Το “Σινικό Τείχος” της Ινδίας. Το ανίκητο φρούριο με τις εννέα πύλες που χτίστηκε με ανθρωποθυσία

Όλοι γνωρίζουν το Σινικό Τείχος ως το μεγαλύτερο σε διαστάσεις έργο της ανθρωπότητας. Χρειάστηκαν αιώνες, για να οικοδομηθεί και προκαλεί δέος σε οποιονδήποτε επισκέπτη ή εξ αποστάσεως θεατή.

Όμως λίγοι γνωρίζουν ποιο είναι το δεύτερο μεγαλύτερο τείχος στον κόσμο. Βρίσκεται στην Ινδία, έχει μήκος 36 χιλιόμετρα και καταλήγει σε ένα φρούριο, το οποίο δεν καταλήφθηκε ποτέ. Λέγεται Κουμπάλγκαρ (Kumbhalgarh).

Στο εσωτερικό του, το τείχος φιλοξενεί περισσότερους από 300 ινδουιστικούς και τζαϊνιστικούς ναούς και, στο πέρασμα των ετών, μετατράπηκε σε πεδίο πολυάριθμων μαχών, αλλά και καταφύγιο.

Στις μέρες μας, αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της Ινδίας και εντυπωσιάζει για την έκταση που καταλαμβάνει, την επιβλητική του οχύρωση και τα μεγαλοπρεπή κτήριά του.

Ο εμπνευστής του τείχους

Το τείχος του φρουρίου Κουμπάλγκαρ, γνωστό και ως “Μέγα Τείχος της Ινδίας” ή “Σινικό Τείχος της Ινδίας”, βρίσκεται στην περιοχή Μεβάρ της πολιτείας Ρατζαστάν της Ινδίας, 80 περίπου χιλιόμετρα από την πόλη Ουνταϊπούρ.

Η κατασκευή του διήρκεσε 15 ολόκληρα χρόνια, από το 1443 έως το 1458, και πάνω από 10.000 εργάτες επιστρατεύτηκαν, για να του δώσουν σάρκα και οστά. Άλογα, καμήλες και ελέφαντες χρησιμοποιήθηκαν για τη μετακίνηση των δομικών υλικών.

Ο εμπνευστής και, συγχρόνως, ο ονοματοδότης του τείχους ήταν ο Μαχαράνα Κουμπά, δηλαδή ο ηγέτης του βασιλείου της Μεβάρ.

Κατά τη διάρκεια της μοναρχίας του (1433-1468), χτίστηκαν 32 φρούρια, με σκοπό να προστατευτούν τα σύνορα του βασιλείου της Μεβάρ από εχθρικές επιδρομές και να είναι διακριτά τα όρια από εκείνα του βασιλείου της Μαρβάρ.

Κουμπάλγκαρ, το “ανίκητο φρούριο”

Από όλα τα φρούρια της Μεβάρ το Κουμπάλγκαρ ήταν το πιο θεαματικό και το πλέον απόρθητο. Βρίσκεται στην κορυφή ενός μεγάλου λόφου και στη γλώσσα Χίντι ονομάζεται “Ajaya Durg“, που στα ελληνικά σημαίνει “ανίκητο φρούριο“.

Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου, αλλά για απτή πραγματικότητα. Κανένας επίδοξος κατακτητής δεν κατόρθωσε να κυριεύσει το φρούριο Κουμπάλγκαρ κι αυτό οφειλόταν στην οξυδέρκεια και τη στρατηγική σκέψη του βασιλιά.

Η στρατηγική θέση

Σύμφωνα με ντόπιους ξεναγούς, το φρούριο Κουμπάλγκαρ σχεδιάστηκε με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην είναι ορατό από μακριά. Για την ακρίβεια, μπορεί κανείς να το αντικρίσει μόνο μέχρι μισό χιλιόμετρο μακριά.

Η επιλογή της τοποθεσίας μόνο τυχαία δεν ήταν. Ο Μαχαράνα Κουμπά και ο έμπιστος αρχιτέκτονάς του ήξεραν ότι σε αυτό το μέρος εκτεινόταν η οροσειρά Αραβαλί και, επομένως, θα αποτελούσε ένα φυσικό οδόφραγμα για κάθε εχθρό.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται περίτρανα, όταν ανέβει κανείς στο υψηλότερο σημείο του φρουρίου, στα 3.700 πόδια ή αλλιώς στα 1.127 μέτρα. Η θέα που αντικρίζει ο επισκέπτης, μια απέραντη ζούγκλα ανάμεσα σε βουνά, είναι αναμφίβολα καθηλωτική.

