Το αυτοβιογραφικό τραγούδι του Βαγγέλη Περπινιάδη, που πρωτοχρονιάτικα έχασε στα ζάρια, όλα τα λεφτά που είχε για την οικογένειά του. Η τύχη όμως του χαμογέλασε

Το “Δεν ξαναπαίζω ζάρια πια” είναι μία από τις μεγάλες επιτυχίες του Βαγγέλη Περπινιάδη και κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1960. Πρόκειται βεβαίως για ένα από τα αποκαλούμενα αυτοβιογραφικά τραγούδια και η ιστορία του έχει ως εξής.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1959, ο Περπινιάδης εμφανιζόταν στο μαγαζί του Βλάχου στο Αιγάλεω, μαζί με τον Στράτο Παγιουμτζή, τη Λέλα Παπαδοπούλου και άλλους.

Κάποιος φίλος του καρδιακός πέρασε από το μαγαζί να τον δει και να του ευχηθεί χρόνια πολλά, στο μεταξύ αγόρασε από τον λαχειοπώλη που μπήκε στο μαγαζί μια τετράδα λαχεία. Τα δύο λαχεία τα έδωσε δώρο στον Βαγγέλη λέγοντας του “πάρ’ τα για τα πιτσιρίκια σου”.

Ο Περπινιάδης τον ευχαρίστησε, του ευχήθηκε και συνέχισε το πρόγραμμα του.

Όταν τελείωσε πια, λίγο πριν από τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς, ο Περπινιάδης πήγε στο σπίτι της συναδέλφου του Μαρίας Κωνσταντινίδου, που είχε ρεβεγιόν, για να παίξουνε “κάνα χαρτί και κάνα ζάρι”, όπως συνηθιζόταν στις χρονιάρες μέρες. Ο Περπινιάδης είχε στην τσέπη του 853,50 δραχμές. Φύλαξε τις 200 δρχ στην πίσω τσέπη του παντελονιού για να τα πάει στο σπίτι και άρχισε να παίζει ζάρια με τα υπόλοιπα. Όλη την ώρα έφερνε “ασσόδυο” και συνεχώς έχανε. Τελικά τα έχασε όλα, ακόμα και τις 200 δρχ, που είχε φυλαγμένες για το σπίτι.

Ο Περπινιάδης, τσαντισμένος τα είχε βάλει με την τύχη του, αλλά περισσότερο με τον εαυτό του, που φέρθηκε τόσο επιπόλαια χρονιάρες μέρες και έχασε όλα του τα λεφτά. “Και τώρα τι γίνεται, τι θα πάω στο σπίτι;” συλλογιζόταν. Είχε μείνε με 3,5 δρχ. Έφυγε από το παιχνίδι και ζήτησε από τη Μαρία να του φτιάξει έναν καφέ. Πίνοντας το καφεδάκι του, βγάζει τα τσιγάρα του, Ντελίς φίλτρο κάπνιζε, παίρνει το χαρτί το άσπρο μέσα από το πακέτο και γράφει: “Δεν ξαναπαίζω ζάρια πια…”. Όταν τελείωσε ο Περπινιάδης τα στιχάκια, διαβάζοντας μονολόγησε: “Πω, πω ωραίο είναι”. Στη συνέχεια χαιρέτησε και έφυγε, καταστενοχωρημένος. Σκεφτόταν τι θα έλεγε στη γυναίκα του, που ήταν άφραγκος πρωτοχρονιάτικα.

Με τις 3,5 δρχ που του είχαν απομείνει πήρε το λεωφορείο για το σπίτι, ενώ αγόρασε και μια εφημερίδα, είχαν στο μεταξύ κληρώσει τα πρωτοχρονιάτικα λαχεία. Μέσα στο λεωφορείο έβγαλε τα λαχεία και τότε είδε πως αυτά που του είχε κάνει δώρο ο φιλαράκος του στο κέντρο κέρδιζαν 5.000 δρχ η τετράδα, άρα με τα δύο λαχεία έπαιρνε 2.500 δρχ. Ο Βαγγέλης τρελάθηκε από τη χαρά του, γύρισε στο σπίτι και είπε στη γυναίκα του, τη Μαρίτσα: “Άκου να σου πω τι έπαθα, έχασα στα ζάρια 850 δρχ, αλλά τώρα θα σου φέρω 2.500, κερδίσαμε το λαχείο”. Την ίδια μέρα πήγε και το εξαργύρωσε, ενώ επιστρέφοντας στο σπίτι έβγαλε το χαρτάκι με τα στιχάκια που είχε γράψει, πήρε το μπουζούκι και σε λίγη ώρα έφτιαξε το τραγούδι.

Μετά την Πρωτοχρονιά πήγε στην εταιρία και το ηχογράφησε. Με την κυκλοφορία του το τραγούδι χάλασε κόσμο, πουλώντας αρκετές χιλιάδες δίσκους.

Πηγή: μια ιστορία… ένα τραγούδι, του Ηρακλή Ευστρατιάδη, εκδόσεις Toubi’s

Διαβάστε ακόμη στη ΜτΧ”: Ποιος είναι ο νεαρός της φωτογραφίας; Σήμερα είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγουδιστές