“Ξέρεις πόσες φορές με έχει κουβαλήσει στην πλάτη της; Τώρα έφτασε ο καιρός να τη φροντίσω εγώ”. Η συγκινητική σχέση ενός βοσκού με την πανέμορφη φοράδα του που κουτσάθηκε, αλλά δεν την εγκατέλειψε

Μια υπέροχη ιστορία του φωτογράφου Κώστα Καπουργά από τα βουνά της Καστοριάς

Κατεβαίνοντας πριν από λίγο καιρό από το χωριό μου προς την Καστοριά πέρασα από τα βουνά της Άνω Φτεριάς.

Σε μια στροφή του χωματόδρομου αντίκρισα αυτό το πανέμορφο ζώο. Δεν έχασα ευκαιρία και έπιασα αμέσως το τρίτο μου χέρι, τη μηχανή και τη φωτογράφιζα.

Μετά από πέντε λεπτά έφτασε στο ίδιο μέρος και ένας Άνθρωπος (έτσι τον αποκαλώ γιατί δεν γνωρίζω ούτε το όνομά του. Άνθρωπο με Α κεφαλαίο) με το κοπάδι του.

-Δικό σου είναι τον ρώτησα; Πολύ όμορφο άλογο.

-Η κούκλα μου, απάντησε, έτσι τη λέω.

Όταν σε μια στιγμή η πανέμορφη φοράδα θέλησε να κάνει κάποια βήματα πρόσεξα πως δυσκολευόταν και έκανε κοφτά βηματάκια κουτσαίνοντας.

-Τι έχει, τον ρώτησα;

-Στα δυο μπροστινά της πόδια έχουν σπάσει κάποια κοκαλάκια, μου είπε και έσκυψε το κεφάλι του. Η εγχείρηση είναι ακριβή και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω αν επιζήσει τη νάρκωση, είναι τώρα 22 χρονών.

-Γιατί δεν την αφήνεις σπίτι, τον ρώτησα;

-Την αφήνω, μου είπε, αλλά δεν θέλει να κάτσει σπίτι, συνήθισε από μικρή να ακολουθεί τα πρόβατα και με το κοπάδι θέλει να είναι.

Ο Άνθρωπος στηρίχθηκε στο μπαστούνι του και συνέχισε:

“22 χρόνια είμαστε μαζί, 22 χρόνια! Ξέρεις πόσες φορές με έχει κουβαλήσει στην πλάτη της; Οικογένειά μου είναι. Τώρα έφτασε ο καιρός να την φροντίσω εγώ”, μου είπε και τα μάτια του βούρκωσαν.

Τον χαιρέτησα και συνέχισα τον δρόμο μου πριν με πάρουν και ΄μένα τα ζουμιά.

Προχτές το απόγευμα κατεβαίνοντας και πάλι από το χωριό μου έξω από την Άνω Φτεριά τη συνάντησα και πάλι.

Τα πρόβατα περπατούσαν από τα χωράφια και αυτή κούτσα κούτσα από την άσφαλτο.

Σταμάτησα έκανα στην άκρη το αυτοκίνητο και κατέβηκα.

Ανάγκασα και ένα άλλο διερχόμενο όχημα να κάνει το ίδιο ο οδηγός εκνευρίστηκε λιγάκι, αλλά δεν πειράζει.

Και αν δεν ήξερε αυτός τον λόγο που έπρεπε να σταματήσει, τον ήξερα εγώ..

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Το τραγούδι του Μπαγιαντέρα για το γαϊδουράκι που φαγώθηκε στην Κατοχή. Ήταν σύντροφος ενός διάσημου πλανόδιου μανάβη, αλλά του το έκλεψαν τις μέρες της μεγάλης πείνας…