Το επικό κατόρθωμα του Σάββα Γεωργίου. Ο πρώτος Έλληνας ωκεανοπόρος, που με την 22χρονη σύζυγό του, διέσχισαν τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο, με το μικρότερο σκάφος όλων των εποχών

Ο Σάββας Γεωργίου, το καλοκαίρι του 1956, πραγματοποίησε στα 36 του χρόνια ένα όνειρο ζωής, αφήνοντας έκπληκτο τον διεθνή Τύπο για τον άθλο του.

Με αφετηρία τη Νέα Υόρκη, κατάφερε μέσα σε τρεις μήνες να περάσει τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο και να καταπλεύσει στη Ζέα του Πειραιά, με το μόλις 8.5 μέτρων σκάφος του, τη “Χαρά”, που θεωρήθηκε την εποχή εκείνη το μικρότερο σκάφος που πέτυχε ένα τόσο μακρινό ταξίδι.

Ο ριψοκίνδυνος θαλασσοπόρος, έκανε σχεδόν το ένα τρίτο της υδρογείου αν υπολογίσουμε και τις παρεκκλίσεις του ιστιοπλοϊκού, δηλαδή “όργωσε τις θάλασσες” για πάνω από 6.000 ναυτικά μίλια, χωρίς να χρησιμοποιήσει ούτε μία φορά μηχανή.

Στο υπερατλαντικό αυτό ταξίδι είχε για βοηθό την σύζυγο του.

Η Σου, ήταν Αμερικανίδα, μόλις 22 ετών, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και εμπειρία στην ιστιοπλοία. Το ζευγάρι είχε παντρευτεί μία εβδομάδα νωρίτερα και κατά κάποιο τρόπο απόλαυσε το πιο παράξενο αλλά και γοητευτικό ταξίδι του μέλιτος.

Το ταξίδι του στην Αμερική, η κατασκευή της  “Χαράς” και  το σαλπάρισμα

Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και η μεγάλη του αγάπη για την θάλασσα τον έστρεψε γρήγορα στην ιστιοπλοΐα. Από τα ιδρυτικά μέλη του ιστιοπλοϊκού ομίλου Θεσσαλονίκης, έπαιρνε μέρος σε αγώνες, κερδίζοντας αρκετές φορές την πρώτη θέση.

Ανήσυχο πνεύμα καθώς ήταν, αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του στην Αμερική και στις αρχές του ΄50, πήγε να εργαστεί ως ζωγράφος που ήταν και το κύριο επάγγελμα του.

Γρήγορα ήρθε σε επαφή με Αμερικανούς άσσους της ιστιοπλοΐας και άρχισε να τους συναγωνίζεται.

Ανακηρύχθηκε πρωταθλητής και κέρδισε πολλούς τίτλους στους αντίστοιχους τοπικούς αγώνες, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για τον Σάββα. Όταν ανακοίνωσε στους Αμερικανούς συναθλητές του την απόφαση του να διαπλεύσει τον Ατλαντικό και να φτάσει στην Ελλάδα, τον ειρωνεύτηκαν. Εκείνος δεν πτοήθηκε και άρχισε να μελετά τα σκάφη που είχαν οι πρώτοι θαλασσοπόροι που διέσχισαν ωκεανούς. Αμερικανοί τεχνίτες σχεδίασαν υπό την αυστηρή επίβλεψή του το σκαρί του σκάφους.

Τα  σχέδια στάλθηκαν στη Νορβηγία, στα μεγάλα ναυπηγεία “Λάρσεν”, όπου και ναυπηγήθηκε το σκάφος.

Το χειμώνα του 1955, η “Χαρά” ήταν έτοιμη, όπως ακριβώς την είχε φανταστεί. Στις 10 Ιουνίου του 1956, ο Σάββας και η Σου αποπλέουν από τη Νέα Υόρκη. Ο ίδιος είχε πει για το ρίσκο της απόφασης του: «Δεν υποτιμούσα τον κίνδυνο. Και ίσως οι αμφιβολίες που φώλιαζαν μέσα μου, ίσως αυτές να ήταν που φτέρωναν την τόλμη μου.

Λέω «ίσως». Δεν ξέρω. Ούτε κανείς άλλος θαλασσοπόρος θα μπορούσε να σας πει με βεβαιότητα ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος που τον σπρώχνει στο μεγάλο τόλμημα.

Το ταξίδι τους δεν ήταν εύκολο. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Υδρογραφικής Υπηρεσίας των Η.Π.Α., ο Ατλαντικός το καλοκαίρι του 1956 ήταν ο χειρότερος εκείνης της δεκαετίας, με καταγεγραμμένα πολλά ναυάγια και μάλιστα μεγάλων επιβατικών πλοίων γραμμής. Στη ζώνη του “Γκολφ Στριμ, τους έπιασε φοβερή τρικυμία.

Για έξι ολόκληρες ημέρες πάλευαν με τα κύματα και τελικά τα κατάφεραν. Στις 28 Ιουλίου έφτασαν στο Γιβραλτάρ και πλέον ο τελικός προορισμός δεν φάνταζε μακριά. Πρώτος σταθμός Ιθάκη, μετά Σαλαμίνα και τέλος Μαρίνα Ζέα στον Πειραιά.

Η υποδοχή στο Πασαλιμάνι 

Το απόγευμα της 9ης Σεπτεμβρίου του 1956, εκατό  ιστιοφόρα, βενζινάκατοι και μικρά αλιευτικά βγήκαν στα ανοικτά για να προϋπαντήσουν το τολμηρό ζευγάρι, ενώ ο Πειραιάς είχε γεμίσει με κόσμο που ζητωκραύγαζε.

