Το ανεξάρτητο “Νησί των Ρόδων” που κατασκεύασε πάνω σε μια πλατφόρμα ένας μηχανικός. Βρισκόταν σε διεθνή ύδατα, είχε κυβέρνηση και βομβαρδίστηκε από το ιταλικό κράτος

Το 1968, ο μηχανικός Τζόρτζιο Ρόζα έχτισε το δικό του νησί. Έξι ναυτικά μίλια μακρυά από το Ρίμινι της Ιταλίας κατασκεύασε μέσα σε έξι μήνες μία τεχνητή πλατφόρμα, την οποία ανακήρυξε ανεξάρτητο κράτος.

Το “Νησί των Ρόδων”, όπως ονομάστηκε, είχε σημαία, γραμματόσημα, επίσημη γλώσσα και κυβέρνηση. Και το σημαντικότερο. Την υποστήριξη δεκάδων χιλιάδων πολιτών τόσο στην Ιταλία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Πολλοί ήταν εκείνοι που ταξίδευαν μεσοπέλαγα για να επισκεφτούν και να διασκεδάσουν στο τεχνητό νησί. Η ιταλική κυβέρνηση, όμως, δεν αντιμετώπισε με την ίδια θέρμη το ζήτημα. 55 χρόνια μετά την “κήρυξη ανεξαρτησίας”, Ιταλοί στρατιώτες εκκένωσαν και κατέλαβαν το νησί. Τον Φεβρουάριο του 1969, το νησί βομβαρδίστηκε!

Το νησί έγινε η αιτία ώστε πολλές χώρες να επεκτείνουν τα χωρικά τους ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια…

Ένα όνειρο γίνεται πράξη

Ποιος δεν έχει ονειρευτεί ένα μέρος απαλλαγμένο από κοινωνικούς και οικονομικούς περιορισμούς; Το 1967, ο Ιταλός Τζόρτζιο Ρόζα αποφάσισε να το κάνει πράξη. Όντας ένας άριστος μηχανικός, σχεδίασε και αργότερα χρηματοδότησε την κατασκευή μιας τεχνητής πλατφόρμας 400 τετραγωνικών μέτρων, η οποία στηρίχτηκε σε χαλύβδινους πυλώνες.

Προκειμένου να μην υπόκειται στο ιταλικό κράτος και κατά συνέπεια στη νομοθεσία του, ο Ρόζα έχτισε το “ατσάλινο νησί” σε διεθνή ύδατα, έξι ναυτικά μίλια μακριά από την ακτή του Ρίμινι στην Ιταλία.

Διαβάστε ακόμα: Το πλωτό χωριό που δεν έχει ούτε έναν δρόμο, παρά μόνο κανάλια. Όλοι χρησιμοποιούν βάρκες και οι κάτοικοι μετακινούνται από 180 πέτρινα γεφυράκια

Μέσα σε έξι μήνες, η πλατφόρμα ήταν έτοιμη και πλήρως εξοπλισμένη. Λειτουργούσε μπαρ, εστιατόριο, νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, κατάστημα με σουβενίρ και ταχυδρομείο. Πολύ σύντομα κέντρισε την προσοχή των ιταλικών εφημερίδων.

Δίπλα στις ανταποκρίσεις για τον πόλεμο του Βιετνάμ και τις περίφημες ογκώδεις διαδηλώσεις του ’68, φιγούραρε ο πλωτός αυτός μικρόκοσμος. Μέρα με τη μέρα, τα νέα διαδίδονταν και ολοένα και περισσότερος κόσμος, κυρίως νεαρής ηλικίας, έφτανε στο νησί αναζητώντας διασκέδαση και ελευθερία.

Με την ίδια ταχύτητα άρχισαν να αναδεικνύονται και οι εχθροί του εγχειρήματος. Η Ιταλική κυβέρνηση προσπάθησε να δυσφημήσει το μέρος, υποστηρίζοντας ότι χρησιμοποιείται για παράνομες δραστηριότητες, όπως για χρήση ναρκωτικών και τυχερά παιχνίδια. Υπογράμμισε μάλιστα πως ο Ρόζα έστησε την πλατφόρμα σε διεθνή ύδατα, προκειμένου να αποφύγει την φορολογία του ιταλικού κράτους.

Συμπληρωματικά η κυβέρνηση πρόσθεσε πως το νησί απειλεί την εθνική ασφάλεια, επειδή δήθεν παρέχει κάλυψη σε σοβιετικά πυρηνικά υποβρύχια.

“Τα έλεγαν όλα αυτά μόνο γιατί ήθελαν να καταστρέψουν τη φήμη του”, όπως εξήγησε σε συνέντευξή του ο γιος του Τζόρτζιο Ρόζα. Ωστόσο, κάθε προσπάθεια έπεφτε στο κενό.

Στις 13 Φεβρουαρίου 1969, το Ιταλικό Ναυτικό διατάχθηκε να καταστρέψει την πλατφόρμα. Στάθηκε απέναντι από το “ατσάλινο νησί” και επιχείρησε να το ανατινάξει με εκρηκτικά. Αν και οι καταστροφές που προκλήθηκαν ήταν σοβαρές, το νησί δεν βυθίστηκε. Για τις επόμενες δύο ημέρες, άνδρες του ιταλικού ναυτικού το βομβάρδιζαν. Το νησί κατεδαφίστηκε μαζί με το όνειρο του Ρόζα.

Το 2009, βρέθηκαν στο βυθό της Αδριατικής κομμάτια από τα τείχη του νησιού. Ένα τούβλο που σώθηκε ακέραιο δόθηκε στον γιο του Τζόρτζιο, Λορέντζο Ρόζα, για να διατηρήσει την ανάμνηση του “άπιαστου ονείρου” ζωντανή.

Το 2017 ο Τζόρτζιο Ρόζα απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών. Η άγνωστη ιστορία του έγινε ταινία και κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2020. Ο παραγωγός Ματέο Ρόβερε, δήλωσε πως πρόκειται για “85% αλήθεια και 15% μυθοπλασία”.

Διαβάστε ακόμα στη “ΜτΧ”: 9 «απαγορευμένες» περιοχές του πλανήτη. Το νησί των καταραμένων στην Ιταλία, το νησί των φιδιών στην Βραζιλία, τα αρχεία του Βατικανού και η αποθήκη σπόρων στη Νορβηγία