Το 1972 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το τραγούδι με τίτλο «Αγιά Σοφιά» που ερμήνευσε η Κλειώ Δενάρδου, κατέκτησε το δεύτερο βραβείο, μετά από επιλογή του κοινού.
Ειδήσεις σήμερα:
- Διεμφυλική γυναίκα καταγγέλλει τον άγριο ξυλοδαρμό της και του φίλου της από ταξιτζή στο κέντρο της Αθήνας (βίντεο)
- Νεκρές ανασύρθηκαν δύο γυναίκες, μητέρα και κόρη από την θαλάσσια περιοχή στο Σιδάρι στην Κέρκυρα
- Σκληρές απειλές κατά των κοριτσιών που έδειραν την 14χρονη στην Γλυφάδα. Δημοσιοποιούν τηλέφωνα και διευθύνσεις
Ακολουθήστε την mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr
Οι στίχοι του όμως προκάλεσαν θερμό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Το κοινό στο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ενθουσιάστηκε και το τραγούδι απέσπασε το Β’ Βραβείο.
Όμως οι στίχοι του δημιούργησαν διπλωματικό επεισόδιο με την Τουρκία, η οποία απέστειλε διάβημα στην τότε, δικτατορική κυβέρνηση των συνταγματαρχών.
Η δημοφιλής τραγουδίστρια Κλειώ Δενάρδου. Πηγή φωτογραφίας: youtube
Οι επίμαχοι στίχοι που δημιούργησαν το επεισόδιο ήταν οι εξής:
“Ευχή ψηλά στους ουρανούς, όμορφη Αγιά Σοφιά,
να γίνεις κάποτε δικιά μας, με χρόνους – με καιρούς!”
Το απαγορευμένο τραγούδι για την Αγιά Σοφιά που προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο με την Τουρκία. Η τραγουδίστρια το επανεκτέλεσε στις 18/8/1996 σε συναυλία με την φιλαρμονική ”Μάντζαρος”στο παλαιό φρούριο της Κέρκυρας
Όλοι οι στίχοι του τραγουδιού:
Πόθοι μακρινοί, χαμένη Πολιτεία,
νοιώθαμε παιδιά, στην καρδιά, μια γοητεία.
Χρόνια φύγαν και Καιροί,
την Παναγιά παρακαλώ, να μην χαθεί.
Μέρα γιορτινή, το λένε τα βιβλία.
Κάποτε θα ρθει, σαν φωτιά, σαν μια μαγεία.
Θά ρθει, θά ρθει, δεν μπορεί,
την Παναγιά, παρακαλώ, να θυμηθεί.
Κορμιά Μαρμαρωμένα, το Θαύμα καρτερούν,
μέ χέρια παγωμένα, πώς να Σταυροκοπηθούν;
Στην Εκκλησιά του θρύλου, καμπάνες δεν ηχούν,
μα κι αν περάσουν Χρόνια, στους Αιώνες θ΄ αντηχούν.
Ευχή ψηλά στους ουρανούς, όμορφη Αγιά Σοφιά,
να γίνεις κάποτε δικιά μας, με χρόνους – με καιρούς!
Αρκετά χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1996 η Κλειώ Δενάρδου σε μια συναυλία στην Κέρκυρα, το τραγούδησε και με τις δύο εκδοχές, αφού πρώτα εξιστόρησε το επεισόδιο: