Το όστρακο που αποτελεί εκλεκτό μεζέ απειλείται με εξαφάνιση, εξαιτίας της παράνομης αλιείας και της ρύπανσης. Βρήκε καταφύγιο στις Κυκλάδες και στο Ιόνιο

Στέκονται όρθιες στο βυθό και συνήθως είναι μισάνοιχτες, έτοιμες να αρπάξουν την τροφή τους. Διαφημίζονται ως εκλεκτοί μεζέδες με αφροδισιακές ιδιότητες.

Ο λόγος για τις πίνες, τα όστρακα με τον σφηνοειδή σχηματισμό που μοιάζουν με τεράστια μύδια. Το μέγεθός τους κυμαίνεται κατά μέσο όρο στα 40 εκατοστά, αλλά υπάρχουν μεγαλύτερες πίνες που αγγίζουν ακόμα και τα 90 εκατοστά.

Συνήθως βρίσκονται προσκολλημένες στον πυθμένα της θάλασσας, σε αμμώδη βυθό ή σε φύκια.

Η εξωτερική τους επιφάνεια καλύπτεται από μικρά λέπια και το χρώμα τους είναι καφετί προς το γκρι. Στο εσωτερικό τους “παρασιτεί” ένα καβούρι, ο λεγόμενος μπιζελοκάβουρας, καθώς έχει το μέγεθος ενός μπιζελιού.

Το καβούρι αυτό τρέφεται με φυτοπλαγκτόν το οποίο φιλτράρει η πίνα με τα βράγχια της για να φάει.

Οι πίνες είναι ένα απειλούμενο είδος υπό εξαφάνιση. Οι πληθυσμοί της έχουν μειωθεί δραματικά, τόσο εξαιτίας της παράνομης αλιείας για εμπορικούς σκοπούς, αλλά και λόγω της καταστροφής των λιβαδιών Ποσειδωνίας από την παράνομη αλιεία με μηχανότρατες στα ρηχά νερά.

Επιβαρυντικός παράγοντας για την επιβίωση του είδους είναι και η μεγάλη τουριστική ανάπτυξη στα τουρκικά παράλια, με το χτίσιμο γιγαντιαίων ξενοδοχειακών μονάδων και με επακόλουθο την μόλυνση του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

Οι τελευταίες πίνες έχουν βρει «καταφύγιο» στις ελληνικές θάλασσες. Ζουν κυρίως στις Κυκλάδες, στον Σαρωνικό, στον Ευβοϊκό, στην Κρήτη και στο Ιόνιο.

Από την αλιεία στην υφαντουργία

Εκτός από την αλιεία, όπου χρησιμεύει ως δόλωμα, η πίνα χρησιμοποιείται και για την κατασκευή μεταξένιων υφασμάτων.

Η πίνα εκκρίνει ένα υγρό από το οποίο φτιάχνεται η βύσσος, ένας εξαιρετικά σπάνιος τύπου μεταξιού γνωστός και ως “μετάξι της θάλασσας”.

Για τους αρχαίους Αιγυπτίους, τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους η βύσσος ήταν η εκλεκτότερη υφαντική ύλη, κυρίως εξαιτίας της ιδιότητάς της να λάμπει στον ήλιο.

Σύμφωνα με το BBC, σήμερα είναι πολύ πιθανόν να έχει απομείνει μόλις ένα άτομο το οποίο μπορεί και εξακολουθεί να συλλέγει τη βύσσο και να τη γνέθει.

Πρόκειται για την Κιάρα Βίγκο από το Σαντ’ Αντίοκο, ένα νησί στο νοτιοδυτικό άκρο της Σαρδηνίας.

Σύμφωνα με την Κιάρα Βίγκο, η τέχνη της επεξεργασίας της βύσσου έφτασε στο Σαντ’ Αντίοκο χάρη στην πριγκίπισσα Βερενίκη, δισεγγονή του Ηρώδη του Μέγα, κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του πρώτου αιώνα μ.Χ.

Αν δεν μάθει κανείς την τέχνη της μάλλον θα χαθεί μαζί της και αυτό δεν είναι και τόσο κακό για την πίνα…

Η αρχική φωτογραφία ελήφθη στην Ιθάκη που προσφέρεται για τους λάτρεις των καταδύσεων καθώς ο βυθός της παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον. Ειδικός σε αυτό είναι ο Γιώργος Λίλας με έδρα το Βαθύ. 

Διαθέτει εξοπλισμό για αυτόνομη κατάδυση, εκπαιδεύει τους επίδοξους δύτες, ενώ νοικιάζει θαλάσσια καγιάκ για εξορμήσεις στις απάτητες παραλίες του νησιού.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Γιατί πέρασαν 20 χρόνια και πέθαναν 5 εκατομμύρια άνθρωποι για να δεχθούν οι γιατροί ότι ο θανατηφόρος κίτρινος πυρετός μεταδίδεται από τα κουνούπια