Η εντυπωσιακή οχύρωση

Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο απ’ όλα στο “Μέγα Τείχος της Ινδίας” είναι η πολυεπίπεδη οχύρωση του.

Δείχνει όχι μόνο την προνοητικότητα του βασιλιά και του αρχιτέκτονα, αλλά και την ικανότητά τους να διευθύνουν τον τεράστιο αριθμό εργατών που τέθηκαν υπό τις εντολές τους.

Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν οι συνολικά εννέα πύλες του φρουρίου, με την πιο μεγαλοπρεπή να ονομάζεται “Ram Pol” και να συνιστά την αφετηρία της ξενάγησης των επισκεπτών.

Σε αρκετές από τις εισόδους, ο περιπατητής δεν μπορεί να προχωρήσει ευθεία, αλλά αναγκάζεται να στρίψει είτε αριστερά είτε δεξιά. Δεν πρόκειται για τυχαία επιλογή του αρχιτέκτονα, αλλά για μέσο προστασίας σε περίπτωση επιδρομής.

Ακόμη, δηλαδή, κι αν ο εχθρός κατάφερνε να εισβάλει στο χώρο του Κουμπάλγκαρ, δεν θα μπορούσε να φτάσει αμέσως στο φρούριο, για να το καταλάβει.

Μέρος της οχύρωσης του Κουμπάλγκαρ αποτελούν και οι σκάλες τύπου Parkota. Λειτουργούσαν ως ασπίδες για τους στρατιώτες που βρίσκονταν εν ώρα καθήκοντος και διέθεταν ανοίγματα στενά από την έξω πλευρά και πλατιά από τη μέσα μεριά, προκειμένου οι φρουροί να πετούν βέλη εναντίον των εχθρικών στρατευμάτων.

Επιπλέον, σήμα κατατεθέν του “Μεγάλου Τείχους της Ινδίας” αποτελούν οι ογκώδεις και επιβλητικοί προμαχώνες του, οι οποίοι, σε συνδυασμό με τη μορφολογία του εδάφους, καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολες τις προελάσεις.

Η ανθρωποθυσία που έλυσε το πρόβλημα της σταθερότητας

Σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο, το “Μέγα Τείχος της Ινδίας” δεν ήταν σταθερό στην αρχή και χρειάστηκε η θυσία ενός ανθρώπου, προκειμένου να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί η κατασκευή του.

Πιο συγκεκριμένα, λέγεται πως τα τείχη του φρουρίου χτίζονταν την ημέρα, αλλά κατέρρεαν τη νύχτα. Ο Μαχαράνα Κουμπά και ο αρχιτέκτονας απευθύνθηκαν σε έναν ντόπιο διαλογιστή ονόματι Μπαϊράβ που γνώριζε πολύ καλά την περιοχή.

Ο Μπαϊράβ τούς είπε ότι τα τείχη έπεφταν λόγω μιας θείας δύναμης στα βουνά και πως απαιτείτο μια ανθρωποθυσία, για να λυθεί το πρόβλημα. Η θυσία δεν θα έπρεπε να γίνει δια του εξαναγκασμού, αλλά να είναι οικειοθελής, σύμφωνα με τον Μπαϊράβ.

Κανένας δεν ένιωθε έτοιμος για μια τέτοια θυσία, με αποτέλεσμα να προσφερθεί ο ίδιος ο Μπαϊράβ. Αποκεφαλίστηκε με το ξίφος του και η αυτοθυσία του έπιασε τόπο.

Προς τιμήν του, μία από τις πύλες πήρε το όνομά του, ενώ, ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε ένας μικρός ναός στο σημείο που φέρεται να έπεσε το σώμα του μετά τον αποκεφαλισμό.

Το 2013, το Κουμπάλγκαρ, μαζί με άλλα πέντε φρούρια της πολιτείας Ρατζαστάν, ανακηρύχθηκαν Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Με εξαίρεση ένα παλάτι, το οποίο ανοικοδομήθηκε τον 19ο αιώνα, τα υπόλοιπα κτήρια και τα οχυρωματικά έργα παραμένουν ίδια από τον 15ο αιώνα.

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Youtube