Το φαινόμενο Καμπαμαρού στην Ελλάδα, που προηγήθηκε των Pokemon. Η σειρά άνιμε με τους κωμικούς διαλόγους, τις αστείες φωνές και τα τραγελαφικά λάθη στη μετάφραση

Ένας γκαφατζής, υπερκινητικός νίντζα που τρώει μανιακά μακαρονάδες και κάνει το Τόκιο άνω κάτω.

Σήμερα, ελάχιστοι Έλληνες κοντά στα 30 δεν «βλέπουν» τον Καμπαμαρού στην παραπάνω περιγραφή…

Το παράδοξο -και συνάμα εντυπωσιακό- είναι ότι στη χώρα του, την Ιαπωνία, δεν γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Αντίθετα, στην Ελλάδα, υπήρξε από τους στυλοβάτες των άνιμε και συνέβαλε καθοριστικά στην καθιέρωση του είδους. Μεταγενέστερα ιαπωνικά καρτούν, όπως τα Pokemon και η Sailor Moon, που επίσης διαδραμάτισαν καίριο ρόλο στην ευρεία διάδοση των άνιμε, μετατράπηκαν σε παγκόσμια φαινόμενα. Οπότε η χώρα μας απλώς ακολούθησε τη διεθνή τάση.

Ο Καμπαμαρού από την άλλη, κατάφερε να γίνει ξεχωριστό κομμάτι της εγχώριας τηλεοπτικής ιστορίας. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η μεταγλώττιση. Για πολλούς, το αποτέλεσμα ανήκει στην κατηγορία: «είναι τόσο κακό που καταντά καλό». Υπερβολικές φωνές, προβλήματα συγχρονισμού και ερασιτεχνικά λάθη στη μετάφραση. Τα συστατικά αυτά, συνδυασμένα με τους ήδη “ατσούμπαλους” χαρακτήρες και την αλλόκοτη πλοκή, έκανε το αποτέλεσμα τουλάχιστον αξιομνημόνευτο.

Οι Έλληνες μεταφραστές δούλευαν με το αγγλικό κείμενο, όχι με το αυθεντικό στα ιαπωνικά. Έκαναν δηλαδή μετάφραση πάνω στην μετάφραση, πρακτική που συχνά κατέληγε σε παράξενους διαλόγους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μία σκηνή όπου ο αντίπαλος του Καμπαμαρού ξυλοκοπείται με ένα ρόπαλο. Στα ελληνικά, το ρόπαλο μεταφράστηκε σε νυχτερίδα, καθώς η σημασία της λέξης bat είναι διττή.

Σε ένα άλλο στιγμιότυπο της σειράς, ο Καμπαμαρού φωνάζει: «ήταν των μανάδων μου!», αναφερόμενος σε μερικά ρούχα. Προφανώς ο μικρός πρωταγωνιστής δεν είχε πολλές μητέρες. Απλώς υπήρξε σύγχυση της φράσης “it was my mother’s” με το “it was my mothers'”.

Τα παραδείγματα είναι δεκάδες…

Συχνό φαινόμενο ήταν επίσης η επανάληψη φράσεων, προκειμένου η φωνή να ταιριάξει καλύτερα με την κίνηση του στόματος των χαρακτήρων.

Παρά τα κωμικά λάθη, η εποχή που ήρθε στην Ελλάδα ήταν ιδανική. Στις αρχές του ’90, η ιδιωτική τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα και η ΕΡΤ, που μέχρι τότε εισήγαγε σχεδόν αποκλειστικά κινούμενα σχέδια από τη Δύση, δεν είχε πια το μονοπώλιο.

Έτσι, η διαφορετικότητα που απέπνεε το ιαπωνικό στυλ animation, το γεγονός ότι η σειρά δεν υιοθετούσε ένα επιτηδευμένα εκπαιδευτικό προφίλ αλλά και η κωμικότητα των διαλόγων έκαναν την απήχηση του Ιάπωνα μακαρονά να εκτοξευτεί. Πολύ γρήγορα, ο Καμπαμαρού μπήκε στις οθόνες των σπιτιών και αγαπήθηκε απρόσμενα από το παιδικό κοινό.

Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, η σειρά εξακολουθεί για τους φαν της να είναι μια καλτ ανάμνηση, που την επικαλούνται σε συζητήσεις και αναπαράγεται στην τέχνη.

Το κομμάτι “Σ’ ευχαριστώ” του ράπερ 12ος Πίθηκος είναι διασκευή του “Igano Koiuta” από την ιαπωνική σειρά.

Ο Καμπαμαρού έχει κάνει ακόμη, μία γκεστ εμφάνιση στην σατιρική σειρά “Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”, ενώ διασκευές των κομματιών του ακούγονταν και στην κωμική σειρά του Mega «Παιδική Χαρά».

Στο παρελθόν, πολλοί επισήμαιναν την ομοιότητα του καρτούν με τον Στάθη Ψάλτη.

αρχική εικόνα: YouTube

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Το 1904 οι Σουηδοί έγραφαν βιβλία γεωγραφίας υπό μορφή κόμικ! Ο μικρός Νιλς, έγινε πετυχημένη σειρά κινουμένων σχεδίων που προβλήθηκε στην Ελλάδα. Η συγγραφέας τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας