Το “εκρηκτικό” μικροσκοπικό μη επανδρωμένο τανκ που κατασκεύασαν οι Γερμανοί στον πόλεμο. Πως έπεσε στα χέρια των Συμμάχων

του συνεργάτη ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Το «Γολιάθ» (γερμανικά: Leichter Ladungsträger Goliath) ήταν ένα μικροσκοπικό ερπυστριοφόρο μη επανδρωμένο όχημα εδάφους που κατασκευάστηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το καινοτόμο με αυτό το όχημα ήταν ότι κινούνταν από μακριά με τηλεχειριστήριο, και ήταν μία από τις πρώτες πρακτικές χρήσεις της νέας αυτής τεχνολογίας.

“Γολιάθ”

Τα “Γολιάθ” κινούνταν είτε με ηλεκτρικό κινητήρα Sd.Kfz. 302 είτε βενζινοκινητήρα Sd.Kfz. 303α και 303β. Το όχημα ελεγχόταν από μακριά μ’ ένα τηλεχειριστήριο που ενωνόταν με αυτό μέσω ηλεκτρικού καλωδίου. Επρόκειτο μία νέα τεχνολογία και οι Γερμανοί προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν στο πλαίσιο της πολεμικής τους προσπάθειας.

Μέχρι το τέλος του πολέμου το 1945, κατασκεύασαν συνολικά 7.564 «Γολιάθ»

Το όνομα «Γολιάθ» ξεκίνησε ως αστείο μεταξύ των σχεδιαστών του οχήματος λόγω του μικροσκοπικού μεγέθους. Τελικά υιοθετήθηκε ως το επίσημο όνομα του.

Καταστροφή στόχων

Στην πρώτη γραμμή το κάθε όχημα ελεγχόταν από ομάδα τριών στρατιωτών που ανήκαν σε μονάδα τεθωρακισμένων ή του μηχανικού. Από τους τρεις άνδρες, ο πιο βασικός ήταν αυτός που ήλεγχε το όχημα από μακριά με το τηλεχειριστήριο.

Το ηλεκτροκίνητο μοντέλο «Γολιάθ» έφερε 60 κιλά εκρηκτικής ύλης, ενώ το βενζινοκίνητο 100 κιλά. Το καινοτόμο αυτό οπλικό σύστημα προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί για πολλαπλούς σκοπούς, όπως καταστροφή τανκς, διατάραξη πυκνών σχηματισμών πεζικού και η κατεδάφιση κτιρίων ή γεφυρών.

Τα πρώτα «Γολιάθ» άρχισαν να χρησιμοποιούνται από το Γερμανικό στρατό (Βέρμαχτ) στο Ανατολικό Μέτωπο στις αρχές του 1942.

Στη Νορμανδία

Οι Σύμμαχοι στη Δύση τα συνάντησαν για πρώτη φορά στο μέτωπο της Ιταλίας το 1943. Τότε τα κόλλησαν το παρατσούκλι «τανκ-σκαθάρι», με τα οποία έγιναν γνωστά.

Οι Γερμανοί προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν μεγάλο αριθμό «Γολιάθ» εναντίον των Συμμαχικών δυνάμεων που αποβιβάζονταν στις ακτές της Νορμανδίας στις 6 Ιουνίου 1944.

Όμως αυτά έκαναν ελάχιστη ζημιά, καθώς οι βολές του συμμαχικού πυροβολικού πρόλαβαν να καταστρέψουν τα καλώδια από τα περισσότερα οχήματα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορούν οι Γερμανοί να τα ελέγχουν από μακριά με αποτέλεσμα να πέσουν στα χέρια των Σύμμαχων σχεδόν άθικτα.

Το ίδιο συνέβη και τον Αύγουστο του 1944 στη διάρκεια της απόβασης των Συμμάχων στη νότια Γαλλία, όπου από τα πολλά «Γολιάθ» που είχαν οι Γερμανοί μόνο ένα πέτυχε το στόχο του και κατέστρεψε ένα όχημα των συμμαχικών δυνάμεων.

Αποτυχία τον πόλεμο-επιτυχία στην ειρήνη

Το «Γολιάθ» αν και στην αιχμή της τεχνολογίας στις αρχές της δεκαετίας του 1940, αποδείχθηκε τελικά ένα αποτυχημένο οπλικό σύστημα. Τα πλήγματα που προκάλεσε στους Συμμάχους ήταν ασήμαντα σε σχέση με το υψηλό κόστος παραγωγής. Ήταν ιδιαίτερα ευάλωτο εξαιτίας της χαμηλής ταχύτητας των 6-7 χιλιομέτρων την ώρα, του καλωδίου ελέγχου και της λεπτής θωράκισής του.

Όπως αποδείχθηκε, ακόμη και πετυχημένες βολές τυφεκίου μπορούσαν να αχρηστεύσουν ένα «Γολιάθ». Παρόλο αυτά, τα λίγα «Γολιάθ» που έφθαναν στους στόχους τους συνήθως τους κατέστρεφαν.

Λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η τεχνολογία του ελέγχου από μακριά με τηλεχειριστήριο εκτός από τις διάφορες βιομηχανικές, επιστημονικές και στρατιωτικές χρήσεις άρχισε να γίνεται κομμάτι της καθημερινής ζωής, κυρίως στις δυτικές κοινωνίες. Από τη δεκαετία του 1950 άρχισαν να κυκλοφορούν  τηλεχειριστήρια -με καλώδιο- είτε για να αλλάζουν κανάλια στην τηλεόραση, να ανοίγουν πόρτες γκαράζ, είτε για τα πρώτα τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια.

Δείτε εδώ λήψεις από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που δείχνουν πως οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν το “Γολιάθ”