Τα σεξουαλικά κόμικς που κορόιδευαν τον Τσώρτσιλ και χλεύαζαν τον Χίτλερ. Η Ζάκουλα, ο Ταρατατά και ο Καζανόβας

«Οι Βίβλοι της Τιχουάνα»

Τις δεκαετίες του ’30 και ’40 στην Αμερική, οι έφηβοι με 50 σεντς, αγόραζαν μία «Βίβλο της Τιχουάνα».

Δεν επρόκειτο φυσικά για κανονική Βίβλο, αλλά για 8σέλιδα πορνογραφικά κόμικς.

Στις σύντομες, χιουμοριστικές ιστορίες πρωταγωνιστούσαν οι διασημότεροι ήρωες των αθώων κόμικ, όπως ο Ποπάυ και ο Μίκι Μάους. Βέβαια, οι περιπέτειές τους στις «Βίβλους» είχαν σεξουαλικό προσανατολισμό.

Αργότερα, οι ανώνυμοι σκιτσογράφοι εμπνεύστηκαν από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.

Διακωμωδούσαν και εκχυδάιζαν το σκάνδαλο του Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Η’, ο οποίος παραιτήθηκε από τον θρόνο για να παντρευτεί την «κοινή θνητή» Ουόλις Σίμσον.

Βάσισαν χαρακτήρες σε πολιτικούς όπως ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο Μαχάτμα Γκάντι και σε εγκληματίες, όπως ο Αλ Καπόνε και ο Τζον Ντίλινγκερ.

Ορισμένα περιείχαν και κοινωνικά μηνύματα, όπως το τεύχος με τίτλο «You Nazi Man».

Πρωταγωνιστούσε ο ηγέτης του Τρίτου Ράιχ, Αδόλφος Χίτλερ, που στο κόμικ ονομαζόταν «Χίπλερ».

Στην εισαγωγή, ο σκιτσογράφος έγραψε μεταξύ άλλων: «Ο εκφυλισμένος άντρας για τον οποίο γράφτηκε η ιστορία, δεν αξίζει να απεικονιστεί σε κόμικ. Ο ανώμαλος δεν αξίζει τίποτα παραπάνω από τις κοροϊδίες των λογικών ανδρών. Δικτάτορας και κυβερνήτης μίας ανεύθυνης μάζας αλητών, καταπιεστής δικαιωμάτων και διώκτης φιλελεύθερων και ανοιχτόμυαλων ανθρώπων».

Τα κόμικ πήραν το όνομά τους από την περιοχή Τιχουάνα του Μεξικό, όπου φημολογούνταν ότι εκδίδονταν.

Στην πραγματικότητα, τυπώνονταν στις Η.Π.Α. από άγνωστους εκδότες και σχεδιάζονταν από άγνωστους σκιτσογράφους.

Οι καλλίγραμμες ηρωίδες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η κυκλοφορία των «Βίβλων της Τιχουάνα» μειώθηκε σημαντικά.

Τη θέση τους πήραν κόμικ όπως οι δημιουργίες του Μίλτον Κάνιφ, με πρωταγωνίστρια την «Miss Lace».

Οι σεξουαλικές περιπέτειες πολιτικών αντικαταστάθηκαν από την αισθησιακή, αλλά ντυμένη Miss Lace, που μπορεί να διέγειρε τους αναγνώστες, αλλά δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πορνογραφία.

Στη Μεγάλη Βρετανία, αντίστοιχη «ηρωίδα» ήταν η Τζέιν, που μάλιστα κοσμούσε και βρετανικά τανκς.

Η καταδίωξη στην Ιταλία του ‘60

Μετά το τέλος του πολέμου, τα πονηρά κόμικς επέστρεψαν στην έντονη, προπολεμική σεξουαλικότητα, αλλά χωρίς το χιούμορ και τη σάτιρα.

Έγιναν πιο βίαια με στοιχεία σαδομαζοχισμού.

Αναπτύχθηκαν κυρίως στη συντηρητική, καθολική Ιταλία και διαδόθηκαν κάτω από τη μύτη του εισαγγελέα Νοβέλο, που καταδίωκε τους εκδότες.

Μόνο από το 1963 μέχρι το 1969, ο φιλόσοφος και συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο κατέγραψε 113 διαφορετικά κόμικς, με τίτλους όπως Sadik, Satanik, Demoniak, Spettrus, Infernal και Masokis.

Η δεκαετία του ’70 στην Ελλάδα

Από τη γειτονική Ιταλία, τα κόμικς εμφανίστηκαν και στην ελληνική αγορά τη δεκαετία του ’70.

Τα εξώφυλλα δεν ήταν συνήθως της πρωτότυπης έκδοσης, αλλά είχαν αντικατασταθεί από φωτογραφίες γυμνών γυναικών που τραβούσαν την προσοχή και ανέβαζαν τις πωλήσεις.

Ένα από τα πιο πετυχημένα ήταν το «Ζάκουλα», με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα βαμπίρ που έπινε το αίμα των εραστών της.

Άλλοι ιταλικοί τίτλοι που έκαναν πάταγο ήταν οι «Ταρατατά» και «Μοντατόρε», ενώ μακροβιότερο όλων ήταν ο «Καζανόβας».

Οι ελληνικές ανατυπώσεις ήταν κακής ποιότητας. Οι μεταφράσεις συνήθως δεν έβγαζαν νόημα, οι σελίδες τυπώνονταν ανάποδα και οι μαύρες μπάρες που έπρεπε να καλύπτουν τα «απαγορευμένα» μέρη του σώματος, εμφανίζονταν σε άλλα σημεία της σελίδας.

Όμως, τίποτα δεν μείωσε τον ενθουσιασμό των εφήβων, οι οποίοι τα έβλεπαν κρεμασμένα με μανταλάκια στα περίπτερα.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Tα σεξουαλικά υπονοούμενα στα παλιά κόμικς. Πονηρές εκφράσεις και σκίτσα με «νόημα”. Γιατί κατηγορήθηκαν οι δημιουργοί των Σούπερμαν, Σπάιντερμαν και Μπάτμαν…