Το μεγαλείο του Ζαμπέτα. Το τραγούδι, “Αυτοί που μένουν κι αυτοί που φεύγουν”, το έγραψε ένας μετανάστης στις φάμπρικες. Ο Ζαμπέτας πήγε στο Μόναχο για να τον γνωρίσει και τον έκανε μεγάλο στιχουργό

“Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν” είναι οι μετανάστες που ζουν σκηνές αποχωρισμού σε σταθμούς τρένων και σε λιμάνια. Είναι αυτοί που αποχωρίζονται τους δικούς τους και αυτοί που στάθηκαν πίσω. Το τραγούδι γράφτηκε το 1970, είναι αυτοβιογραφικό και μιλά για τα βιώματα του στιχουργού Αλέξανδρου Καγιάντα.

Ο Αλέξανδρος Καγιάντας δεν ήταν μέλος του καλλιτεχνικού στερεώματος, αλλά ένας εργάτης σε γερμανικό εργοστάσιο. Με καταγωγή από τη Χίο, έφυγε στα 18 του μετανάστης στη Γερμανία και δουλέψε αρκετά χρόνια σε εργοστάσιο στο Μόναχο. Παράλληλα με την εργασία του έγραφε κείμενα για τη Βαυαρική Ραδιοφωνία, αλλά και στίχους τραγουδιών.

Το τραγούδι “Αυτοί που μένουν κι αυτοί που φεύγουν” είναι ένα τραγούδι αυτοβιογραφικό, το οποίο περιγράφει στιγμές από τα δική του καθημερινότητα και τα προσωπικά του βιώματα.

Ο στιχουργός του τραγουδιού είχε ζήσει ως μετανάστης στιγμές αποχωρισμού σε τρένα και καράβια, μεταξύ όσων έφευγαν και όσων έμεναν πίσω. Ο Καγιάντας αποφάσισε να στείλει κάποιους από τους στίχους του στον Γιώργο Ζαμπέτα, όταν τυχαία έπεσε στα χέρια του η διεύθυνση του συνθέτη.

Την περίοδο 1969-70, ο Ζαμπέτας εμφανιζόταν στο κέντρο “Αναμνήσεις”. Μια βραδιά ειδοποιήθηκε πως έχει σταλεί στο όνομα του ένας φάκελος από τη Γερμανία και συγκεκριμένα από το Μόναχο. Όταν τελείωσε το πρόγραμμα του, άνοιξε το φάκελο και βρήκε χαρτιά με στίχους και μια επιστολή την οποία υπέγραφε ο Αλέξανδρος Καγιάντας.

Ο Ζαμπέτας στην αυτοβιογραφία του περιέγραφε ότι όταν διάβασε τους στίχους του Ζαμπέτα εντυπωσιάστηκε.

“Σαλεύουνε οι στίχοι”, είχε πει ο Ζαμπέτας.

Μεταξύ των στίχων που είχε στείλει ήταν οι μεγάλες του επιτυχίες ” Ο Αλήτης”, “Το γράμμα και η φωτογραφία”, “Που ήσουν και που χάθηκες”, “Μάλιστα κύριε”, το “Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν” κ.α.

Απάντησε λοιπόν στον Καγιάντα, δηλώνοντας του ότι του άρεσαν πολύ οι στίχοι του και ότι όποτε μπορούσε θα πήγαινε στο Μόναχο να τον επισκεφθεί και να γνωρίσει αυτόν και την οικογένειά του. Ο Ζαμπέτας έκανε την υπόσχεση του πράξη και μια Δευτέρα όταν είχε ρεπό από το κέντρο όπου εμφανιζόταν, ταξίδεψε στο Μόναχο και συνάντησε από κοντά τον Αλέξανδρο Καγιάντα. Από τότε ξεκίνησε η συνεργασία τους, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μεγάλων επιτυχιών.

Στίχοι

Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια

πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν

κι αυτοί που μένουν κουνούν μαντήλια

κι αναστενάζουν γιατί πονούν.

Κι αυτούς που φεύγουν

κι αυτούς που μένουν

οι μοίρες μ’ απονιά

πάντα τους δέρνουν.

Αυτοί που φεύγουν κάποιο λυγμό τους

παίρνουν μαζί τους και μιαν ευχή

κι αυτοί που μένουν στο σπαραγμό τους

κάνουν κουράγιο και προσευχή.

Πηγή: Μία ιστορία… ένα τραγούδι…, του Ηρακλή Ευστρατιάδη, εκδόσεις Toubi’s

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: «Σε ατίμασε ανήλικη; Θα σε παντρευτεί αμέσως». Ο Γιώργος Ζαμπέτας μπήκε στη φυλακή μετά από καταγγελία της μέλλουσας πεθεράς του, επειδή είχε «ατιμάσει» την κόρη της...