Το τορπιλοβόλο με το οποίο ο Βότσης βύθισε τουρκικό θωρηκτό στη Θεσσαλονίκη, έγινε υδροφόρα του Πειραιά! Το κατάρτι έγινε ιστός για την σημαία στον Λευκό Πύργο. Μέχρι που σάπισε…

Τότε ο Βότσης απάντησε:

– “Ο Πιπίνος πήγε στη Χίο με ένα σαπιοκάραβο, να κάψει μια ναυαρχίδα με μόνο όπλο του τον ηρωισμό του και με μόνο μέσο διαφυγής μια “σκαμπαβία” (βάρκα). Εγώ πήγα στη Θεσσαλονίκη με ένα μικρό, αλλά σύγχρονο πολεμικό πλοίο, οπλισμένο με το τρομερό όπλο της τορπίλας. Επιπλέον είχα μηχανή που μου έδινε ταχύτητα μιλίων για να φύγω”.

Ο Βότσης ακόμη και στον φίλο του τον Σπύρο Μελά, δεν επέτρεπε τέτοια σύγκριση. Ο Βότσης ποτέ δεν ξέχασε τους δύο ανθρώπους που τον βοήθησαν να πετύχει το ανδραγάθημά του. Αυτοί ήταν οι καπεταναίοι καϊκτσήδες. Μιχάλης Κουφός και Νικόλαος Βλαχόπουλος. Αυτοί του είχαν δείξει τα κατατόπια της εισόδου στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Η πρώρα του ένδοξου Τορπιλοβόλου 11. Από τη δεξιά τορπιλοσωλήνα έφυγε η θανάσιμη τορπίλη που έπληξε το τουρκικό θωρηκτό

Ο καπετάν Μιχάλης από το Λιτόχωρο δούλευε πάνω στο μικρό τρεχαντήρι του, την “Παρασκευούλα”, όταν είδε μέσα στο σκοτάδι ένα μικρό πλοίο να τον πλησιάζει. Ήταν το τορπιλοβόλο 11 από την γέφυρα του οποίου ο Βότσης ζήτησε τη βοήθεια του έμπειρου καϊκτσή. Ο Καπετάν Μιχάλης αμέσως ανταποκρίθηκε στο αίτημα του Έλληνα Κυβερνήτη και τον ακολούθησε. Επιβιβαζόμενος στο μικρό τορπιλοβόλο, ζήτησε από τον Βότση να κάνουν μια στάση στο Λιτόχωρο για να πάρουν μαζί τους και τον Καπετάν Νικόλαο Βλαχόπουλο, ο οποίος γνώριζε όλα τα “μονοπάτια” του λιμανιού. Έτσι κι έγινε. Έπιασαν στην ακρογιαλιά του Αγίου Θεόδωρου και χωρίς πολλά λόγια επιβιβάστηκε κι εκείνος. Και αφού χάρη στη βοήθεια των δύο έμπειρων καϊκτσήδων εισήλθαν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, αντίκρισαν μπροστά τους τη μαύρη φιγούρα του τουρκικού θωρηκτού.

– “Αυτό είναι;” ρώτησε ο Βότσης

– “Όπως με βλέπεις και σε βλέπω Καπετάνιο”, είπε ο Καπετάν Μιχάλης.

Σε όλο το καράβι ψίθυρος δεν ακουγότανε. Πλησίασαν στα εκατό σαράντα μέτρα. Το “Φετίχ Μπουλέντ” ήταν γυρισμένο προς το Λευκό Πύργο, σε θέση που ευνοούσε τις βολές του ελληνικού τορπιλοβόλου. Η τορπίλη έφυγε. Κάποιος ναύτης είπε πως σταμάτησε στον δρόμο. Τότε ο Βότσης φώναξε στον τιμονιέρη να κάνει όλο αριστερά. Το καράβι γύρισε στο άλλο πλευρό και η δεύτερη τορπίλη έφυγε. Έριξαν και μια τρίτη που υπήρχε πάνω στο κατάστρωμα. Πριν όμως αυτή πέσει στο νερό το θωρηκτό είχε ανατιναχθεί. Αμέσως ο Βότσης έστρεψε το σκάφος και άρχισε την έξοδο από το λιμάνι.

“Πιο σιγά Καπετάνιο” φώναξε ο Καπετάν Μιχάλης στον Βότση. “Οι τσιμινιέρες σου βγάζουν φωτιές και θα προδοθούμε!”. Βγήκαν όπως εισήλθαν με τους προβολείς να ψάχνουν το σκάφος εισβολέα.

Έτσι κατάφερε να μεταφέρει νερό από τον Πόρο, με το οποίο τροφοδοτούσε τους διανομείς στην Ακτή Ξαβερίου, που με τη δική τους σειρά, μοίραζαν το νερό στις ανηφοριές της Καλλίπολης και στον Άγιο Βασίλειο. Το αλλοτινό ταχύπλοο μεταβλήθηκε σε μια αργοκίνητη φορτηγίδα που εκτελώντας νωχελικά τη διαδρομή Πόρο – Πειραιά, μετέφερε νερό στους διψασμένους Πειραιώτες.

Σύμφωνα με πληροφορίες της ΜτΧ το κατάρτι της τουρκικής ναυαρχίδας  “Φετίχ Μπουλέντ” κόπηκε και έγινε ιστός για την ελληνική σημαία στην κορυφή του Λευκού Πύργου. Ο συμβολισμός ήταν έντονος για δεκαετίες μέχρι που σάπισε και έγινε και αυτό παλιοσίδερα…