Τζακ ο μπαμπουίνος, που έγινε βοηθός ενός ανάπηρου σιδηροδρομικού. Οι αντιδράσεις των επιβατών και η αναγνώριση

Στην περίπτωση του Τζακ, ενός μπαμπουίνου chacma ήταν κυριολεκτική, αλλά μόνο ως προς το είδος του.

Στον σιδηρόδρομο, ένα από τα πιο σημαντικά και κρίσιμα για την ασφάλεια πόστα, είναι αυτό του σταθμάρχη. Στις αρχές της ιστορίας του σιδηροδρόμου αυτή ήταν η δουλειά αφοσιωμένων και ειδικά εκπαιδευμένων σιδηροδρομικών.

Έγινε διάσημος για την αξιοπιστία και την ακρίβεια του καθώς, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, δεν έκανε ποτέ ούτε ένα λάθος σε ολόκληρη την επαγγελματική  σταδιοδρομία του.

Ο Τζακ ήταν το κατοικίδιο ζώο και ο βοηθός του ακρωτηριασμένου και στα δύο πόδια, Τζέιμς Γουάιντ, ο οποίος εργαζόταν για τη σιδηροδρομική υπηρεσία Πορτ Ελίζαμπεθ στο Κέιπ Τάουν.

Ο James “Jumper” Wide ήταν γνωστός για το άλμα του ανάμεσα σε βαγόνια ώστε να κάνει πιο σύντομα τη δουλειά του. Μέχρι που σε ένα ατύχημα όπου έπεσε ανάμεσα στις γραμμές, έχασε και τα δύο του πόδια από το ύψος του γόνατου.

Παρά την αναπηρία του ο Τζέιμς θεωρείτο πολύτιμος εργάτης για τον σιδηρόδρομο. Τον βοήθησαν να βάλει προσθετικά μέλη και του άλλαξαν πόστο. Παρόλα αυτά ο Wide δυσκολευόταν.

Έτσι αγόρασε τον Jack το 1881 για να βοηθήσει στην εκτέλεση των καθηκόντων του.  Τον είχε δει σε ένα πανηγύρι να οδηγεί και του έκανε εντύπωση η εξυπνάδα του.

Τον εκπαίδευσε να σπρώχνει την αναπηρική του καρέκλα και να χειρίζεται τα σήματα των σιδηροδρόμων υπό την  επίβλεψη του, μια δουλειά που απαιτούσε προσοχή και ακρίβεια.

Όταν κάποια στιγμή ένας επιβάτης ανέφερε ότι ένας μπαμπουίνος  αλλάζει τα σήματα των σιδηροδρόμων στο Uitenhage, κοντά στο Πορτ Ελίζαμπεθ, ξεκίνησε  επίσημη έρευνα για το γεγονός.

Μετά τους αρχικούς δισταγμούς τους, οι υπεύθυνοι του σιδηρόδρομου αποφάσισαν να προσλάβουν επίσημα τον Jack, αφού πρώτα διαπίστωσαν την επαγγελματική του ικανότητα, μέσω απαιτητικών τεστ που τον υπέβαλαν. Δεν είχε αποτύχει σε κανένα.

Ο Τζακ πληρωνόταν είκοσι σεντς την ημέρα και ένα μπουκάλι μπύρα κάθε Σάββατο. Όπως λέγεται, στα εννέα χρόνια εργασίας του στη σιδηροδρομική εταιρεία, δεν έκανε ποτέ ούτε ένα λάθος.

Ο Τζακ πέθανε από φυματίωση το 1890. Ο Τζέιμς και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του ήταν συντετριμμένοι από την απώλειά του.

Αποφάσισαν, αντί να τον θάψουν, να δώσουν το σώμα του στο μουσείο της περιοχής. Το κρανίο του βρίσκεται σε ξεχωριστή θέση, στη συλλογή του Μουσείου Albany στο Grahamstown, ως υπενθύμιση της αφοσίωσης και της συνεισφοράς του στη βιομηχανία των σιδηροδρόμων.

Σύμφωνα με μια επιστολή που δημοσιεύτηκε στο βρετανικό επιστημονικό περιοδικό Nature, η ιστορία του Τζακ  ως σιδηροδρομικός στο Uitenhage, τεκμηριώθηκε αρχικά από τον αιδεσιμότατο George Howe, το 1890, και στη συνέχεια από τον F. W. Fitzsimons, διευθυντή του Μουσείου Port Elizabeth. Οι πληροφορίες του Fitzsimons  δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα “Cape Mercury” της 29ης Μαΐου 1923.

Περιλαμβάνουν μια συνέντευξη με τον Wide, τις γραπτές δηλώσεις 25 μαρτύρων που κατατέθηκαν στη συλλογή του μουσείου, και στα στοιχεία του Howe.