«Τρελό Άλογο». Η ηρωική ζωή και ο θάνατος του ινδιάνου που δεν κατάφεραν να τον πιάσουν ποτέ. Παραδόθηκε και τον δολοφόνησαν

5 Σεπτεμβρίου 1877. Το «Τρελό Άλογο» σωριάζεται νεκρό από τα ξίφη των «χλωμών προσώπων». Ο τελευταίος αρχηγός της ινδιάνικης φυλής των Λακότα, για πολλά χρόνια, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των λευκών κατακτητών. Τόσο η ζωή, όσο και ο θάνατός του ήταν ηρωικός.

Οι Λακότα ήταν μία φυλή Ινδιάνων που μέχρι το 1840 μεσουρανούσε στην αμερικανική δύση. Κατείχε τεράστιες εκτάσεις γης, στις οποίες απλώνονταν τα δεκάδες χωριά τους. Τα εδάφη τους κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος των σημερινών πολιτειών της νότιας και της βόρειας Ντακότα, μεγάλο μέρος  Η επαφή με τους λευκούς ήταν ελάχιστη και το επίπεδο ζωής των κατοίκων υψηλό.

Ωστόσο, τη δεκαετία του 1850 οι ευρωπαίοι αποικιοκράτες έφτασαν στα εδάφη των Λακότα. Αναζητούσαν κυρίως χρυσό, αλλά και νέες ευκαιρίες επέκτασης της κυριαρχίας τους στη νέα ήπειρο. Άρχισαν να οργανώνουν στρατιωτικά φρούρια και να εγκαθίστανται σε απόσταση αναπνοής από τους ιθαγενείς.

Η αρχή της τραγωδίας που σημάδεψε τη μοίρα των τελευταίων ισχυρών ινδιάνων έγινε το 1854. Οι δυνάμεις των χλωμών προσώπων, με επικεφαλής τον υπολοχαγό Τζον Γκράταν, εισέβαλαν σε καταυλισμό των ιθαγενών και σκότωσαν τον αρχηγό τους, την αποκαλούμενη «Κατακτητική Αρκούδα». Βέβαια, οι ινδιάνοι δεν έμειναν άπραγοι και προέβησαν σε αντίποινα. Αιφνιδίασαν τον διοικητή Γκράταν και σκότωσαν τόσο τον ίδιο, όσο και τους 30 άντρες του. Η κίνηση αυτή προκάλεσε την οργή των Ευρωπαίων. Άλλωστε, έψαχναν μονάχα μια αφορμή ώστε να εισβάλουν στους οικισμούς των Λακότα και των γειτονικών Σιου και να τους αφανίσουν.

Ένας νεαρός ηγέτης

Την εποχή εκείνη, ο Τανσούκε Γουιτκό ή, όπως ήταν ευρύτερα γνωστός, το «Τρελό Άλογο», αν και μικρός σε ηλικία, είχε ήδη διακριθεί για τις πολεμικές και ηγετικές του ικανότητες.

Γεννημένος περί το 1840, πρόλαβε να ζήσει τα παιδικά του χρόνια σε εποχές που η φυλή του ευημερούσε. Η πρώτη του επαφή με τους λευκούς ήταν η σφαγή του Γκράταν, η οποία όπως ήταν λογικό σημάδεψε ανεξίτηλα την παιδική ψυχή του. Από την ημέρα εκείνη φούντωσε μέσα του το μένος για τα «χλωμά πρόσωπα».

Ο «απέθαντος»

Τη δεκαετία του 1860, όταν το «Τρελό Άλογο» είχε πλέον ενηλικιωθεί, ήταν αποφασισμένο να εκτονώσει το μένος αυτό προς όφελος των συμπατριωτών του. Έτσι, ανέλαβε τα ηνία της φυλής του, οδηγώντας τη σε πολλές νικηφόρες μάχες εναντίον των λευκών. Μάλιστα, ο ίδιος δεν περιοριζόταν στην στρατηγική οργάνωση των πολεμιστών του. Το «Τρελό Άλογο» συμμετείχε ενεργά στις επιχειρήσεις σαμποτάζ που οργάνωνε, πολεμούσε πάντοτε στην πρώτη γραμμή και συνέβαλλε με κίνδυνο της ζωής του στην εξόντωση των εχθρών. Για το λόγο αυτό δεν άργησε να αποκτήσει ένα χαρακτηριστικό παρατσούκλι. Στους κόλπους του ευρωπαϊκού στρατού ο ιθαγενής ηγέτης ήταν γνωστός ως ο «απέθαντος».

Μερικές από τις μάχες που κατάφεραν να γελοιοποιήσουν τον εχθρό και να αφήσουν το «Τρελό Άλογο» στην ιστορία ήταν η «Μάχη των Αμαξών» το 1867 και η μάχη του Λιτλ Μπίγκχορν το 1876. Η δεύτερη θεωρείται ως η μεγαλύτερη νίκη ινδιάνων έναντι του στρατού των ΗΠΑ στην ιστορία.

Η δύση ενός ήρωα

Παρόλο που το 1868 υπογράφηκε σύμφωνο ειρήνης μεταξύ των δύο στρατοπέδων, το «Τρελό Άλογο» δεν επαναπαύθηκε. Γνώριζε καλά ότι η απληστία των λευκών αργά ή γρήγορα θα απειλούσε τη φιλήσυχη καθημερινότητα της φυλής του.

