Το διπλάρωμα, η βόλτα με την κούρσα, το χαστούκι και οι “κατακτηταί”. Πώς φλέρταραν οι άντρες τις κυρίες του σαλονιού, τις υπηρέτριες και τις μοδιστρούλες στην παλιά Αθήνα

ΠΗΓΗ:  «Τα Ανάλεκτα της Παλιάς Αθήνας» του Θωμά Σιταρά, εκδόσεις Ωκεανίδα

Αλλιώς κατακτάται η κυρία του σαλονιού. Αλλιώς η φιλόλογος, η ρομαντική, η μοιραία γυναίκα και αλλιώς η μοδιστρούλα, η υπηρέτρια, η μαθήτρια.

Πάντως, σε όλες τις περιπτώσεις, χρειάζεται καπατσοσύνη, εξυπνάδα, φινέτσα. Υπάρχει και η εύκολος πλευρά της υποθέσεως, η εύκολη νίκη. Αρκούν δύο κουβέντες, ένα χαμόγελο και όλα τελειώνουν κατ’ ευχήν.

Μα το δυσκολότερο σημείο όλης αυτής της μανούβρας, είναι η αρχή. Η πρώτη επαφή. Οι πρώτες λέξεις ή, στη γλώσσα του λαού, το “διπλάρωμα”.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός! Κι αλήθεια, πόσα δεν οφείλονται σε μια καλή αρχή…

Γι’αυτό οι εξ επαγγέλματος κατακτηταί, αυτό το προσέχουν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, ο καθένας, βεβαίως στην τάξη του, στον κύκλο των σχέσεων του και των γνωριμιών του. Είναι “ατσίδες”.

Να δείτε με τι τρόπο διαχειρίζονται την υπόθεσή τους.

Κομψή εμφάνισις. Απαραίτητο χαμόγελο στα χείλη. Ολίγη προσποιητή σκέψις, άφθονα αποσπάσματα έργων γνωστών και αγνώστων συγγραφέων που πλασάρονται με κάποια ονειρώδη έκφραση και σε στιγμές κατάλληλες ή γύρω από ένα χαμηλό μοντέρνο τραπεζάκι, όπου η φιάλη ενός ευρωπαϊκού λικέρ ρίχνει χρωματιστές ανταύγειες στην επιφάνεια του μαονένιου τραπεζιού, ενώ ένα φως χαμηλό, ένα υπόλοιπο φωτός μπορεί να πη κανείς, προσθέτει ό,τι μπορεί στην όλη υπόθεση.

“Κατακτηταί γυναικών της σειράς”

Υπάρχουν όμως και οι κατακτηταί γυναικών της σειράς. Γυναικών, που το περιβάλλον της οικογένειας τις έχει καταστήσει προσεχτικές.

Οι ειδικοί του είδους αυτού, εκμεταλλεύονται τα όνειρα, τις βλέψεις όλων των φτωχών αυτών πλασμάτων.

Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε, για μια στιγμή, να βρεθεί μέσα σ’ ένα πλούσιο περιβάλλον, να διασχίσει τους Αθηναϊκούς δρόμους μέσα σε πολυτελή κούρσα και ν’ αντικρίσει  τη λάμψη ενός δακτυλιδιού, έστω κι αν αυτό είναι φτιαγμένο από μπρούντζο και η πέτρα του μια απλή παληοκοτρώνα ή ένα βότσαλο.

Κάθε τέτοια προσφορά την κολακεύει, την κάνει να πιστεύει ότι κάτι έκανε, άσχετο αν αρνείται στην αρχή.

-Δεσποινίς! ακούγεται μια φωνή κι ένα γαντοφορεμένο χέρι ανοίγει την πόρτα μιας κομψής κούρσας.

Η δεσποινίς ρίχνει αγριεμένη ματιά. Κοκκινίζει, αλλά δεν ταχύνει το βήμα της.

Η πρώτη κρούσις έγινε, έστω κι αν απέτυχε. Οι κατακτηταί του είδους αυτού έχουν μεγάλη υπομονή, γιατί είναι βέβαιοι ότι θα γίνουν κύριοι του πλάσματος που κυνηγούν.

Έχουν εμπιστοσύνη στη “ρόδα” τους.

-Δεσποινίς, έναν μικρό περίπατο;

Η δεσποινίς αυτή τη φορά δεν αγριεύει μόνον αλλά και βρίζει.

