Woodstock. Η γενιά “έξω φρενών”, που μπορούσε από τα 18 να πίνει και να σκοτώνει στον πόλεμο, αλλά όχι να ψηφίζει. Γιατί η ροκ μουσική “έπαψε να είναι επικίνδυνη”

Πηγή: To Woodstock και ο μύθος του, των Κώστα Δ. Μπλιάτκα και Στέφανου Σακελλαρίδη, εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ

Με την είσοδο της δεκαετίας του 1970, το ροκ εντ ρολ είχε ένα πρόβλημα: Δεν ήταν πια επικίνδυνο!

Καλή μουσική και ενδιαφέροντες στίχοι έβγαιναν και με το παραπάνω. Οι παραγωγές ήταν πληρέστερες, ο ήχος ήταν καλύτερος, ενώ και τα σκηνικά, οι ταινίες, οι τηλεοπτικές παραγωγές και οι φωτογραφίες γίνονταν πιο λαμπερές.

Κάτι όμως έλειπε. Τι ήταν αυτό; Μα η ψευδαίσθηση πως το ροκ εντ ρολ θα κληρονομήσει τον πλανήτη! Πως τα ανοιχτά φεστιβάλ ειρήνης και μουσικής – ανοιχτά και στο «sex and drugs» – μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Τι είχε μεσολαβήσει; Το Woodstock!

Το τριήμερο αυτό, που σφράγισε τον μύθο της νεολαίας των sixties, ήταν ταυτόχρονα το αποκορύφωμα και ο επίλογος μιας εποχής.

Τα τραγούδια που ακούστηκαν εκεί ήταν σάουντρακ ενός ντοκιμαντέρ – αυταπάτη.

Η ήττα μιας γενιάς που διεκδίκησε το παν και έγραψε ιστορία. Η λάμψη της θα την κατατάσσει στους αιώνιους νικητές…

Σε όλη την ιστορία της λαϊκής μουσικής, υπήρξαν κάποιοι βασικοί σταθμοί – το δισκογραφικό ντεμπούτο του Έλβις, η «απόβαση» των Μπιτλς στην Αμερική, η ηλεκτρική κιθάρα στα τραγούδια του Ντίλαν – που αναγνωρίζονται ως καθοριστικές στιγμές και ως πολιτιστικοί δείκτες και καταλύτες στην ταραχώδη ανάπτυξη της ποπ – ροκ μουσικής.

Αυτό δεν συνέβη περισσότερο από ότι στο φεστιβάλ του Woodstock, το οποίο αναγνωρίζεται ως η κορυφαία στιγμή της κινούμενης με «καύσιμο», ροκ μουσική counter-culture στα τέλη της δεκαετίας του 1960.

Οι διοργανωτές περίμεναν από εξήντα μέχρι εκατό χιλιάδες κόσμου την ημέρα έναρξης στις 15 Αυγούστου 1969, αλλά τελικά πλήθη 500.000 ανθρώπων γέμισαν τη φάρμα του Μαξ Γιάσγκουρ στο Μπέθελ της Νέας Υόρκης, για να ζήσουν την εμπειρία αυτού που τους υποσχέθηκαν ότι θα είναι «τριήμερο ειρήνης και μουσικής».

Οι σημαντικότεροι από αυτούς που έπαιξαν ήταν οι Κάρλος Σαντάνα, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζόαν Μπαέζ, ο Τζο Κόκερ, ο Ρίτσι Χέιβενς, ο Πολ Μπάτερφιλ, οι Who, οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead, οι Mountain, οι Canned Heat, οι Band, οι Crosby, Stills, Nash and Young, οι Ten Years After.

Η μουσική που ακούστηκε στο Woodstock ήταν μείγμα ροκ εντ ρολ, ποπ, φολκ, μέχρι και «classic indian»! Η ατμόσφαιρα αποθέωνε την προσωπική έκφραση, τη χαλαρή αποδοχή του «sex and drugs», την αποδοκιμασία του πολέμου στο Βιετνάμ.

Το τοπίο είχε λιακάδα, βροχή, λάσπες, αγελάδες και αγάπη!

Μαρτυρίες όσων βρέθηκαν εκεί, αλλά και μουσικών και κατοίκων της περιοχής, συγκλίνουν σε ένα κλίμα του «είμαστε ένα», που επικράτησε ανάμεσα σε ανθρώπους τελείως άγνωστους μεταξύ τους μέχρι χτες.