Ο διεθνής Τύπος έγραφε διθυράμβους για το κατόρθωμά τους.

Ακολουθούν βραβεύσεις και διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. “Ότι έγινε στο Πασαλιμάνι ήταν κάτι που όχι μόνο δεν το περιμέναμε, αλλά ούτε και να το καταλάβουμε μπορούσαμε η γυναίκα μου κι εγώ. Αρχές και λαός έδειξαν όλο το ενδιαφέρον, τον ενθουσιασμό και την αγάπη τους κατά τρόπο που μόνο οι Έλληνες ξέρουν να δείχνουν.Ήταν όνειρο. Στο ξενοδοχείο δεν μπορούσαμε να κλείσουμε μάτι, γιατί το κρεβάτι δεν κουνιόταν καθόλου. Ύστερα το τηλέφωνο που χτυπούσε συνεχώς και τον κόσμο  που είχε την καλοσύνη να έρθει να μας δει. Έπρεπε να φοράω γραβάτα και παπούτσια κι η Σού να είναι ντυμένη ανάλογα. Κι αυτό μας ενοχλούσε, μιας και συνηθίσαμε επί τρεις μήνες να γυρνάμε ξυπόλυτοι και μισόγυμνοι….” , είχε δηλώσει για εκείνη την ιστορική μέρα ο Σάββας Γεωργίου.

Μετά από αυτό το κατόρθωμα, μπήκαν στον δρόμο της επιτυχίας κι άλλοι Έλληνες. Στις 7 Ιουνίου του 1980, ο  Αντώνης Βασιλειάδης ξεκίνησε από το Πλίμουθ της Αγγλίας μόνος, σε διαγωνισμό που οργάνωνε η εφημερίδα ” Ομπσέρβερ”, με προορισμό το “Ρόουντ Άιλαντ” των Η.Π.Α. Στις 27 Νοεμβρίου του 1984, ο  Δημήτρης Τσάλλης με το 11.3 μέτρων σκάφος του “Χριστίνα 2”,  ξεκινώντας από το Μικρολίμανο έφτασε στην Καραϊβική, 5000 ν.μ. μακριά και το 1985 από το νησί ”Μπαρπέιντος” κάνει άλλα 5.000 ν.μ.  επιστροφή. Ο Σάββας  Γεωργίου πέθανε ξαφνικά τον Ιούνιο του 1988 μέσα στο αγαπημένο του περιβάλλον κοντά στην οικογένειά του και στους φίλους του.  Σήμερα στην μνήμη του  θεσμοθετούνται αγώνες που φέρουν το όνομά του από πολλούς ιστιοπλοϊκούς συλλόγους.

Όταν κάποιοι τον ρώτησαν αν θα ήθελε να ξανακάνει ένα τέτοιο ταξίδι είχε πει: “Nαι θα’θελα! Θα’θελα πάλι να δω παλιούς φίλους στις Aζόρες και σ’άλλα μέρη που πέρασα. Tο ένα όνειρο που κάθε νέος θα μπορούσε να’χει, πραγματοποιήθηκε.

Tώρα που έχω γνωρίσει κάπως το Aιγαίο και το Iόνιο -γιατί δεν φτάνει μια ολόκληρη ζωή για να γνωρίσεις όλη την Eλλάδα- όχι μόνο τη στεριά μα και τ’ακρογιάλια και τα νησιά της, τώρα που σαν μαγνήτης με κρατά η ομορφιά της, η μαγεία της, που κάθε τόσο καινούριοι παράδεισοι ανοίγονται στα έκπληκτα γεμάτα θαυμασμό μάτια μου, που θα βρω καλύτερα μέρη; Tόσους φίλους;

Όπου κι αν πάω, πάλι με νοσταλγία θα θέλω να γυρίσω πίσω.

Nα ταξιδέψω στα πελάγη για να γνωρίσω τον εαυτό μου; Mα τώρα πια τον έμαθα για καλά, και ξέρω τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μου. Nα ψάχνω για περιπέτεια; Mια περιπέτεια βρίσκω κι εδώ. Kαι φουρτούνες να τις παλέψω.

Kι ακόμη έχω την ευτυχία να βλέπω την κόρη μου Xαρά που έχει επιτύχει στη ζωή σαν επιστήμων, σαν σύζυγος και μάνα δύο αγοριών, όταν το καλοκαίρι, όλη η οικογένεια έρχεται στην όμορφη Tζιά. Δεν έχω κανένα παράπονο απ’τη ζωή.

Παντού και πάντα βρήκα αγάπη ή έστω συμπάθεια. Aυτό είναι που μετράει πιότερο. Kι εσύ αναγνώστη που είχες την καλωσύνη και την υπομονή να διαβάσεις αυτό το βιβλίο, πήγαινε στη θάλασσα, αν δεν έχεις πάει ακόμη. Θα λυτρωθείς. Aνάμεσα ουρανού και θάλασσας το μυαλό σου θα λαμπικάρει. Θα νοιώσεις ελεύθερος. Πήγαινε…”

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Πυθέας ο Μασσαλιώτης, ο θαλασσοπόρος από την αρχαιοελληνική Φώκαια, που έφτασε ως τον αρκτικό κύκλο και είδε τον ήλιο που δεν έδυε ποτέ. Ταξίδεψε στη μυστηριώδη και παγωμένη Θούλη σε αναζήτηση κασσίτερου και εμπορικών δρόμων…