ Ρομουάλντο πήρε την άδεια του Πάπα να γίνει μέλος της Φλουμινένσε.

Ο παπάς παρευρισκόταν σε όλες τις προπονήσεις. Αυτό δεν άρεσε στους παίχτες.

Η Φλουμινένσε είχε 12 χρόνια να πάρει το πρωτάθλημα του Ρίο και ήταν κακός οιωνός εκείνο το όρνιο με τα μαύρα φτερά στην άκρη του γηπέδου. Οι παίχτες τον έβριζαν, ξεχνώντας ότι ο πατήρ Ρομουάλντο ήταν εκ γενετής κουφός.

Μια ωραία ημέρα, η Φλουμινένσε άρχισε να κερδίζει. Πήρε ένα πρωτάθλημα, στη συνέχεια κι άλλο, κι άλλο.

Οι παίχτες δεν μπορούσαν να παίξουν πλέον, παρά μονάχα στη σκιά του πατέρα Ρομουάντλο.

Μετά από κάθε γκολ του φιλούσαν το ράσο. Τα Σαββατοκύριακα, ο παπάς, παρακολουθούσε τους αγώνες από την εξέδρα των επισήμων και μουρμούριζε διάφορα ενάντια στον διαιτητή και τους αντιπάλους.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Το ποδόσφαιρο, στη σκιά και στο φως, του Εδουάρδο Γκαλεάνο, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Η κατάρα του τράγου». Η ιστορία του Έλληνα που «καταράστηκε» την ομάδα του Σικάγο, επειδή έδιωξαν από το γήπεδο τον τράγο του! Η διάσημη κατάρα που κράτησε πάνω από 100 χρόνια