Travelling Wilburys: Το υπερσυγκρότημα των Χάρισον, Μπομπ Ντίλαν, Λιν, Ρόι Όρμπισον και Τομ Πέτι. Γιατί διαλύθηκαν

Του Γιώργου Κασαμπαλάκου

Ήταν το 1987 όταν ο Τζωρτζ Χάρισον, ο θρυλικός κιθαρίστας των Beatles, είχε ολοκληρώσει την ηχογράφηση του δίσκου του ‘Cloud Nine’.

Η δισκογραφική εταιρία, του ζήτησε ένα εξτρά κομμάτι για την ευρωπαϊκή έκδοση του δίσκου.  Ο Χάρισον, ήδη φίλος με τον Τζεφ Λιν (ιδρυτή των ELO-Electric Light Orchestra, πετυχημένο μουσικό παραγωγό και του ‘Cloud Nine’) και τον Ρόϊ Όρμπισον, μοιράστηκε τον προβληματισμό του για τις απαιτήσεις της εταιρίας κατά τη διάρκεια δείπνου μαζί τους.

Ο Τζεφ Λιν άρχισε να σκέφτεται πιθανά διαθέσιμα στούντιο, όταν θυμήθηκε ότι ο Μπομπ Ντίλαν είχε φτιάξει ένα στο σπίτι του, στο Μαλιμπού του Λος Άντζελες. Του τηλεφώνησαν αμέσως και του ζήτησαν να τους το παραχωρήσει, εκείνος δέχτηκε ενώ ο Ρόϊ Όρμπισον ενθουσιασμένος, ζήτησε να είναι παρών στην ηχογράφηση.

Ο Τζωρτζ Χάρισον πέρασε από το σπίτι του Τομ Πέτι, για να πάρει την κιθάρα του, που είχε αφήσει εκεί το προηγούμενο βράδι και τον κάλεσε να παρευρεθεί στην ηχογράφηση. Ο Τομ Πέτι δέχτηκε.

Ο ενθουσιασμός του Χάρισον σύντομα τους συνεπήρε όλους, άλλωστε αυτό συνέβαινε και πριν τη δημιουργία των Travelling Wilburys, αφού πολλά βράδια επισκεπτόταν τους μετέπειτα συνεργάτες του στο σπίτι τους, ξυπνώντας τους και ζητώντας τους να τζαμάρουν…

Η πρώτη ηχογράφηση και η ατάκα από την οποία πήραν το όνομά τους

Η χημεία της φιλίας βγήκε στην πρώτη αυτή ηχογράφηση, που είχε τον τίτλο ‘Handle with Care’ από την αντίστοιχη ετικέτα σε μια κούτα στο γκαράζ του Ντίλαν. Όταν τελείωσε η ηχογράφηση, οι 5 είχαν μείνει άφωνοι από το αποτέλεσμα αλλά και το πόσο το απόλαυσαν. Κατάλαβαν πως έπρεπε να συνεχίσουν.

Ο Χάρισον ανακοίνωσε τα σχέδια για τη δημιουργία του υπερ-συγκροτήματος στο ραδιόφωνο, στην εκπομπή του Μπομπ Κόμπερν, Rockline. Το όνομα της νέας σούπερ μπάντας ήταν έμπνευση των Τζεφ Λιν και Χάρισον. Προέκυψε ένα βράδι του 1987 ενώ ηχογραφούσαν το ‘Cloud Nine’, όταν ο Χάρισον ζήτησε από τον Φλιν να ΄΄ξεσκαρτάρουν΄΄ κάποια κομμάτια που δεν είχαν γραφτεί σωστά, λόγω τεχνικών προβλημάτων.

Ο Λιν απάντησε «Don’t worry, we’ll bury them in the mix», η ατάκα αυτή έπαιξε σε όλη τη διάρκεια της ηχογράφησης και από αυτήν προήλθε η ονομασία ‘Wilburys’, που συμπληρώθηκε από το ‘Travelling’ μετά από πρόταση του Λιν. Μάλιστα, χάριν του συγκροτήματος απέκτησαν καλλιτεχνικά προσωνύμια σαν να ήταν αδέλφια της οικογένειας Wilbury: Νέλσον (Τζωρτζ Χάρισον), Λέφτι (Ρόϊ Όρμπισον), Λάκι (Μπομπ Ντίλαν), Ότις (Τζεφ Λιν) και Τσάρλι Τ. Τζούνιορ (Τομ Πέτι).

Ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος, το ‘Travelling Wilburys vol.1’, κυκλοφόρησε στις 18 Φλεβάρη του 1988. Είχε ηχογραφηθεί σε χρόνο ρεκόρ, μόλις 10 μέρες, στο σπίτι του Ντεϊβ Στιούαρτ (μέλους των Eurythmics) στο Λος Άντζελες, λόγω συναυλιακών υποχρεώσεων του Ντίλαν.

Η διαδικασία ήταν αρκετά απλή: Πρώτα έγραφαν τις κιθάρες, όλοι μαζί κυκλικά στην κουζίνα με τη συνδρομή drum machine και τα βράδια, ηχογραφούσαν τα φωνητικά στο διπλανό δωμάτιο. Οι 10 αυτές μέρες κύλησαν σε γνήσιους ροκ ρυθμούς, με τους σταρ να συμπεριφέρονται σαν κολλητοί που απλά περνούσαν τέλεια.

Το αποτέλεσμα ήταν να αποτυπωθούν στο τελικό αποτέλεσμα οι πλάκες του Τζορτζ Χάρισον, οι ιστορίες του Ρόι Όρμπισον, τα γέλια και τα ξενύχτια. Ο δίσκος έκανε μεγάλη επιτυχία ενώ λειτούργησε αναζωογονητικά για τις καριέρες όλων. Προτάθηκε για μια σειρά από βραβεία και κέρδισε το βραβείο Grammy το 1990.

Ο θάνατος του Ρόι Όρμπισον και οι διαφορετικές προτεραιότητες

Ο θάνατος του Ρόι Όρμπισον από έμφραγμα, στις 6 Δεκεμβρίου του 1988, σόκαρε τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας που όμως δεν σκέφτηκαν σε καμία περίπτωση να τον αντικαταστήσουν. Στο video clip του ‘The End of the line’ ακούγεται η φωνή του, στη θέση του όμως η κιθάρα παίζει μόνη της…

Μετά από περίπου 2 χρόνια ατομικών πορειών, οι υπόλοιποι Wilburys επανενώθηκαν το 1990 για να βγάλουν τον επόμενό τους δίσκο, τον οποίο φυσικά αφιέρωσαν στη μνήμη του εκλιπόντως αδελφού, Λέφτι Γουίλμπερι.

Πλέον οι Λιν και Χάρισον μπήκαν περισσότερο στον ρόλο του παραγωγού και λιγότερο του ερμηνευτή. Τις σημειώσεις στο ένθετο επιμελήθηκε ο Eric Idle των Monty Python. Ο δίσκος γνώρισε επιτυχία, σαφώς λιγότερη όμως από το vol.1.

Δυστυχώς κάποια στιγμή όλα τελείωσαν. Ο Τομ Πέτι αναφέρει στο βιβλίο του Elliot Huntley ‘Mystical One – George Harrisson, after the break up of the Beatles’ ότι παρακαλούσε γονατιστός για να συνεχίσουν και να κάνουν περιοδεία, όμως ήταν αδύνατον λόγω των ατομικών υποχρεώσεων και διαφορετικών προτεραιοτήτων.

Σε άλλη του συνέντευξη στο περιοδικό Rolling Stone, ο Πέτι εξήγησε πως ο Χάρισον δεν ήθελε οι Travelling Wilburys να μπουν σε μια ολοκληρωμένη διαδικασία προώθησης από δισκογραφικές εταιρίες, προτιμούσε να παραμείνουν φίλοι που τζαμάρουν μαζί, ακόμα κι αν έχαναν μια συγκλονιστική ευκαιρία για τεράστιο οικονομικό κέρδος.

Ήταν όμως επίσης κοινό μυστικό ότι ο Μπομπ Ντίλαν είχε ως  προτεραιότητα την δική του πορεία, αφιερώνοντας ελάχιστο χρόνο στους Wilburys.

Κι αυτό το λίγο διάστημα όμως, ήταν σημαντικό για τη μουσική, το κοινό και τους ίδιους.

Πέρασαν καλά, δημιούργησαν και ανανεώθηκαν. Αυτό δεν είναι η μουσική;