Το πρώτο ελληνικό υποβρύχιο έκαιγε κάρβουνο και δεν έκανε καμία αποστολή. Έγερνε, έβαζε νερά και για να κινηθεί ήθελε προθέρμανση τρεις μέρες

Στα μέσα της δεκαετίας του 1880, το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό επεδίωκε να ενισχύσει τη δύναμη του και παράλληλα να βρει τρόπους να παραμείνει στην πρωτοπορία των τεχνολογικών εξελίξεων.

Η λύση βρέθηκε τον Ιανουάριο του 1886, όταν η ελληνική κυβέρνηση αγόρασε το πρώτο υποβρύχιο της χώρας. Το Nordenfelt I βασίστηκε στο σχέδιο του George Garrett, άγγλου κληρικού και κατασκευάστηκε από την εταιρεία του σουηδού κατασκευαστή όπλων Thorsten Nordenfelt, από τον οποίο πήρε το όνομα του.

Στις 13 Ιανουαρίου 1886 το υποβρύχιο άγγιξε την ελληνική πραγματικότητα. Αγοράστηκε από την κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1885. Στο λιμάνι του Πειραιά έφτασε αποσυναρμολογημένο, ενώ χρειάστηκαν περίπου δύο μήνες για να συναρμολογηθεί.

Όταν ολοκληρώθηκε, πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στον Φαληρικό όρμο για να παρακολουθήσει τις δοκιμές.

Oι αδυναμίες του υποβρυχίου

Στην επιφάνεια παρουσίασε στοιχεία αξιόπλοου σκάφους. Ωστόσο δεν ίσχυσε το ίδιο στην κατάδυση, κατά την οποία δημιουργήθηκαν προβλήματα ευστάθειας, στεγανότητας και αδυναμίες στην εκτόξευση της τορπίλης. Το “Nordendelt Ι” κρίθηκε μη αποδεκτό από το Ελληνικό Ναυτικό και έτσι δεν κατάφερε να ενταχθεί στη δύναμη του. Παρέμεινε στον Όρμο του Φαλήρου να σαπίζει ανενεργό έως το 1901, όταν μεταφέρθηκε για διάλυση και καταστράφηκε.

Για να επιτευχθεί η μέγιστη απόδοση της μηχανής του υποβρυχίου, ο λέβητας έπρεπε να ανάβει στο λιμάνι τρεις ημέρες νωρίτερα ή τουλάχιστον δώδεκα ώρες, ώστε να μπορεί να κινηθεί. Αυτό το μειονέκτημα δεν είχε αναφερθεί στους υποψήφιους αγοραστές του. Οι συνθήκες μέσα στο σκάφος δεν ήταν ευχάριστες λόγω της υψηλής θερμοκρασίας, της στάχτης από τα κάρβουνα που χρησιμοποιούνταν στο λέβητα, της υγρασίας και κυρίως των διαρροών μονοξειδίου του άνθρακα.

Παρά τις αδυναμίες του, το Nordenfelt ήταν το πρώτο υποβρύχιο με πυροβόλο επί του καταστρώματος. Μια ακόμη ένδειξη πρωτοπορίας του ήταν το σύστημα καύσης που διέθετε στο λέβητα του. Συγκεκριμένα το υποβρύχιο περιλάμβανε ένα μικρό πυργίσκο ύψους ενός μέτρου με ένα μικρό θόλο από γυαλί πάχους μιας ίντσας. Αν με την κατάδυση ο πυργίσκος διατηρούνταν κατά ένα μέτρο έξω από το νερό και με ανοιχτή την κάθοδο, μπορούσε να διατηρηθεί η καύση στο λέβητα, αναρροφώντας αέρα. Αυτός ακριβώς είναι και ο τρόπος που χρησιμοποιείται στις μηχανές εσωτερικής καύσης στα σύγχρονα υποβρύχια.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας και πληροφορίες από το βιβλίο: Ελληνικά Υποβρύχια 1885-2010, του Αλέξανδρου Μαδωνή και Γεώργιου Μαστρογεωργίου, Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: Υποβρύχιο Παπανικολής. Τα σιωπηλά Χριστούγενα του ΄40, που λάβωσαν τους Ιταλούς