Έτσι κι έγινε.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1870, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εντόπισε μεγάλα κοιτάσματα χρυσού στις περιοχές που κατοικούσαν οι Σιου, οι Λακότα και οι Σεγιέν. Τότε, το υπουργείο Πολέμου διέταξε την άμεση εκδίωξη όλων των ιθαγενών και τη μεταφορά τους σε ειδικά διαμορφωμένους καταυλισμούς.

Το «Τρελό Άλογο» δεν θα παρέδιδε τόσο εύκολα τα όπλα. Αμέσως κάλεσε το λαό του να αντισταθεί και να υπερασπιστεί τη γη των προγόνων τους. Σε συνεργασία με τον «Καθιστό Ταύρο», αρχηγό των Σεγιέν, αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις κυβερνητικές υποδείξεις. Ο πόλεμος βρισκόταν στο κατώφλι.

Οι πρώτες μάχες στέφθηκαν με επιτυχία. Οι ιθαγενείς πολεμιστές μπόρεσαν να αποφύγουν την πρώτη λευκή μεραρχία. Ακολούθησε η μάχη του «Λιτλ Μπίγκχορν» που έμεινε στην ιστορία για τη σθεναρή αντίσταση και τον ηρωικό θρίαμβο των ινδιάνων.

Τότε, οι εξαγριωμένοι λευκοί διοικητές διέταξαν ολομέτωπη επίθεση. Ήταν αποφασισμένοι να αφανίσουν διαπαντός τους ιθαγενείς που αντιστέκονταν. Τότε, τόσο οι Σέγιεν, όσο και η πλειοψηφία των αντρών του «Τρελού Αλόγου» αποφάσισαν να υποχωρήσουν. Πολλοί κατέφυγαν στον Καναδά με την ελπίδα να γλιτώσουν το θάνατο.

Αντίθετα, το «Τρελό Άλογο» δεν έκανε βήμα πίσω. Τα εχθρικά στρατεύματα, αποφασισμένα μετά από τόσα χρόνια να κατορθώσουν να τον πιάσουν, ξεκλήριζαν όσα χωριά τον Λακότα έβρισκαν στο διάβα τους. Κι όμως, αν και χιλιάδες, δεν κατάφεραν να τον βρουν και να τον αιχμαλωτίσουν.

Το «Τρελό Άλογο» παραδόθηκε μόνο του. Όλοι οι άντρες του είχαν φύγει από το πλευρό του, είτε για να ξεφύγουν, είτε διότι είχαν συλληφθεί. Έτσι, ο ίδιος παρουσιάστηκε οικειοθελώς στις 6 Μαΐου του 1877, στο στρατόπεδο των λευκών στη Νεμπράσκα. Εκεί, παρά τα όσα είχε πράξει εναντίον τους, τον άφησαν να ζήσει και τον μετέφεραν μαζί με τους υπόλοιπους της φυλής του στον καταυλισμό «Κόκκινο Σύννεφο».

Τότε, οι λευκοί σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν τη στρατηγική του δεινότητα προς όφελός τους. Του ζήτησαν να τους βοηθήσει να υποτάξουν τη φυλή των Νεζ Περς, η οποία είχε εξεγερθεί.

Εκείνος γνωρίζοντας ότι ποτέ δε θα πρόδιδε τους δικούς του, απάντησε ειρωνικά στους λευκούς διοικητές ότι δε θα σταματούσε «μέχρι όλοι οι Νεζ Περς να ήταν νεκροί». Αυτό που εννοούσε ήταν ότι θα πολεμούσε μέχρι να μη μείνει ούτε ένας λευκός.

Οι λευκοί πίστευαν ότι τον είχαν του χεριού τους. Ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα, ο ατίθασος ινδιάνος κατάφερε να τους ξεγελάσει και μαζί με την άρρωστη γυναίκα του το έσκασε από το στρατόπεδο. Ήθελαν να μεταφερθούν σε διαφορετικό καταυλισμό, όπου έμενε ένας άλλος ινδιάνος ηγέτης.

Ωστόσο, μόλις έφτασαν εκεί, οι λευκοί στρατιώτες συνέλαβαν το «Τρελό Άλογο» και το οδήγησαν στο οχυρό Ρόμπινσον. Τότε, ο γενναίος ιθαγενής κατάλαβε ότι ήταν πλέον αιχμάλωτος και έρμαιο στα χέρια των «χλωμών προσώπων».

Σε μια ύστατη προσπάθεια να δραπετεύσει, λέγεται ότι προδόθηκε από τον συμπατριώτη του, το «Μεγάλο Ανθρωπάκι» και οι λευκοί πρόλαβαν να τον σταματήσουν. Απηυδισμένοι και γεμάτοι οργή, δίχως δισταγμό έβγαλαν τα ξίφη τους και τραυμάτισαν θανάσιμα το αβοήθητο «Τρελό Άλογο».

Αυτό ήταν και το άδοξο τέλος ενός μεγάλου ηγέτη.

Σήμερα, στην περιοχή υπάρχει ένα μεγαλοπρεπές μνημείο αφιερωμένο στον σπουδαίο ινδιάνο.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η μεγαλύτερη νίκη Ινδιάνων εναντίον των Αμερικάνων, επειδή είχαν και αυτοί καραμπίνες. Ο Καθιστός Ταύρος, ο Πικρόχολος και το Τρελό Άλογο, που οδήγησαν του Σιου στη νίκη