Το Μουντιάλ 2006, όταν ο Λεπέν “κατηγόρησε” του γάλλους παίκτες ότι όλοι είναι μαύροι. Η έξαρση του ρατσισμού. Ο “σκατόμαυρος” Ανρί και ο “αλγερινός” Ζιντάν

Το κείμενο είναι του συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο.

Απόσπασμα από το βιβλίο: το Ποδόσφαιρο, στη σκιά και στο φως, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ

Τριάντα δύο χώρες από πέντε ηπείρους έπαιξαν 64 αγώνες σε 12 επιβλητικά, όμορφα και λειτουργικά στάδια της ενοποιημένης Γερμανίας: έντεκα στάδια στη Δυτική και μόλις ένα στην Ανατολική.

Εκείνο το Μουντιάλ είχε ένα έμβλημα: πριν από την έναρξη του αγώνα, οι ομάδες ξεδίπλωναν ένα πανό κατά του ρατσισμού, που ήταν μια παγκόσμια πληγή.

Οι ρατσιστικές δηλώσεις 

Ένα καυτό θέμα. Παραμονές των αγώνων, ο Γάλλος πολιτικός αρχηγός Ζαν- Μαρί Λε Πεν ανακοίνωσε ότι η Γαλλία δεν αναγνωριζόταν μέσα από τους παίχτες της, διότι ήταν σχεδόν όλοι μαύροι και διότι ο αρχηγός της ομάδας, ο Ζινεντίν Ζιντάν, περισσότερο Αλγερινός παρά Γάλλος, δεν τραγουδούσε τον Εθνικό Ύμνο, ενώ ο Ιταλός αντιπρόεδρος της Γερουσίας, ο Ρομπέρτο Καλντερόνι, απάντησε σαν ηχώ ότι οι Γάλλοι παίχτες ήταν μαύροι, ισλαμιστές και κομμουνιστές, που προτιμούσαν τη Διεθνή από τη Μασσαλιώτιδα και τη Μέκκα από το Βερολίνο.

Λίγο καιρό πριν, ο προπονητής της εθνικής Ισπανίας ο Λουίς Αραγονές, είχε αποκαλέσει “σκατόμαυρο” τον Γάλλο παίχτη Τιερί Ανρί και ο δια βίου πρόεδρος του νοτιοαμερικανικού ποδοσφαίρου, ο Νικολάς Λεός, παρουσίασε την αυτοβιογραφία του λέγοντας ότι αυτός είχε γεννηθεί σε ένα χωριό όπου ζούσαν τριάντα άτομα και εκατό Ινδιάνοι.

Το άστρο του Ζιντάν

Λίγο πριν από το τέλος του Μουντιάλ, στο τέλος σχεδόν του τελικού, ο Ζιντάν, που αποχαιρετούσε το ποδόσφαιρο, έριξε μια κουτουλιά σε έναν αντίπαλο που τον έβριζε συνέχεια με τις βρισιές που τσιρίζουν από τις κερκίδες των σταδίων διάφορα υποκείμενα.

Ο υβριστής έπεσε κάτω ξερός και ο Ζιντάν, ο εξυβρισμένος, δέχτηκε κόκκινη κάρτα από τον διαιτητή και τα γιουχαΐσματα του κοινού, αντί για τις επευφημίες του, και αποχώρησε για πάντα από το ποδόσφαιρο,

Κι όμως εκείνο ήταν το δικό του Μουντιάλ.

Ήταν ο καλύτερος παίχτης του, παρά εκείνο το επεισόδιο της τρέλας ή της δικαιοσύνης, ανάλογα με το πώς θα το δει κανείς.

Χάρη στις ωραίες μπαλιές του και στη μελαγχολική του φινέτσα, ο κόσμος σχεδόν πείστηκε ότι το ποδόσφαιρο δεν ήταν αμετάκλητα καταδικασμένο στη μετριότητα.

Σε εκείνον τον τελικό, λίγο μετά την αποβολή του Ζιντάν, η Ιταλία επιβλήθηκε της Γαλλίας με πέναλτι, κι αναδείχθηκε νικήτρια.

