Το παιδί που έχασε τη μητέρα του στον βομβαρδισμό του Πειραιά και έγινε ταινία. Υιοθετήθηκε από μία περαστική, κατέληξε στην Αμερική ενώ η πραγματική του μητέρα το αναζητούσε

του Στέφανου Μίλεση, από το Πειραιόραμα

Το 1969 ανεβαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες μια ελληνική ταινία με πρωταγωνιστή τον Κώστα Κακκαβά και τίτλο «Θέλω πίσω το παιδί μου». Η συγκεκριμένη ταινία ανήκει στον κύκλο των λεγομένων δραματικών ταινιών, που μεταπολεμικά γυρίζονταν σε μεγάλο αριθμό και είχαν σημαντική απήχηση σε τμήμα του ελληνικού λαού.

Σήμερα πολλές από αυτές τις ταινίες θεωρούνται ή κρίνονται λανθασμένα ως υπερβολικές, καθώς σε πολλούς φαίνεται ότι τα σενάριά τους αγγίζουν τα όρια της υπερβολής όσον αφορά στη δραματικότητά τους. Ωστόσο, τα περισσότερα σενάρια των ταινιών αυτού του είδους, στηρίζονταν σε αληθινά περιστατικά, επρόκειτο δηλαδή για ιστορίες που μεταπολεμικά απασχόλησαν την κοινή γνώμη.

“Θέλω πίσω το παιδί μου”

Η μεταπολεμική Ελλάδα είχε πολλές δραματικές ιστορίες να αφηγηθεί, προερχόμενες από τα δεινά του πολέμου και της κατοχής. Η ταινία με τίτλο «Θέλω πίσω το παιδί μου» στηρίχθηκε σε μια ιστορία που είχε συνταράξει την κοινή γνώμη αλλά και την κοινωνία του Πειραιά. Σε έναν από τους βομβαρδισμούς του Πειραιά κατά την περίοδο της κατοχής, μια μητέρα τρέχοντας με το παιδί στην αγκαλιά της αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο προστασίας, τραυματίζεται, χάνει τις αισθήσεις της και αφήνει το παιδί της εν μέσω βομβαρδισμού στον δρόμο.

Μια άγνωστη διερχόμενη γυναίκα βλέποντας τη μητέρα ξαπλωμένη κάτω στον δρόμο, νομίζει ότι είναι νεκρή.

Παίρνει το παιδί μαζί της και το θέτει υπό την προστασία της μαζί με το δικό της παιδί. Το μεγαλώνει διαιρώντας ουσιαστικά τη φτώχεια της στα τρία, αφού επρόκειτο για μια γυναίκα πάμπτωχη που αγωνιζόταν καθημερινώς για την επιβίωσή της. Για να τα καταφέρει η δύσμοιρη εκείνη φτωχή γυναίκα, φτάνει στο σημείο να γυρίζει μαζί με τα δύο μικρά παιδιά, από πόλη σε πόλη δίνοντας παραστάσεις κουκλοθέατρου για να τους εξασφαλίσει το φαγητό τους. Οι δουλείες όμως δεν πηγαίνουν καλά και η γυναίκα φτάνει να μένει για μέρες νηστική η ίδια προκειμένου να ταΐζει τα δύο παιδιά που έχει υπό την προστασία της.

Στις περιπλανήσεις της συναντά ένα ζευγάρι Ελληνοαμερικανών οι οποίοι ζητούν να τους δώσει το ένα από τα δύο παιδιά για να το υιοθετήσουν, καθώς είναι άτεκνοι. Της τάζουν ένα σημαντικό ποσό ως αμοιβή της υιοθεσίας. Η γυναίκα προκειμένου να εξασφαλίσει μια καλύτερη μοίρα στο παιδί που περιμάζεψε, αλλά και στο δικό της παιδί, αφού είχε φτάσει στα όρια της πείνας, δέχεται την προσφορά.

Η δικαστική περιπέτεια

Το παιδί πραγματικά υιοθετείται και ακολουθεί τους νέους του γονείς στις Η.Π.Α.

Τα χρόνια περνούν ενώ η τραυματισμένη μητέρα από τον βομβαρδισμότης κατοχής δεν έχει σταματήσει ποτέ την αναζήτηση του χαμένου της παιδιού. Με τη παρότρυνση του τυφλού της άνδρα, ο οποίος είχε επιστρέψει σε αυτή την κατάσταση μετά την αιχμαλωσία του σε ναζιστικό στρατόπεδο στη Γερμανία, ξεκινά μια εκτεταμένου μεγέθους επιχείρηση. Ένας ιδιωτικός ερευνητής τους βοηθά να βρουν ή να μάθουν για το παιδί τους. Ύστερα από πολλές έρευνες το παιδί βρίσκεται και η υπόθεση καταλήγει στα δικαστήρια όπου γίνεται ένας δραματικός αγώνας που διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, για το ποιος θα κρατήσει το παιδί.

Η ιστορία διχάζει και απασχολεί την πειραϊκή μεταπολεμική κοινωνία, καθώς ήταν δεκάδες εκατοντάδες οι περιπτώσεις των παιδιών που κατέληξαν σε υιοθεσία στο εξωτερικό, σε ιδρύματα ή παιδιά των οποίων η μοίρα ήταν άγνωστη για τους γονείς τους που τα αναζητούν για πολλά χρόνια.

Ο Νέστορας Μάτσας παρέλαβε το θέμα της πολύκροτης δίκης της εποχής του, το τροποποίησε και το προσάρμοσε στις κινηματογραφικές ανάγκες που απαιτούσε ένα σενάριο ταινίας. Ωστόσο από εισπρακτικής πλευράς η ταινία απέτυχε. Βρισκόμαστε στο 1969. Ο κόσμος έχει ορθοποδήσει, οι καταστροφές του πολέμου έχουν αποκατασταθεί. Η ελληνική κοινωνία έχει πλέον αλλάξει. Αφήνει πίσω της τις πληγές της κατοχής παρότι πολλές από αυτές συνεχίζουν να πονάνε. Οι αλλοτινές εισπρακτικές επιτυχίες αληθινών ιστοριών που γίνονται ταινίες, κόβουν πλέον ελάχιστα εισιτήρια. Παρότι επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος τίτλος «Θέλω πίσω το παιδί μου» ώστε να καλύπτει τις εκατοντάδες περιπτώσεις των παιδιών που αναζητούνταν, η ταινία δεν «έπιασε» και αυτό οφειλόταν στην κοινωνική μεταστροφή.

Έγινε μια δεύτερη προσπάθεια με αλλαγή του τίτλου, ώστε να τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου, καθώς θεωρήθηκε ότι το κοινό θα προσερχόταν στις αίθουσες αν καταλάβαινε ότι το σενάριο της ταινίας αναφερόταν στη δίκη που διεξαγόταν τότε και που απασχολούσε την κοινή γνώμη. Ο τίτλος άλλαξε και έγινε «Η μεγάλη Δίκη» χωρίς ωστόσο και πάλι να αλλάξει κάτι από εισπρακτικής πλευράς

Διαβάστε στη “ΜτΧ”:  Το «γιορτινό τραπέζι» της κατοχής. Φιλέτα γαϊδουροκεφαλής και συνταγές χωρίς υλικά. Τα μαύρα κουφέτα στους γάμους