μυθολογία

Η Δανάη ήταν η μοναχοκόρη του βασιλιά του Άργους Ακρίσιου και της Ευρυδίκης, κόρης του Λακεδαίμονα. Όταν ο βασιλιάς έμαθε από έναν χρησμό ότι ο μελλοντικός εγγονός του μια μέρα θα τον σκότωνε, κράτησε τη Δανάη μακριά από τους άνδρες, φυλακίζοντάς την σε ένα υπόγειο δωμάτιο που είχε επενδύσει με μεταλλικές πλάκες. Αν και φυλακισμένη, η […]

Στο γλυπτό της φωτογραφίας εικονίζονται οι 3 Χάριτες γυμνές να κρατιούνται από τα χέρια και αγκαλιάζονται. Είναι έργο του Αντόνιο Κανόβα, το οποίο εκτίθεται στο Μουσείο Ερμιτάζ. Ο Παυσανίας είχε πει: “Δεν θα μπορούσα να ανακαλύψω ποιος ήταν αυτός πού απεικόνισε πρώτος τις Χάριτες γυμνές, είτε στη γλυπτική ή στην ζωγραφική. Κατά τους πρότερους χρόνους […]

Η μυθολογία αναφέρει πως η θεά Αθηνά μετέφερε έναν βράχο. Όταν ενημερώθηκε για ένα άσχημο γεγονός ο βράχος έφυγε από τα χέρια της θεάς και έπεσε ακριβώς στο σημείο όπου σχηματίστηκε ο λόφος του Λυκαβηττού. Για την προέλευση της ονομασίας του Λυκαβηττού υπάρχουν ωστόσο αρκετές εκδοχές. Βράχος πάνω στον οποίο ορμά το φως Ο Ησύχιος ο […]

Αισθάνθηκαν ντροπή επειδή μια γυναίκα τους είχε ξεπεράσει και άρχισαν να επιτίθενται στον κάπρο με μανία.

Λατρεύτηκε κυρίως από τους κατοίκους της Θράκης, της Σπάρτης και της Νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας, καθώς δέχονταν συχνά επιδρομές από εχθρικά φύλα και ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος.

Στον αιώνα του Σιδήρου, που διαδέχτηκε την εποχή του  Χαλκού, η διαφθορά είχε ξεπεράσει κάθε όριο. Η Σεμνότητα, η Καλή Πίστη και η Αλήθεια είχαν εκδιωχθεί από τη Γη και είχαν δώσει τη θέση τους στην Απάτη, τη Φιλαργυρία και την Προδοσία. Οι άνθρωποι οριοθέτησαν τις ιδιοκτησίες τους, ενώ μοίρασαν τη Γη, η οποία ανήκε […]

Στον πίνακα απεικονίζεται ο Ύλας σε πηγή γεμάτη με όμορφες νύμφες. Είναι έργο του βρετανού ζωγράφου, Τζον Ουίλιαμ Γουότερχαουζ και κοσμεί την πινακοθήκη του Μάντσεστερ. Πρόκειται για επεισόδιο από την Αργοναυτική εκστρατεία, το οποίο κατέγραψε ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στο έργο του «Αργοναυτικά», όπου περιέγραφε τις περιπέτειες του Ιάσονα και των συντρόφων του. Ο Ύλας ήταν πανέμορφος […]

O Tάνταλος ήταν βασιλιάς της Φρυγίας. Οι γνώμες διίστανται όσον αφορά την καταγωγή του. Μητέρα του ήταν η Πλουτώ, όμως υπήρχαν αμφιβολίες για τον πατέρα του – άλλοι θεωρούσαν ότι ήταν ο Δίας  και άλλοι ο Τμώλος. Από μικρός ο Τάνταλος ήταν άπληστος. Θεωρούσε πως επειδή μητέρα του ήταν η Πλουτώ,  δηλαδή η Αφθονία και ο παντοδύναμος Δίας, […]

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Προμηθέας έπλασε τους πρώτους ανθρώπους με νερό και χώμα. Θεώρησε όμως πως για να επιβιώσουν θα έπρεπε να τους χαρίσει τη φωτιά, που μέχρι τότε ήταν αποκλειστικό πλεονέκτημα των θεών. Η απόφαση να την κλέψει από εκείνους και να την προσφέρει κρυφά στο ανθρώπινο είδος, εξόργισε το Δία ο οποίος […]

Το αιματηρό τέλος που "χάρισε" τα μάτια του φρουρού της στην ουρά του παγωνιού.

Η σχέση του Κέφαλου και της Πρόκριδας υπήρξε θυελλώδης. Το ζευγάρι πέρασε από σαράντα κύματα και χώρισε αρκετές φορές μέχρι να βρει την ευτυχία και να ζήσει μονοιασμένο, προτού συμβεί η τραγωδία που τους χώρισε για πάντα.

Στην κλασική μυθολογία ο Σείριος συνδέεται στενά με τον αστερισμό του Ωρίωνα, στου οποίου τις φτέρνες είναι ξαπλωμένος.

Απέναντι από τη Βραυρώνα βρίσκεται ένα μικρό νησάκι, το οποίο περιβάλλεται από πεντακάθαρα νερά, όπου φαίνεται από ψηλά ακόμα και βάρκα που βρίσκεται στον βυθό.

Η Έριδα, αδερφή του Άρη και κόρη της Νύχτας, ήταν θεά της ζήλιας και της διχόνοιας.

ΠΗΓΗ: Στην επικαιρότητα του παρελθόντος, Νίκος Γ. Μοσχονάς, εκδόσεις Αρχείο Ο μύθος του Αχελώου Ο Αχελώος ήταν γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, πατέρας των Νυμφών και των Σειρήνων, αλλά και προπάτορας όλων των ποταμών. Άλλωστε το ίδιο το όνομά του εκφράζει γενικότερα την έννοια των ποταμών και των χειμάρρων. Η ρίζα αχ– δηλώνει το […]

Ο Τυφώνας ήταν ένα τερατόμορφο ον της μυθολογίας. Θεωρείται προσωποποίηση του μετεωρολογικού τυφώνα λόγω της εξωτερικής εμφάνισής του και της χαρακτηριστικής κίνησής του. Ήταν γιος του Τάρταρου και της Γης και γεννήθηκε αμέσως μετά την εξόντωση των γιγάντων (και αδελφών του από την ίδια μητέρα) από τους Θεούς. Μια δεύτερη αλλά όχι τόσο διαδεδομένη εκδοχή […]

Οι αρχαίοι Έλληνες έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση στη θεά της Δικαιοσύνης. Από αυτήν εξαρτιόταν η ισορροπία του κόσμου και η τάξη των πραγμάτων. Της είχαν δώσει το όνομα Θέμις, που σήμαινε αυτό που ισχύει, καθώς ο λόγος της ήταν σεβαστός από θεούς και ανθρώπους. Η Θέμις αντιπροσώπευε το δίκαιο και τιμωρούσε όποιον διέπραττε αδικίες και παρέβαινε τους […]

Η θλίψη του Ορφέα ήταν απερίγραπτη

Ο Δίας αποφάσισε να τιμωρήσει συνολικά το ανθρώπινο γένος, εξαφανίζοντάς το με έναν κατακλυσμό, που θα τους έπνιγε όλους.