Μέχρι το 1968 τα ισόπαλα ματς κρίνονταν ρίχνοντας ένα νόμισμα  κορόνα- γράμματα.

Από τότε καθορίζονταν με πέναλτι, που κι αυτό μοιάζει αρκετά με τα καπρίτσια της τύχης.

Η Γαλλία είχε παίξει καλύτερα από την Ιταλία, όμως λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να καθορίσουν ένα παιχνίδι δύο ωρών. Το ίδιο είχε συμβεί παλιά στον αγώνα όπου η Αργεντινή ήταν ανώτερη της Γερμανίας αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει σπίτι.

Τα ρεκόρ του Μουντιάλ της Γερμανίας 

Οκτώ παίχτες της ιταλικής Γιουβέντους έφτασαν στον τελικό του Βερολίνου: πέντε έπαιζαν με την Ιταλία και τρεις με τη Γαλλία.

Και ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε η Γιουβέντους να είναι η ομάδα η περισσότερο εμπλεκόμενη στις απάτες που ήρθαν στο φως, παραμονές του Μουντιάλ.

Από τα “καθαρά χέρια” στα “καθαρά πόδια”: οι Ιταλοί δικαστές ξεσκέπασαν μια σειρά από δολοπλοκίες, εξαγορά διαιτητών και δημοσιογράφων, παραποίηση συμβολαίων και ψευδείς ισολογισμούς, διορισμούς εύνοιας, χειραγώγηση της τηλεόρασης.

Η Ιταία κέρδισε το τέταρτο Κύπελλο της και η Γαλλία ήρθε δεύτερη, ακολουθούμενη από τη Γερμανία και την Πορτογαλία, κάτι που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως η “Puma θριάμβευσε επί της Adidas και της Nike”.

Ο Μίροσλαβ Κλόζε της Γερμανίας αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με πέντε γκολ.

Η Αμερική και η Ευρώπη ήρθαν ισόπαλες: είχαν κερδίσει από εννέα Μουντιάλ η καθεμία.

Για πρώτη φορά ο ίδιος διαιτητής, ο Αργεντινός Οράσιο Ελισόντο, έδωσε το εναρκτήριο σφύριγμα και το τελευταίο στον πρώτο αγώνα και στον τελικό.

Υπήρξαν κι άλλα ρεκόρ, όλα βραζιλιάνικα.

Ο Ρονάλντο, χοντρός, αλλά αποτελεσματικός, ήταν ο καλύτερος σκόρερ στην ιστορία των Μουντιάλ, ο Καφού ήταν ο παίχτης που συμμετείχε στις περισσότερες νίκες, και η Βραζιλία κατάφερε να αναδειχθεί στη χώρα με τα περισσότερα γκολ, 201 στο σύνολο, και τις περισσότερες αλλεπάλληλες νίκες, 11 στο σύνολο.

Ωστόσο, στο Μουντιάλ του 2006, η Βραζιλία ήταν παρούσα, αλλά όχι ορατή.

Ο Ροναλντίνιο, ο σούπερσταρ, δεν πέτυχε γκολ, ούτε έκανε τίποτα το εξαιρετικό και οι οργισμένοι οπαδοί μετέτρεψαν το εφτά μέτρων άγαλμα του σε σωρό από στάχτη και λιωμένα σίδερα.

Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που κατέληξε σε μια “βαρετή” ευρωπαϊκή υπόθεση

Το Μουντιάλ κατέληξε να είναι ευρωπαϊκό, χωρίς καμία άλλη ομάδα από τη Λατινική Αμερική, την Αφρική και τον υπόλοιπο κόσμο στους τελικούς του.

Εκτός από την ομάδα του Ισημερινού που έπαιξε όμορφα αλλά δεν πήγε πιο μακριά, ήταν ένα Μουντιάλ χωρίς εκπλήξεις.

Πηγή: Εδουάρδο Γκαλεάνο, το Ποδόσφαιρο, στη σκιά και στο φως, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι, όταν υποστήριξε ότι του είπε σε μια στιγμή έντασης. «Προτιμώ την πόρνη την αδερφή σου». Η τελευταία αποβολή του Ζιντάν (βίντεο)