Τα αρχαία όπλα μαζικής καταστροφής. Σφήκες, ελονοσία, τσιμπούρια, αρουραίοι και σκορπιοί. Η ανεξάντλητη φαντασία των αρχαίων και των Βυζαντινών για να κερδίζουν τους πολέμους

Αρουραίοι, σφήκες σε στοές και πτώματα ζώων μέσα σε πηγάδια ήταν μερικά από τα όπλα μαζικής καταστροφής κατά την αρχαιότητα.

Η τακτική βιολογικών όπλων που χρησιμοποιούνται σε σύγχρονους πολέμους έχει τις ρίζες της στη νεολιθική εποχή, τότε που τοποθετούσαν μέλισσες στις στοές των εχθρών.

Αν και δεν γνώριζαν τα βακτήρια, μπορούσαν να κατανοήσουν τα αποτελέσματα που είχαν και δεν άργησαν να τα χρησιμοποιήσουν για την εξόντωση του εχθρού.

Συχνά μόλυναν τα πηγάδια ρίχνοντας πτώματα και ακαθαρσίες και χρησιμοποιούσαν αρουραίους, σκορπιούς, σμήνη μελισσών και πεινασμένα θηρία για να εξοντώσουν τους αντιπάλους.

Ένα από τα βαριά βιολογικά όπλα των αρχαίων ήταν τα λιμνάζοντα νερά. Με διάφορα τεχνάσματα οι στρατηγοί ανάγκαζαν τους αντιπάλους τους να παραμένουν για πολύ καιρό σε βαλτώδεις περιοχές, ώστε να κολλήσουν ελονοσία. Αυτή την τακτική ακολούθησε ο στρατηγός των Συρακουσίων Ερμοκράτης στην εκστρατεία των Αθηναίων κατά των Συρακουσών, το 415-413 πΧ. Ανάγκασε τον Αθηναίο στρατηγό Νικία να μείνει για αρκετό καιρό σε μια υγρή πεδιάδα όπου η ελονοσία θέριζε. Εξαντλημένοι οι Αθηναίοι από την αρρώστια, ηττήθηκαν και χιλιάδες οδηγήθηκαν ως δούλοι στα ορυχεία των Συρακουσών.

Άλλη τακτική ήταν η ανάπτυξη τσιμπουριών σε άρρωστα ζώα με στόχο την εξάπλωσή τους σε κατοικημένες περιοχές πριν τις καταλάβει ο εχθρός.

Ακόμα πιο εντυπωσιακά όμως είναι τα χημικά όπλα που χρησιμοποιούσαν. Ιστορικοί θεωρούν ότι ο «εφευρέτης» του χημικού όπλου είναι ο πρώτος κυνηγός που άναψε φωτιά με χλωρά φύλλα στο άνοιγμα μιας σπηλιάς για να αναγκάσει το αγρίμι που κυνηγούσε να βγει έξω.

Η εξέλιξη του όπλου ήρθε όταν οι πολεμιστές άρχισαν να ρίχνουν στη φωτιά κατράμι ή πίσσα, που διέθεταν για την κατασκευή των σπιτιών τους ή την επιδιόρθωση των πλοίων τους. Είχαν όμως ένα σημαντικό πρόβλημα: τον άνεμο που έδιωχνε μακριά τον καπνό και περιόριζε τη ζημιά που ήθελαν να προκαλέσουν στα μάτια και στους πνεύμονες των αντιπάλων τους. Το πρόβλημα λύθηκε από τους Έλληνες που έφτιαξαν τα φλογοβόλα.

Αποτελεσματικό όπλο της εποχής ήταν και ο ασβέστης. Στη πολιορκία της φοινικικής Τύρου από τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα, οι υπερασπιστές της πόλης έριξαν από ψηλά στους στρατιώτες ένα μείγμα άμμου και σβησμένου ασβέστη. Η σκόνη που μπήκε στις πανοπλίες και στα ρούχα προκάλεσε αφόρητους πόνους κυρίως στα μάτια των απροετοίμαστων στρατιωτών.

Το φλογοβόλο ήταν ο,τι χρειάζονταν οι στρατηγοί για να ξεπεράσουν το πρόβλημα της ανεξέλεγκτης κατεύθυνσης του αέρα και να πετύχουν τον στόχο τους. Κατά τον Θουκιδίδη, το επινόησαν οι Βοιωτοί. ‘Έφτιαξαν μια μηχανή από κορμό δέντρου, καζάνι, σωλήνα και σιδερένιες πλάκες. Χρησιμοποιώντας αναμμένα κάρβουνα, θειάφι και πίσσα δημιουργούσαν μεγάλες φλόγες και έβαζαν φωτιά στις οχυρώσεις.

Σχεδόν την ίδια εποχή άρχισαν να παρασκευάζονται και τα  εμπρηστικά μίγματα με πιο γνωστό το υγρό πυρ, που έσωσε πολλές φορές την Κωνσταντινούπολη.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Υγρό πυρ. Το μυστικό όπλο των Βυζαντινών που χρησιμοποίησε ο Λέων Γ’ ο Ίσαυρος και κατατρόπωσε τους Άραβες που πολιορκούσαν την Κωνσταντινούπολη