“Το δόντι ρε! Προσέχετε μην το πάρετε με τη σκούπα”. Η αντίδραση του Ζαμπέτα όταν του έπεσε η χρυσή θήκη του δοντιού, την ώρα που τραγουδούσε. Ο αυθορμητισμός, που προκαλούσε τα γέλια των ηθοποιών

Το κείμενο είναι από τη βιβλίο της Κατερίνας Ζαμπέτα, κόρης του μεγάλου λαϊκού συνθέτη

…Ο αυθορμητισμός του Γιώργου Ζαμπέτα ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του.

Ίσως έχετε προσέξει ότι στις σκηνές των ταινιών που εμφανιζόταν με τους ηθοποιούς, όλοι ξεκαρδίζονταν.

Αυτό συνέβαινε διότι στα πλατώ, όταν οι σκηνοθέτες τον προέτρεπαν να διαβάσει τα λόγια του και να αποστηθίσει τις ατάκες του, αυτός απαντούσε:

Ναι καλά, Θα πω ότι μου ‘ρθει.

Έτσι όλοι περίμεναν τι θα έλεγε και βέβαια ξεσπούσαν σε γέλια.

Γέλια όχι προγραμματισμένα, αλλά αυθόρμητα.

Στην ταινία «να ζει κανείς ή να μη ζει» ο Ντίνος Ηλιόπουλος του ζητά να του παίξει ένα τραγουδάκι και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

-Κύριε Ζαμπέτα

-Ε πα, λέγε!

-Θα μπορούσατε να μας παίξετε κάτι έτσι λίγο κεφιλίδιακο να ευθυμήσουμε;

-Εντάξει έγινε. Άκου! Το Χάρο τον αντάμωσαν…

-Όχι, όχι αυτό. Όχι, άλλο, άλλο.

-Καλά, άλλο. Κλαίει η μάνα μου στο μνήμα.

-Μη, όχι όχι μνήματα όχι τέτοια, μας έκαψες, άλλο!

-Αμάν μωρέ αδελφέ μου όλο δυσκολίες μου παρουσιάζεις. Θα σου πω ένα δικό μου τραγούδι που το ‘γραψα τώρα που μου ‘ρθε το μπουγιουρντί της εφορίας.

Ο τίτλος του είναι «να ζει κανείς ή να μη ζει».

-Ε αυτό, μάλιστα. Ούτε παραγγελία να το ‘χαμε.

Πώς να μη γελάσεις όταν ανέτρεπε καθετί συμφωνημένο με τον πηγαίο του τρόπο;

Ποτέ δεν είχε μπροστά του κάτι γραμμένο.

Εμπνεόταν από το κοινό που είχε απέναντί του, από ό, τι μπορεί να υπήρχε γύρω του.

Από τα διατάγματα, από την εφορία, από τους πολιτικούς, από τις εφημερίδες

Αν ερχόταν κάποιος πολιτικός στο κέντρο που τραγουδούσε ο πατέρας τον ξεφώνιζε με το που έμπαινε στο μαγαζί.

Αν πάλι ερχόταν κανένας τραγουδιστής, ηθοποιός ή άλλου είδους καλλιτέχνης, είτε τον ανάγκαζε να ανέβει στο πάλκο και να τραγουδήσει μαζί του, είτε κατέβαινε ο ίδιος στο τραπέζι του και του έβαζε το μικρόφωνο στο στόμα.

Κανένας δεν του ξέφευγε. Γινόταν ολόκληρο σόου. Ο κόσμος ανταποκρινόταν με το γνωστό όαααααααααααααα!! Προϊόν δικής του επινόησης.

Το χαμένο δόντι

Ο Ζαμπέτας ήταν γνήσιος διασκεδαστής και γλωσσοπλάστης. Συνήθιζε να διανθίζει τα όσα έλεγε  με αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και να διακωμωδεί ξένα τραγούδια.

Κάποιο βράδυ έλεγε το «Capri c’ est fini” και του έφυγε η θήκη από ένα δόντι. Άρχισε λοιπόν να φωνάζει το όνομα του οδοντίατρου του Ανδριόλα και να λέει: «Που ‘σαι ρε Αντριόλα, το δόντι ρε! Προσέχετε μην το πάρετε με τη σκούπα. Που ‘σαι ρε Καρμανιόλα, πάει το δόντι. Φέρτε φαράσια ρεεεε, πάει το δόντι».

Ο κόσμος κρατούσε την κοιλιά του από τα γέλια, νομίζοντας πως έκανε πλάκα.

Εκείνος όμως πραγματικά φορούσε χρυσή θήκη στο δόντι και την είχε χάσει. Φώναζε λοιπόν στους ανθρώπους του μαγαζιού να προσέξουν να μην τη μαζέψουν μαζί με τα σκουπίδια και την πετάξουν.

ΠΗΓΗ: “Γιώργος Ζαμπέτας Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω”, Κατερίνα Ζαμπέτα, εκδόσεις Άγκυρα

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Άι χαβθ άι χαβθ, γουόζ ιν λόντον». Η ξεκαρδιστική σκηνή με τη Βουγιουκλάκη και τον Χρόνη Eξαρχάκο από την ταινία «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Ποιες σκηνές λογοκρίθηκαν