“What do you mean funny, like I’m a clown ?” Η πιο διάσημη σκηνή από τα “Καλά παιδιά”, βασίστηκε στην αληθινή εμπειρία του Τζο Πέσι, που είχε τολμήσει να πει σε έναν γκάνγκστερ ότι ήταν αστείος

I mean funny like I’m a clown, I amuse you? I make you laugh, I’m here to fuckin’ amuse you? What do you mean funny, funny how? How am I funny?

Η καλύτερη ταινία για τη μαφία που γυρίστηκε ποτέ, σύμφωνα με ορισμένους κριτικούς, δεν είναι ο «Νονός», αλλά το αριστούργημα του Μάρτιν Σκορτσέζε, «Goodfellas», ή αλλιώς «Τα Καλά Παιδιά».

Η ταινία εξιστορεί τις περιπέτειες του Χένρι Χιλ (Ρέι Λαϊότα), ενός μικροεγκληματία που ονειρεύεται να γίνει μεγάλος γκάνγκστερ.

Συνεργάζεται με δύο άλλους μαφιόζους, τον «τζέντλεμαν» Τζέιμς Κόνγουεϊ, που υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντενίρο και τον οξύθυμο Τόμι Ντεβίτο, που ενσάρκωσε ο Τζο Πέσι.

Οι τρεις φέρνουν εις πέρας μία μεγάλη ληστεία και για μερικά χρόνια, απολαμβάνουν τα εύκολα κέρδη της εγκληματικής ζωής.

Όταν όμως σκοτώνουν έναν αντίπαλο αρχιμαφιόζο, η ζωή τους μετατρέπεται σε εφιάλτη και προσπαθούν να επιβιώσουν.

Ο πρωταγωνιστής Χένρι Χιλ καταλήγει στη φυλακή, απελευθερώνεται και μετά από πολλές περιπέτειες, αποφασίζει να εγκαταλείψει για πάντα το έγκλημα και να γίνει ένας «φυσιολογικός» άνθρωπος.

Το σενάριο βασίστηκε στο βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκολας Πιλέγκι, «Wiseguy», το οποίο με τη σειρά του είναι βασισμένο στην πραγματική ζωή του μαφιόζου Χένρι Χιλ.

Σύμφωνα με τον Χιλ, η ταινία ήταν κατά 95% ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής του.

Ήταν μάλιστα τόσο ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα, που περηφανευόταν ότι αυτός ήταν ο πραγματικός Χένρι Χιλ, με αποτέλεσμα να προκαλέσει προβλήματα στο FBI, καθώς ήταν ακόμα προστατευμένος μάρτυρας και κρυβόταν από τη μαφία.

Ο αυτοσχεδιασμός του Τζον Πέσι

Ο Σκορτσέζε αρχικά παρουσίαζε τους μαφιόζους ως μία μεγάλη, χαρούμενη οικογένεια. Βγαίνουν, πίνουν και γλεντάνε.

Μία ευχάριστη παρέα που θα γοήτευε πολλούς ανθρώπους.

Με μία σκηνή όμως, κατάφερε να δείξει πόσο γρήγορη και απότομη μπορεί να είναι η μεταστροφή από τα γέλια στη βία.

Στην πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, ο Τζο Πέσι ως Τόμι Ντεβίτο προκαλεί τα ξεκαρδιστικά γέλια των συνομιλητών του, διηγούμενος διάφορες αστείες ιστορίες.

Μπροστά του κάθεται ο Χένρι Χιλ, που στο τέλος της ιστορίας, μονολογεί «Είσαι αστείος… είσαι αστείος».

Ο Ντεβίτο τον ακούει και αντί να έχει την αναμενόμενη αντίδραση, είτε αδιαφορία είτε ευχαρίστηση απ’ το κοπλιμέντο, δείχνει να προσβάλλεται.

«Τι εννοείς είμαι αστείος;» απαντάει επιθετικά και όταν ο σοκαρισμένος Χιλ πάει να εξηγήσει, ο Ντεβίτο αγριεύει: «Πώς είμαι αστείος; Αστείος σαν να είμαι κλόουν; Σε ψυχαγωγώ; Σε κάνω να γελάς;»

You mean, let me understand this cause, ya know maybe it’s me, I’m a little fucked up maybe, but I’m funny how, I mean funny like I’m a clown, I amuse you? I make you laugh, I’m here to fuckin’ amuse you? What do you mean funny, funny how? How am I funny?

Τα χαμόγελα της παρέας παγώνουν, καθώς ο Ντεβίτο, που φημίζεται για τις βίαιες εκρήξεις του, φαίνεται έτοιμος να επιτεθεί.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα απόλυτης σιγής, ο Χιλ σπάει τον πάγο και ο Ντεβίτο ξεκαρδίζεται, κραυγάζοντας: «Σχεδόν στην έφερα!»

Οι μαφιόζοι γελάνε, ξέροντας ότι έχουν αποφύγει τον κίνδυνο, αλλά ο Ντεβίτο, με την ίδια ευκολία που έλεγε τα ανέκδοτα, σπάει ένα μπουκάλι στο κεφάλι ενός από τους εργαζόμενους στο εστιατόριο, που τον δυσαρέστησε με τα νέα που μετέφερε.

Το μήνυμα του Σκορτσέζε είναι ξεκάθαρο: «Μην σας ξεγελάει το ευχάριστο παρουσιαστικό. Είναι αδίστακτοι, που σκοτώνουν χωρίς δεύτερη σκέψη».

Η σκηνή, ίσως η πιο διάσημη της ταινίας, δεν υπήρχε στο σενάριο.

Την πρότεινε ο ίδιος ο Τζο Πέσι, όταν έκαναν τις πρώτες πρόβες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα.

Ανέφερε στον Σκορτσέζε, ο οποίος ήταν πάντα πρόθυμος να ακούσει ιδέες από το καστ και τους συνεργάτες του, ότι όταν δούλευε σερβιτόρος σε ένα μαγαζί που σύχναζαν γκάνγκστερ, είχε τύχει να σχολιάσει μπροστά σε έναν ότι ήταν αστείος.

Ο άντρας είχε αντιδράσει με την ίδια επιθετικότητα που σόκαρε το κοινό του «Goodfellas».

Ο Σκορτσέζε ενθουσιάστηκε με την ιστορία και συμπεριέλαβε τον διάλογο στο σενάριο, χωρίς όμως να ενημερώσει κανένα από τους ηθοποιούς, εκτός από τον Πέσι και τον Λαϊότα, που υποδύονταν τους Ντεβίτο και Χιλ αντίστοιχα.

Ήθελε να αποτυπώσει τη σταδιακή αλλαγή της έκφρασής τους, καθώς από χαρούμενη και ξέγνοιαστη, μετατρεπόταν σε φοβισμένη.

Ο Τζον Πέσι κέρδισε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του, ενώ η ταινία ήταν υποψήφια για άλλα πέντε Όσκαρ.