Το “άγνωστο” αεροπορικό δυστύχημα του ψυχρού πολέμου. Αμερικανικό αεροσκάφος με βόμβες υδρογόνου εξερράγη στον αέρα και παραλίγο να εξαφανίσει την Ισπανία. Πετούσε για να εκφοβίσει τους Σοβιετικούς (φωτο)

Στις 16 Ιανουαρίου 1966 το ψυχροπολεμικό κλίμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης εντείνεται και οι Αμερικανοί αποφασίζουν να στείλουν ένα δυνατό μήνυμα στους Σοβιετικούς.

Έδωσαν εντολή να απογειωθεί βομβαρδιστικό B-52 από τη αεροπορική βάση στη Βόρεια Καρολίνα και να πετάξει προς την Ευρώπη. Ήταν μια αποστολή επίθεσης με όπλα μαζικής καταστροφής κατά της Σοβιετικής Ένωσης, εάν το ζητούσε ο Πρόεδρος …

Το αεροσκάφος ήταν φορτωμένο με 4 βόμβες υδρογόνου, που η καθεμία από αυτές, ήταν εκατό φορές πιο ισχυρή από τη βόμβα που εξαφάνισε τη Χιροσίμα. Τα επτά μέλη του πληρώματος B-52 Stratofortress ήταν μέρος μιας μυστικής στρατιωτικής επιχείρησης με το όνομα “Chrome Dome”, που είχε σκοπό να αποδείξει την πυρηνική υπεροχή των ΗΠΑ.

Το “κακό προαίσθημα”

Εκείνη την ημέρα, ο 29χρονος πιλότος του B-52, Τσάρλς Γουέντορφ με μεγάλη προϋπηρεσία ως πιλότος μαχητικών και βομβαρδιστικών αεροσκαφών, είχε παραβλέψει το κακό προαίσθημα της γυναίκας του για την ομαλή έκβαση της αποστολής. Το μόνο που της είπε ήταν ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να υπακούσει στις εντολές που του έδωσαν.

Λόγω της μεγάλης απόστασης που έπρεπε να διανύσει, χρειαζόταν να ανεφοδιαστεί πολλές φορές στον αέρα.

Το αεροπλάνο προσέγγισε το σημείο ανεφοδιασμού και έπρεπε να συνδεθεί με το KC-135 Stratotanker στα 31 χιλιάδες πόδια, πάνω από τη νοτιοανατολική Ισπανία.

Η έκρηξη στον αέρα

Λίγο πριν τις 10.30 το πρωί τα δυο αεροσκάφη συναντήθηκαν στον αέρα. Οι συνθήκες ανεφοδιασμού ήταν δύσκολες, αλλά τα πληρώματα πολύ έμπειρα. Εκείνη τη στιγμή ο βασικός πιλότος του Β-52, Τσάρλς Γουέντορφ, έκανε ένα διάλειμμα από το πιλοτήριο του αεροσκάφους και επικεφαλής για λίγη ώρα ήταν ο συγκυβερνήτης, Λάρι Μέσσινγκερ.

Ο χειριστής του βυτιοφόρου, παρατήρησε ότι το Β-52 πλησίαζε με αφύσικα μεγάλη ταχύτητα.

“Πρόσεξε τον χώρο σου!” , προειδοποίησε με ψυχραιμία ο χειριστής του βυτιοφόρου στο πλήρωμα του Β-52. Παρά τις ενδείξεις ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, η αποστολή ανεφοδιασμού συνεχίστηκε κανονικά. “Δεν βλέπουμε κάτι ανησυχητικό – συνεχίζουμε κανονικά”, ήταν η απάντηση του Μέσσινγκερ. Αλλά η κόλαση δεν ήθελε πολύ για να ξεσπάσει.

Το Β-52 είχε χάσει το ακροφύσιο καυσίμων στην κορυφή του αεροπλάνου. Η έκρηξη που ακολούθησε είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφεί η αριστερή πλευρά του αεροσκάφους, εξαιτίας της φωτιάς που εξαπλωνόταν γρήγορα. Το βυτιοφόρο με τα 30 χιλιάδες λίτρα κηροζίνης έπεφτε κατακόρυφα στη γη με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Το Β-52 διαλυόταν κατά την πτώση και το πλήρωμα χρησιμοποίησε τα αλεξίπτωτα για να σωθεί. Όσο για τις βόμβες υδρογόνου, δεν υπήρχε τίποτε που να μπορούσε να εμποδίσει, αυτό που επρόκειτο να συμβεί μέσα στα επόμενα 2 λεπτά. Η συντριβή του αεροσκάφους στη Γη, με την τεράστια ταχύτητα, θα κατέστρεφε ένα μεγάλο μέρος της περιφέρειας της Ανδαλουσίας και της Μούρθια.

