Το νησάκι στα τουρκικά παράλια με τα ερείπια πέντε εκκλησιών. Εκεί θεωρείται ότι έγινε η πρώτη ταφή του Αγ. Νικολάου

Στα τουρκικά παράλια, κοντά στην πόλη Φετιγιέ, βρίσκεται το νησί του Αγίου Νικολάου. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά κέντρα της βυζαντινής περιόδου, που πιστεύεται ότι αποτελούσε συχνό προορισμό χριστιανών προσκυνητών, που όδευαν προς τους Άγιους Τόπους.

Στο νησί δεν υπάρχουν διατηρημένα κτίσματα, αλλά τα ερείπια πέντε εκκλησιών που χτίστηκαν μεταξύ του τέταρτου και έκτου αιώνα μ.Χ. Ακόμα υπάρχει ένα μαυσωλείο, γκρεμισμένα σπίτια και πάνω από πενήντα χριστιανικοί τάφοι.

Το τούρκικο όνομα του νησιού “Γκεμιλέρ Αντασί” (Gemiler Adasi), σημαίνει “νησί των πλοίων”, πιθανώς να αποτελεί αναφορά στον ρόλο του Αγίου Νικολάου ως προστάτη των ναυτικών και συνδέεται με την εκτίμηση των σύγχρονων αρχαιολόγων πως στο νησί βρισκόταν ο αρχικός τάφος του Αγίου.

Συγκεκριμένα, οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι ο Άγιος Νικόλαος ενταφιάστηκε σε μια σμιλευμένη στο βράχο, εκκλησία του νησιού μετά τον θάνατό του, το 343.

Τα λείψανά του φέρεται να παρέμειναν εκεί μέχρι τη δεκαετία του 650, όταν το νησί εγκαταλείφθηκε υπό την απειλή επέλασης του αραβικού στόλου. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στην πόλη της Μύρας, περίπου 40 χιλιόμετρα ανατολικότερα και κατέληξαν στο Μπάρι της Ιταλίας, όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα.

Το νησί δεν αποτελεί σήμερα τόπο χριστιανικού προσκυνήματος, αφού οι εκκλησίες και τα αφιερώματα έχουν πλέον ερειπωθεί μετά την μικρασιατική καταστροφή και των διωγμό των Ελλήνων της Ανατολής. Ακριβώς απέναντι στα μικρασιατικά παράλια βρίσκεται και το ελληνικό χωριό – φάντασμα, το Λιβίσι,  που ο θρύλος αναφέρει ότι συνδέεται με την κατάρα των ρωμιών που εξαναγκάστηκαν σε φυγή.

Παρόλα αυτά αποτελεί δημοφιλή προορισμό για τα μεγάλα τουρκικά ιστιοφόρα (γκουλέτ), που διοργανώνουν ημερήσιες κρουαζιέρες και σταματούν στο νησί για να κολυμπήσουν οι επισκέπτες στα γαλαζοπράσινα νερά του. Τα ιδιωτικά σκάφη το προτιμούν ως φυσικό ασφαλές αγκυροβόλιο.

Φτάνοντας κανείς στο νησί μπορεί να δοκιμάσει την τουρκική παραδοσιακή κουζίνα στο μικρό αυτοσχέδιο εστιατόριο. Οι ιδιοκτήτες δεν ζουν στο νησί, καθώς παραμένει ακατοίκητο τα τελευταία χρόνια, παρά μόνο το καλοκαίρι λόγω της τουριστικής περιόδου.