Η θρυλική πρώτη απόδραση από το Αλκατράζ

Από τις 11 Αυγούστου του 1934, όταν έφτασαν στο Αλκατράζ οι πρώτοι κατάδικοι, μέχρι και το 1937, δεν είχε αποδράσει κανείς απ’ τη φυλακή της απομονωμένης νησίδας και η μόνη απόπειρα που είχε γίνει μέχρι τότε, κατέληξε στον θάνατο του φυλακισμένου.

Ο μύθος, όμως, καταρρίφθηκε το 1937, απ’ τους Τεντ Κόουλ και Ραλφ Ρόου. Κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τη θάλασσα και από τότε αγνοούνται. Η αστυνομία υποστηρίζει ότι πνίγηκαν, αλλά ίσως να επέζησαν και να ήταν οι πρώτοι που κατάφεραν να αποδράσουν απ’ τη θρυλική φυλακή.

Στις 16 Δεκεμβρίου του 1937, είχε πέσει ομίχλη στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Το λιμενικό υπολειτουργούσε, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών και η ορατότητα ήταν πολύ χαμηλή.

Οι Κόουλ και Ρόου δούλευαν στη φυλακή, επισκευάζοντας λάστιχα αυτοκινήτων. Στις 12.50 το μεσημέρι, οι δύο φυλακισμένοι είχαν καταμετρηθεί ανάμεσα στους υπόλοιπους, στο εργαστήρι επισκευών. Σαράντα λεπτά αργότερα, είχαν εξαφανιστεί.

Είχαν βγάλει δύο κάγκελα απ’ το παράθυρο του εργαστηρίου, και είχαν ανοίξει τρύπα στο γυαλί, ύψους 22 και μήκους 46 εκατοστών. Είχαν αρχίσει την προετοιμασία αρκετό καιρό πριν και κάλυπταν τη ζημιά με ένα μίγμα γράσου και βερνίκι παπουτσιών.

Με το που βγήκαν απ’ το παράθυρο, προχώρησαν σε μια απ’ τις κανονικές πύλες εξόδου. Ήταν αδύνατο να διαφύγουν από κάπου αλλού, καθώς τις φυλακές περιτριγύριζαν ηλεκτροφόρα συρματόσχοινα. Άνοιξαν το λουκέτο με ένα κλεμμένο κατσαβίδι και βγήκαν έξω.

Από εκεί, το μόνο που τους χώριζε απ’ την παραλία και την ελευθερία, ήταν ένας γκρεμός ύψους 6 μέτρων. Δε δίστασαν ούτε στιγμή

και έκαναν το άλμα προς την ελευθερία.

Έπειτα, τα ίχνη τους χάθηκαν εντελώς. Οι φύλακες χτένισαν το νησί, αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Η ομίχλη υπήρξε εξαιρετική βοήθεια για τους κρατούμενους. Οι έρευνες κράτησαν μέρες και οι αστυνομικοί έφτασαν στο σημείο να ρίξουν δακρυγόνα σε διάφορες πιθανές κρυψώνες, για να αναγκάσουν, όποιον ίσως κρυβόταν μέσα, να βγει. Τζίφος.

Το πάθημα των Κόουλ και Ρόου, έγινε μάθημα για τον Άλβιν Κάρπις

Ο Άλβιν Κάρπις, ένας απ’ τους συγκρατούμενους τους, που σχεδίαζε κι ο ίδιος να αποδράσει, υποστήριξε ότι είδε τους Κόουλ Και Ρόου στη θάλασσα. Είπε ότι χρησιμοποίησαν 20λιτρα μπιτόνια, για να επιπλεύσουν στο νερό. Ξαφνικά, είδε το «στρώμα» του Ρόου να πετάγεται στον αέρα, μάλλον λόγω

κάποιου ρεύματος. Ο Ρόου εξαφανίστηκε κάτω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας.

Ο Κόουλ, σύμφωνα με τον Κάρπις, παρασύρθηκε μέχρι τη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ και είχε την ίδια μοίρα με τον Ρόου.

Ο Κάρπις, μετά από αυτό το συμβάν, αποφάσισε να μην αποδράσει ποτέ και παρέμεινε έγκλειστος για 26 χρόνια. Έμεινε στο Αλκατράζ για μεγαλύτερο διάστημα από οποιονδήποτε άλλο κρατούμενο.

Σενάρια των αρχών: Σίγουρος πνιγμός

Η επίσημη αναφορά έλεγε, ότι οι Κόουλ και Ρόου πνίγηκαν, λίγη ώρα αφότου μπήκαν στη θάλασσα, για να ξεφύγουν. Ήταν μέρα με κακοκαιρία και τα ρεύματα της θάλασσας ήταν τόσο δυνατά, που σίγουρα τους είχαν βγάλει κατευθείαν στον Ειρηνικό ωκεανό.

Η ομίχλη, ο λόγος που κατάφεραν να αποφύγουν τον εντοπισμό απ’ την αστυνομία, θα δυσκόλευε τον εντοπισμό τους κι από οποιοδήποτε πλοίο ή βάρκα, με το οποίο μπορεί να είχαν συνεννοηθεί για να τους πάρουν.

Δεν θα μπορούσαν να ξέρουν, ούτε καν την κατεύθυνση προς την οποία κολυμπούσαν. Δε φαινόταν ούτε ίχνος απ’ τα φώτα της πόλης.

Το «μεταθανάτιο» έγκλημα

Αν και η αστυνομία φαινόταν σίγουρη για το τέλος των δύο κρατούμενων, πολλοί υποστήριξαν ότι η ιστορία τους δεν είχε τελειώσει

εκεί.

Λίγες μέρες μετά την απόδραση, δύο άνθρωποι είπαν στην αστυνομία ότι είχαν δει τους Κόουλ και Ρόου και τους είχαν αναγνωρίσει απ’ τις φωτογραφίες που είχαν δημοσιευτεί.

Στις 7 Ιουνίου του 1939, η τοπική εφημερίδα του Σεμινόουλ της Οκλαχόμα, όπου μεγάλωσε ο Κόουλ, έγραψε ότι ομοσπονδιακοί πράκτορες άνοιξαν πυρ εναντίον ενός άνδρα. Το όνομά του δεν είχε δοθεί στη δημοσιότητα, αλλά ένας αυτόπτης μάρτυρας τον αναγνώρισε ως τον Τεντ Κόουλ.

Στις 24 Ιουνίου, είχε εντοπιστεί κι ένας άλλος άνδρας, που έμοιαζε με τον Ραλφ Ρόου. Τους δύο άντρες ακολουθούσε μια σειρά από μικροκλοπές.

Δεν τους έπιασαν ποτέ. Τα ονόματά τους δε φανερώθηκαν και κανείς δεν κλήθηκε να τους αναγνωρίσει. Η αστυνομία ήθελε με κάθε τρόπο να κρύψει την ταυτότητά τους. Αν οι Κόουλ και Ρόου είχαν επιζήσει, σήμαινε ότι ένας τεράστιος μύθος είχε καταρρεύσει και το Αλκατράζ δεν ήταν η απόλυτη φυλακή.

Η φυλακή έκλεισε το 1963, μετά από 29 χρόνια λειτουργίας. Έγιναν συνολικά 14 απόπειρες απόδρασης, από 36 κρατούμενους. Αν και 5 άτομα ακόμη αγνοούνται, επισήμως καμία απόδραση δεν έχει επιτύχει.