Αυτοί οι νέοι όμως ήταν μια γενιά έξω φρενών. Τους είπαν ότι μπορείτε από τα 18 σας να πίνετε αλκοόλ και να σκοτώνεστε στον πόλεμο, αλλά θα χρειαστεί να γίνετε 21 για να μπορέσετε να ψηφίσετε.

Μόλις τρεις εβδομάδες πριν από το Woodstock είδαν τον Άρμστρονγκ να πατά στο φεγγάρι. Λίγες μέρες πριν αρχίσει το φεστιβάλ, η ηθοποιός Σάρον Τέιτ και άλλοι τέσσερις δολοφονήθηκαν στο σπίτι του Ρομάν Πολάνσκι από τη συμμορία του Τσαρλς Μάνσον.

Η προηγούμενη χρονιά, το άγρια μαγικό 1968, ήταν ολόκληρη ένας αναβρασμός.

Από τη μια τα νιάτα και ο κόσμος της τέχνης και της διανόησης και από την άλλη ένα σύνθετο, πολεμοχαρές κατεστημένο.

Προηγήθηκε το Φεστιβάλ του Μοντερέι στην Καλιφόρνια το 1967, ως πρώτη πολιτιστική – κοινωνική αποτύπωση της επερχόμενης «εναλλακτικής» κοινωνίας.

«Είμαι hippie και είμαι trippy, είμαι ένας τσιγγάνος μόνος μου», τραγούδησε ο Φρανκ Ζάππα την ίδια χρονιά.

Οι απουσίες

Αυτοί που δεν έπαιξαν στο Woodstock πιθανότατα το μετάνιωσαν. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Η πολυβραβευμένη ταινία απογείωσε την καριέρα όσων συμμετείχαν, άφησε στην αιωνιότητα την παρουσία τους στη σκηνή, δημιούργησε μύθους στη συλλογική συνείδηση.

Ο Τζιμ Μόρισον, απογοητεύοντας τους υπόλοιπους Doors, αρνήθηκε να πάει, φοβούμενος απόπειρα βιαιοπραγίας εναντίον του.

Ο Ντίλαν, εκφραστής όσο κανείς άλλος της κουλτούρας των σίξτις, έλειψε κι αυτός. «Λόγω προβλήματος υγείας του γιου του», είπαν.

Οι Rolling Stones ήταν απασχολημένοι με την παραγωγή τους δίσκου τους «Let It Bleed», ενώ οι Led Zeppelin, παρά το γεγονός ότι ήταν καταρχήν θετικοί, πείστηκαν από τον μάνατζερ τους ότι δεν θα ήταν καλό για τους ίδιους να είναι απλώς «ένα ακόμη γκρουπ στη λίστα»!

Η Τζόνι Μίτσελ έχασε την ευκαιρία να γράψει τη δική της ιστορία στο Woodstock, αφού ματαίωσε τη συμμετοχή της επειδή φοβήθηκε πως, λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης, δεν θα προλάβαινε να βρεθεί στη Νέα Υόρκη, στο δημοφιλές τηλεοπτικό σόου του Dick Cavett, με τις εκ βαθέων συνεντεύξεις προσωπικοτήτων.

Οι Iron Butterfly ζήτησαν ελικόπτερο για να τους μεταφέρει από τη Νέα Υόρκη, πράγμα που οι διοργανωτές αρνήθηκαν.

Άτυχοι ήταν οι Procol Harum, που δήλωσαν κώλυμα διότι ένα μέλος τους ήταν στην Αγγλία επειδή θα γινόταν πατέρας!

Η φήμη της χρονιάς ωστόσο – που κυκλοφορούσε επίμονα και κατά τη διάρκεια των συναυλιών του Woodstock, έλεγε πως θα εμφανίζονταν, ως μια πρώτου μεγέθους έκπληξη, και οι Beatles!

Χωρίς αμφιβολία θα ήταν το γεγονός της δεκαετίας, αν συνέβαινε αυτό, αφού το συγκρότημα είχε σταματήσει τις συναυλίες το 1966.

Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Τζον Λένον δεν είχε άδεια εισόδου στις ΗΠΑ, λόγω κατηγοριών που αντιμετώπιζε τότε για «χρήση ουσιών».

Πηγή: To Woodstock και ο μύθος του, των Κώστα Δ. Μπλιάτκα και Στέφανου Σακελλαρίδη, εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ

Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν στη “Μηχανή του Χρόνου” από τις εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Οι αμοιβές των καλλιτεχνών στο ιστορικό Woodstock. Ποιος βρίσκεται στην κορυφή και ποια ιερά τέρατα της ροκ συμπληρώνουν την πρώτη δεκάδα;