Τι ήταν το “κοπιτσοθηλυκωτήρι” που άλλαξε μια από τις μεγαλύτερες “βιομηχανίες” του κόσμου; Σίγουρα έχετε ένα “κοπιτσοθηλυκωτήρι” πάνω σας

ΠΗΓΗ: “Συναρπαστικές επιστημονικές ιστορίες, που δεν ειπώθηκαν ποτέ” Rick Beyer, εκδόσεις Κλειδάριθμος

Το 1893 ο Γουίκομπ Τζάντσον πήρε άδεια ευρεσιτεχνίας για ένα μηχανισμό με κρίκους και άγκιστρα, που τον ονόμασε «κοπιτσοθηλυκωτήρι».

Ήταν το πρώτο φερμουάρ στον κόσμο.

Ο Τζάντσον παρουσίασε την εφεύρεσή του στην Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγο, αλλά η υφήλιος αδιαφόρησε.

Τα ταχυδρομεία τού παράγγειλαn φερμουάρ για είκοσι σάκους αλληλογραφίας, αλλά η λειτουργία τους ήταν τόσο προβληματική, ώστε η παραγγελία δεν επαναλήφθηκε ποτέ.

Το 1913 ο μηχανικός Γκίντεον Σάνμπακ επινόησε μια βελτιωμένη εκδοχή.

Την ονόμασε «γάντζωμα χωρίς γάντζο», επειδή αντί να χρησιμοποιεί κρίκους και άγκιστρα, χρησιμοποιούσε μικρά δοντάκια που κούμπωναν σαν τα σύγχρονα φερμουάρ.

Το φερμουάρ άρχισε να εμφανίζεται σε ζώνες μεταφοράς χρημάτων, καπνοσακούλες και μπότες, αλλά το αντιμετώπιζαν περισσότερο σαν σύγχρονη καινοτομία παρά σαν αναγκαιότητα.

Οι σχεδιαστές ρούχων δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό, αλλά αποδείχτηκε χρήσιμη προσθήκη στα παπούτσια.

Το 1923 η Goodyear έβγαλε στην αγορά μια νέα γραμμή με μποτάκια που έκλειναν με φερμουάρ και τις ονόμασε μπότες Ζίπερ, από τον ήχο που έκανε το φερμουάρ όταν κλείνει.

Έτσι προέκυψε η ονομασία ζίπερ για τα φερμουάρ στα αγγλικά.

Τα πράγματα άλλαξαν τη δεκαετία του 1930, με τη χρήση των πρώτων φερμουάρ σε παιδικά ρούχα.

Η μεγάλη αλλαγή όμως έγινε το 1937.

Οι επιθετικές τακτικές πωλήσεων άρχισαν να αποδίδουν στον ιματισμό.

Διαφημίσεις στο Esquire ανακήρυξαν τα φερμουάρ ως «τη νέα έμπνευση στην αντρική ραπτική».

Οι Γάλλοι σχεδιαστές υιοθέτησαν τα φερμουάρ για τα στενά γυναικεία φορέματα  και οι πωλήσεις εκτοξεύτηκαν.

Η Έλσα Σκιαπαρέλι, που δημιούργησε τον όρο «σκανδαλώδες ροζ», ήταν η πρώτη σχεδιάστρια μόδας από το Παρίσι που χρησιμοποίησε το φερμουάρ για τα γυναικεία ρούχα της.

Στα πρωτοποριακά σχέδιά της τη δεκαετία του 1930, τοποθέτησε φερμουάρ με φωτεινά χρώματα σε βραδινές τουαλέτες. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου.

Διαβάστε ακόμα στη “ΜτΧ”: Ένα άρθρο του 1893 που προσπαθεί να προβλέψει πώς θα είναι η μόδα τα επόμενα 100 χρόνια. Σκίτσα που δείχνουν πώς φαντάζονταν τότε το μέλλον της μόδας και ποιες προβλέψεις ήταν επιτυχείς.