Το ανατρεπτικό πανεπιστήμιο στη Γαλλία που δεχόταν φοιτητές χωρίς απολυτήριο λυκείου και είχε εναλλακτικά μαθήματα, που προκάλεσαν σάλο. Είχε διδάξει ο Πουλαντζάς και ο Φουκώ

Τον Μάιο του 1968 φοιτητές ασκούσαν, μεταξύ άλλων, έντονη κριτική στο παραδοσιακό πανεπιστήμιο. Το κατηγορούσαν ότι μεταφέρει μια στερεότυπη, δογματική και ιδεολογικά προσανατολισμένη γνώση, μέσα από μια απαρχαιωμένη παιδαγωγική σχέση.

Οι κριτικές των φοιτητών εισακούστηκαν εν μέρει από την κυβέρνηση, που πρότεινε έναν νόμο-πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση και επίσης, ίδρυσε το Πειραματικό Πανεπιστημιακό Κέντρο στη Βενσέν, στο ανατολικό άκρο του Παρισιού. Οι πύλες του ιδρύματος άνοιξαν στις 13 Ιανουαρίου 1969.

Οι υπεύθυνοι του πανεπιστημίου ήθελαν να εγκαθιδρύσουν μια νέα παιδαγωγική σχέση, να διδάξουν νέα μαθήματα, να ανοίξουν τις αίθουσες στον κόσμο και κυρίως στους εργαζόμενους και σε όσους δεν είχαν απολυτήριο λυκείου. Να εφαρμόσουν πανεπιστημιακή διδασκαλία που να απευθύνεται σε ένα ευρύτερο τμήμα της κοινωνίας

Το Πανεπιστήμιο γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση από τους πολίτες, αλλά και πολεμική από το Υπουργείο Παιδείας.

Ο λόγος δεν ήταν άλλος από τον ανορθόδοξο, για το εκπαιδευτικό σύστημα, τρόπο διδασκαλίας και το περιεχόμενο των μαθημάτων.

Οι αίθουσες, ειδικά στο τμήμα Φιλοσοφίας, ήταν κατάμεστες, γεμάτες καπνό και πολλές φορές με φθαρμένους τοίχους και οροφές. Οι φοιτητές ήταν διαφορετικής ηλικίας, είχαν άλλη εκπαίδευση μεταξύ τους και εθνικότητα. Πολλοί πήγαιναν να ακούσουν τον λόγο καθηγητών που είχαν ελεύθερο πνεύμα και με τους οποίους η συζήτηση γινόταν στον ενικό.

Ορισμένοι φοιτητές δεν δίσταζαν να διακόψουν τον καθηγητή ή να τον προκαλέσουν με αποτέλεσμα να αρχίζει μια μεγάλη συζήτηση, “υλικό για σκέψη”, όπως την αποκαλούσε ο σπουδαίος ακαδημαϊκός Ζιλ Ντελέζ.

Το τμήμα Φιλοσοφίας θεωρείτο αναμφίβολα το πιο ριζοσπαστικό.

Οι εκπαιδευτικοί είχαν προσληφθεί από τον φιλόσοφο και συγγραφέα Μισέλ Φουκώ και κυριαρχούσε η αριστερή τάση.

Καθηγητές αφιέρωναν μαθήματα στον “αριστερισμό” και στη “διαμόρφωση της έννοιας της ιδεολογίας”, στις “πολιτιστικές επαναστάσεις”, μιλούσαν για την “ιδεολογική πάλη” και “μαρξιστική φιλοσοφία”, για τον “μηδενισμό και την αμφισβήτηση”. Ανάμεσα στους καθηγητές που δίδαξαν τακτικά ή ως επισκέπτες ήταν οι Ζαν-Φρανσουά Λυοτάρ, Αλαίν Μπαντιού, Φρανσουά Σατελέ, Ρομπέρ Καστέλ, Ζωρζ Λαπασάντ, Νίκος Πουλαντζάς και άλλοι.                                                                   

Κατεδάφιση και μεταφορά 

Παρά την παρουσία κάποιων ακαδημαϊκών μαθημάτων, το πρόγραμμα της σχολής απείχε αρκετά από τον  συνηθισμένο οδηγό σπουδών.

Στις 15 Ιανουαρίου του 1970 ο τότε υπουργός Παιδείας κατήγγειλε τον “μαρξιστικό- λενινιστικό” χαρακτήρα των μαθημάτων και κατάργησε την αναγνώριση των πτυχίων Φιλοσοφίας, που είχε χορηγήσει η Βενσέν.

Το 1971-1972 το πρόγραμμα του Τμήματος Φιλοσοφίας συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά μιας φιλοσοφικής διδασκαλίας, απηλλαγμένης από παραδοσιακούς ακαδημαϊκούς καταναγκασμούς που συνδέονται με την προετοιμασία των φοιτητών για τους διαγωνισμούς πρόσληψης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Η κατάργηση της αναγνώρισης των πτυχίων προκάλεσε μια ιλιγγιώδη πτώση των φοιτητών της Φιλοσοφίας, ωστόσο ο συνολικός αριθμός των φοιτητών του πανεπιστημίου αυξήθηκε κατά σχεδόν 60%.

Η σύνθεση των φοιτητών άλλαξε. Το 1979 ο μέσος όρος ηλικίας των φοιτητών της Βεσνέν ήταν 29 ετών,όταν στα υπόλοιπα πανεπιστήμια της γαλλίας ήταν 22 ετών.

Το 35% δεν είχε απολυτήριο λυκείου,

το 37% ήταν μισθωτοί πλήρους απασχόλησης,

το 42% ήταν αλλοδαποί.

Αν και η δυναμικότητά του ήταν 7.500 θέσεων, το 1978-1979 οι φοιτητές έφτασαν τους 32.969.

Τον Αύγουστο του 1980 το Πανεπιστήμιο της Βεσνέν κατεδαφίζεται με απόφαση της τότε υπουργού Παιδείας η οποία κατηγορούσε δριμύτατα τη φιλοσοφία του. Μεταφέρθηκε το Σεν Ντενί, παρά την αντίθετη γνώμη του συλλόγου του θερινού πανεπιστημίου, που δεν κατάφερε να κινητοποιήσει τους κατοίκους της περιοχής.

Μετά τη μεταφορά το πανεπιστήμιο γνώρισε σημαντική πτώση του αριθμού των φοιτητών και η λειτουργία του εξασθένησε.

Συνέχισε μια διαδικασία “εξομάλυνσης” και άρχισε να προσεγγίζει τις μεθόδους διδασκαλίας των άλλων πανεπιστημίων των προαστίων του Παρισιού.

*Με πληροφορίες από το βιβλίο “Ο αιώνας των ανατροπών”, Larousse, εκδόσεις ΟΞΥ

Διαβάστε:Όταν ο Αϊνστάιν έγινε πρωτοσέλιδο στον Ριζοσπάστη. Η επιστολή διαμαρτυρίας του επιστήμονα προς τoν Ελ. Βενιζέλο για την αποβολή 5 φοιτητών από το πανεπιστήμιο, επειδή ήταν κομμουνιστές

Διαβάστε: Τι απέγινε ο ηρωικός διαδηλωτής της Τιέν Αν Μεν που στάθηκε μπροστά από τα τανκ και έγινε σύμβολο της αντίστασης. Πώς ο στρατός αιματοκύλισε τη διαδήλωση χιλιάδων φοιτητών