-Είσθε αναιδής! Το καταλάβατε;

Ε! αυτό είναι η αρχή της υποχωρήσεως. Αυτό περίμενε ο κατακτητής. Ν’ αγριέψη.

– Μα, δεσπονίς, μπρος σε μια τέτοια ομορφιά κι ο Θεός θα γινόταν αναιδής!

-Είστε ένα κτήνος!

Και ενώ θα έπρεπε να προχωρήσει, να φύγει, να χαθεί, η δεσποινίς κάθεται και εξακολουθεί να απευθύνει ύβρεις προς τον αναιδή ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου.

Αυτός τα ξέρει πια, αυτά τα κόλπα. Γι’αυτό και δεν τον πειράζουν σε τίποτα. Εξακολουθεί να κάθεται, λοιπόν ατάραχος και χαμογελαστός δίπλα στην κούρσα, επαναλαμβάνοντας μόνο που και  που, με τα βλέμματά του φυσικά, τις  προτάσεις που μιλούν στην καρδιά της για την εκπλήρωση των ονείρων της.

Η κομψή κουρσίτσα την μαγνητίζει, την τραβά. Τη συνέχεια όλων αυτών προς τον κύριον , την ξέρετε. Είναι γνωστή. Όμοια κι απαράλλακτη μ’ όλες, με τη διαφορά μόνο που αλλάζουν τα πρόσωπα. Κάποιο τετ-α-τετ, στη γκαρσονιέρα της δεσποινίδος ή της κυρίας, άρχισαν να πραγματοποιούνται, αλλά κατά τρόπον τελείως αντίθετο από εκείνον που θα ήθελαν πραγματικά.

Κατακτηταί της τρίτης τάξεως

Αλλά εκείνο που είναι πραγματικό γλέντι, είναι η κατάκτησις γυναικός της τρίτης τάξεως. Βλέπετε, και οι γυναίκες έχουν χωρισθεί σε κατηγορίες, σαν το ταξί. Ω! Τι αντιθέσεις βρίσκει κανείς.  Τέτοιες που είναι, αδύνατον να τις συλλάβει ανθρώπινος νους. Ο άντρας επιβάλλεται, κατά ένα πρωτοφανή τρόπον.

-Ακου εδώ κοπέλλα μου, εγώ μια βολά έχω ρίξει συμπάθεια.. .εναντίον σου  και γουστάρω κι εσύ να μου ξηγηθής το ίδιο.

– Μα δεν μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα, κύριε Νικολάκη.

– Μπορεί δε μπορεί να γίνει, θα γίνει!

-Μα…

Και αντί ο κ. Νικολάκης ν’απαντήσει ή να επιμείνει, την απάντηση τη δίνει ένα χαστούκι στα έκπληκτα μάγουλα του ειδώλου του.

-Ό,τι λέω εγώ είναι νόμος.

Και πράγματι μετά από μια δυο τέτοιες… τρυφερές συναντήσεις η γκομενίτσα στρώνει και το εκ της σχέσεως ταύτης… “σορόι” τρέχει άφθονο, συνοδευόμενον πάντοτε με καμμιά γερή κατακεφαλιά.

Ο γενικός κανόνας είναι να “ρίχνεται” ο άνδρας πρώτος. Αν θέλει, όμως, να πετύχει και να κερδίσει τη συμπάθεια του κοριτσιού, πρέπει να ενεργήσει με τρόπο και λεπτότητα, όπως και στην αρχή αναφέραμε, για να είναι βέβαιος ότι σε λίγο θα έχει “διπλαρώσει” τη μικρή. Γιατί διαφορετικά, όσο όμορφος, όσο πλούσιος, όσο σεξ-απήλ κι αν έχει, δεν θα βγει ποτέ νικητής κι’αντάξιος απόγονος ενός Δον Ζουάν κι ενός Καζανόβα…

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο  «Τα Ανάλεκτα της Παλιάς Αθήνας» του Θωμά Σιταρά, εκδόσεις Ωκεανίδα

Διαβάστε στη “ΜτΧ”:  «Η δακτυλογράφος» που αποπλάνησε το υποψήφιο αφεντικό της στην παλιά Αθήνα. Η ιστορία δημοσιεύτηκε στον Τύπο το 1933