Το «δάσος των αυτοκτονιών» όπου εκατοντάδες άνθρωποι βάζουν τέλος στη ζωή τους. Κρέμονται από τα δένδρα και τους βρίσκουν οι δασοφύλακες και οι επισκέπτες

«Η ζωή είναι ένα ανεκτίμητο δώρο», «σκέψου τους γονείς σου, τα αδέρφια ή τα παιδιά σου», «μην υποφέρεις μόνος, μίλα σε κάποιον». Αυτές είναι μερικές από τις επιγραφές που αντικρύζει κανείς μπαίνοντας στο δάσος Αοκιγκαχάρα στην Ιαπωνία. Κι αυτό διότι αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα μέρη στον κόσμο όπου οι άνθρωποι επιλέγουν να αυτοκτονήσουν. Από το 1950, μόνο τα καταγεγραμμένα περιστατικά αυτοκτονιών ξεπερνούν τα 500.

Αοκιγκαχάρα Τζουκάι, ή αλλιώς Θάλασσα Δέντρων. Όπως υποδηλώνει το όνομά του, πρόκειται για μία αχανή δασική έκταση, η οποία βρίσκεται στο όρος Φούτζι, το οποίο οδικώς απέχει δύο ώρες από το Τόκυο. Εκ πρώτης όψεως το μέρος είναι ειδυλλιακό. Η σπάνια ομορφιά του τοπίου, σε συνδυασμό με τους μελωδικούς ήχους της φύσης εκπέμπει μία γαλήνη που μαγεύει τον επισκέπτη.

Ποτάμια και ρυάκια, ψηλά δέντρα, πυκνή βλάστηση, ηφαιστειακοί κρατήρες, σπήλαια, μεγάλα ξέφωτα.

Η πολυμορφία του τοπίου, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες και παράλληλα έχει πυροδοτήσει την ανάπτυξη μύθων και θρύλων γύρω από το φημισμένο ιαπωνικό δάσος.

Βέβαια, οι ιστορίες για μάγισσες, πνεύματα και τέρατα που κατοικούν ανάμεσα στους θάμνους και εμφανίζονται τα βράδια τρόμαζαν τους ανθρώπους του προηγούμενου αιώνα.

Σήμερα, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο φρικιαστική.

Το δάσος των αυτοκτονιών

Οι φύλακες που κάνουν καθημερινές περιπολίες, βρίσκουν πτώματα ανθρώπων κρεμασμένα από τα δέντρα.

Πολλοί περιηγητές επίσης βρίσκονται αντιμέτωποι με μακάβρια θεάματα.

Οι  αριθμοί είναι αμείλικτοι. Το 2003 αυτοκτόνησαν 105 άτομα. Το 2010, καταγράφηκαν περισσότερες από 200 απόπειρες εκ των οποίων οι 54 είχαν μοιραίο τέλος. Τα τελευταία χρόνια, το κράτος έχει απαγορεύσει τη δημοσιοποίηση των στοιχείων. Αυτό γίνεται για να αποσυνδεθεί το δάσος από τις αυτοκτονίες. Μια επικοινωνιακή προσπάθεια ώστε να πάψει να είναι τόπος αυτοχειρίας.

Η πιο συχνή μέθοδος είναι ο απαγχονισμός. Σκαρφαλώνουν στα ψηλά δέντρα, περνούν τη θηλιά στο λαιμό τους και βουτάνε στο κενό. Η αμέσως επόμενη αιτία θανάτου είναι η υπερβολική δόση ναρκωτικών. Οι οικογένειες των ναρκομανών μερικές φορές δεν βρίσκουν ποτέ τη σορό των δικών τους που την έχουν κατασπαράξει τα άγρια ζώα.

Οι απαρχές της «επιδημίας»

Σε γνωστό ιαπωνικό μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1960, η ηρωίδα επέλεγε το Αοκιγκαχάρα για να δώσει τέλος στη ζωή της. Ωστόσο, οι αυτοκτονίες στο δάσος είχαν αρχίσει τουλάχιστον μία δεκαετία νωρίτερα. Κανείς όμως δεν γνωρίζει ακριβώς πότε ξεκίνησε η «επιδημία».

Πολλοί εικάζουν ότι καίριο ρόλο διαδραμάτισε το γαλήνιο περιβάλλον και η μικρή απόσταση από την ιαπωνική πρωτεύουσα.

Άλλωστε, αυτά που αποζητούν οι απεγνωσμένοι αυτόχειρες είναι απομόνωση και ευκολία.

Το δάσος του Αοκιγκαχάρα παρέχει και τα δύο.

Η επισκεψιμότητα του δάσους

Με τα χρόνια, οι δασοφύλακες άρχισαν να διενεργούν υποτυπώδεις σωματικούς ελέγχους στους επισκέπτες, που φυσικά δεν μπορούν να εμποδίσουν μια αυτοκτονία.

Παρά την μακάβρια φήμη του, το Αοκιγκαχάρα εξακολουθεί να προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες. Οι περισσότεροι θέλουν να θαυμάσουν τη φυσική του ομορφιά, να κάνουν χαλαρωτικές πεζοπορίες και να αναπνεύσουν καθαρό αέρα.

Κάποιοι το επισκέπτονται με σκοπό να το εξερευνήσουν και κάποιοι, λίγοι, ελπίζουν ότι θα δουν σε κάποιο δέντρο να κρέμεται ένας αυτόχειρας.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Pexels

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Το φυτό των αυτοκτονιών». Που φύεται η επικίνδυνη δεντροτσουκνίδα που προκαλεί αφόρητους πόνους και οδηγεί σε απόγνωση. «Νιώθεις σαν να σε καίνε με καυτό οξύ»