Το πλήρωμα του βυτιοφόρου κάηκε μέσα σε μια τεράστια πύρινη μπάλα στα 1600 πόδια. Οι άντρες του Β-52, είχαν καλύτερη τύχη. Τρία από τα μέλη του μαζί με τον χειριστή του κατάφεραν να προσθαλασσωθούν με τα αλεξίπτωτα τους. Ο τέταρτος, προσγειώθηκε κοντά στο ψαροχώρι Παλομάρες, παρόλο που το σώμα του ήταν γεμάτο από σοβαρά εγκαύματα.

Τα λεπτά που ακολούθησαν μετά τη συντριβή ήταν καθοριστικά. Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, ενημέρωσε το Πεντάγωνο και το δωμάτιο έκτακτης ανάγκης του Λευκού Οίκου με το κωδικό όνομα “Broken Arrow”, δηλαδή “Σπασμένο Βέλος”, που αφορούσε περιπτώσεις πυρηνικής καταστροφής.

Τρεις από τις βόμβες εντοπίστηκαν μέσα στο επόμενο 24ωρο, αλλά οι Αμερικανοί είχαν ακόμα ένα σοβαρό πρόβλημα με την τέταρτη βόμβα, η οποία βυθίστηκε σε βάθος 2,5 χιλιάδων ποδιών κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου.

Εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι θα έχαναν τη ζωή τους και το πυρηνικό νέφος θα είχε τη δύναμη να σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη, όχι μόνο από τη δηλητηρίαση και την ακτινοβολία, αλλά και από διάφορες μορφές καρκίνου για τις επόμενες δεκαετίες.

Γιατί η έκρηξη δεν έγινε ποτέ

Τα φλεγόμενα μέταλλα έπεφταν βροχή στο ψαροχώρι Παλομάρες και στις γύρω περιοχές. Οι κάτοικοι περίμεναν τα χειρότερα από στιγμή σε στιγμή.

Η σαρωτική έκρηξη δεν έγινε ποτέ και αυτό γιατί οι βόμβες δεν είχαν οπλιστεί ποτέ από το πλήρωμα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ενεργοποιηθούν τα ηλεκτρικά κυκλώματα που απαιτούνταν για να γίνει μια τέτοιου είδους έκρηξη.

Οι κάτοικοι του Παλομάρες, είχαν εύλογες ανησυχίες για το κατά πόσο είχε επηρεαστεί άμεσα η υγεία τους από την εισπνοή πλουτωνίου και αναρωτιόνταν αν η ζωή τους θα επηρεαζόταν σε βάθος χρόνου.

Οι κυβερνήσεις των δυο κρατών φρόντισαν για την αποκατάσταση των πληγέντων από την έκρηξη. Αρχικά, έγινε μια σειρά εξετάσεων στους κατοίκους του χωριού, για να αποδειχτεί τελικά ότι η υγεία τους δεν είχε επηρεαστεί καθόλου. Έπειτα δόθηκαν αποζημιώσεις για τις καταστροφές των εκτάσεων και τις απώλειες των ζώων.

Αν η έκρηξη είχε πραγματοποιηθεί τόσο η ιστορία, όσο και η εξέλιξη της Ευρώπης δεν θα ήταν η ίδια.

Ο 83χρονος σήμερα Πέδρο ντε λα Τόρε Φλόρες, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της παρολίγον πυρηνικής καταστροφής αφού μια από τις βόμβες έσκασε σχεδόν μπροστά στα πόδια του.

Η απορία που εύλογα δημιουργείται είναι πως επιβίωσε.

Η επιστημονική εξήγηση αφορά στο είδος της έκρηξης που τελικά προκλήθηκε από την στιγμή που οι βόμβες δεν ήταν οπλισμένες. Ειδικοί μιλούν για έκρηξη που δεν ήταν πλήρους κλίμακας θερμοπυρηνικής έκρηξης, αλλά συμβατικών ωφέλιμων φορτίων των βομβών.

Η απειλή της Β. Κορέας

Πενήντα χρόνια μετά, γνωρίζουμε ότι από αυτή την ατυχή συγκυρία παρά λίγο, αρκετές χιλιάδες τετραγωνικά μίλια της Ισπανίας να είχαν αφανιστεί και μαζί τους το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης.  Οι μνήμες της θερμοπυρηνικής καταστροφής ξύπνησαν ξανά, μετά την επιθυμία του ηγέτη Κιμ Γιονγκ – Ουν να δημιουργήσει ένα παρόμοιο καταστροφικό όπλο για την Ευρώπη, το οποίο μάλιστα δεν δίστασε να δοκιμάσει, στην προσπάθεια του να καταλάβει την δύναμη του και την ενδεχόμενη ζημιά που θα μπορούσε να προκαλέσει στους εχθρούς του.

Πηγή: Daily Mail

Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Γιατί οι Ρώσοι πούλησαν την Αλάσκα στην Αμερική για 7,2 εκατ. δολάρια. Αρχικά η αμερικανική κοινή γνώμη αντέδρασε για σπατάλη σε μια παγωμένη γη, αλλά μετά από 100 χρόνια «αποζημιώθηκαν» με χρυσό και πετρέλαιο…