“Τα πουλιά έπεφταν στο παρμπρίζ των αυτοκινήτων λες κι αυτοκτονούσαν”. Μια ανατριχιαστική μαρτυρία για την καταστροφή του Τσέρνομπιλ και την μεθοδευμένη έλλειψη ενημέρωσης

Στις 26 Απριλίου 1986 μια τεράστια καταστροφή έπληξε την ανθρωπότητα. Το πυρηνικό δυστύχημα του Τσέρνομπιλ σκότωσε ανθρώπους, νέκρωσε τη φύση, προκάλεσε τερατογεννέσεις και επιβάρυνε την υγεία χιλιάδων ανθρώπων….

Όσοι έζησαν από κοντά το τραγικό γεγονός σημαδεύτηκαν για όλη τους τη ζωή. Ανάμεσά τους και ο Εβγκένι Αλεξάντροβιτς Μπρόβκιν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γκόμελ.

Διαβάστε τη συγκλονιστική μαρτυρία του για τις μέρες μετά τη μεγάλη πυρηνική καταστροφή: 

Τις πρώτες ημέρες μετά το ατύχημα όλα τα βιβλία σχετικά με τη ραδιενέργεια, τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, ακόμη και βιβλία με το έργο του γερμανού Φυσικού, Βίλχελμ Ρέντγκεν, εξαφανίστηκαν από τις βιβλιοθήκες.

Λέγαμε τότε πως ήταν μια μεθοδευμένη ενέργεια των αρχών για να αποτραπεί ο πανικός. Θυμάμαι μάλιστα πως κυκλοφορούσε τότε ένα αστείο που έλεγε πως αν το Τσέρνομπιλ ήταν στην Παπούα, θα τρομοκρατούνταν όλοι εκτός από τους Παπούα.

Δεν υπήρχαν ιατρικές συστάσεις, οδηγίες ή οποιαδήποτε σχετική πληροφορία.

Όσοι μπορούσαν αγόραζαν ιώδιο. Δεν υπήρχε όμως στα φαρμακεία της πόλης μας και έπρεπε να διαθέτει κάποιος μέσο για να το βρει. Πολλοί έπιναν ιώδιο με καθαρό αλκοόλ. Ύστερα τους μετέφεραν στα επείγοντα.

Λίγο μετά, αρχίσαμε να παρατηρούμε τα πουλιά. Όσο υπήρχαν σπουργίτια και περιστέρια στην πόλη σήμαινε ότι η περιοχή ήταν κατοικήσιμη. Αν έφευγαν ή- ακόμα χειρότερα- πέθαιναν, θα σήμαινε πως η πόλη μας ήταν και αυτή μολυσμένη. Μια μέρα βρισκόμουν σ’ένα ταξί, όταν ξαφνικά ο οδηγός άρχισε να αναρωτιέται γιατί τα πουλιά έπεφταν στο παρμπρίζ των αυτοκινήτων, λες και ήταν τυφλά. Λες και είχαν τρελαθεί, λες κι αυτοκτονούσαν.

Θυμάμαι πως γυρνούσα από ένα επαγγελματικό ταξίδι.

Βρέθηκα μπροστά σ’ένα σεληνιακό τοπίο. Τα χωράφια είχαν σκεπαστεί από μια στρώση λευκού δολομίτη.

Είχαν ήδη ανασκαλίσει την επιφάνεια του εδάφους και είχαν ρίξει από πάνω άμμο δολομίτη.

Ένιωσα σαν να μην ήμουν πια στη Γη. Αυτό το θέαμα με στοίχειωνε για πολύ καιρό-προσπάθησα μάλιστα να γράψω κι ένα διήγημα σχετικά μ’αυτό.

Φαντάστηκα τι θα υπήρχε σ’ αυτό το μέρος μετά από 100 χρόνια- ένας μεταλλαγμένος άνθρωπος που θα αναπηδά στηριζόμενος στα μακριά πίσω πόδια του.

Θα μπορούσε να δει πεντακάθαρα μέσα στο σκοτάδι με το τρίτο του μάτι και ν’ακούει ακόμη και το τρεχαλητό των μυρμηγκιών στη γη με το μοναδικό αυτί του που θα βρισκόταν στον σβέρκο του.

Δεν θα υπήρχε γη εκτός από τα μυρμήγκια και αυτόν. Κάθε άλλη μορφή ζωής θα είχε εξαφανιστεί. Ταχυδρόμησα το διήγημα σε ένα περιοδικό και μου απάντησαν πως αυτό δεν ήταν λογοτεχνία, αλλά η περιγραφή ενός εφιάλτη.

Πηγή: βιβλίο «Τσέρνομπιλ, Ένα Χρονικό του Μέλλοντος», Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Διαβάστε επίσης: «Μπαμπά, θέλω να ζήσω. Είμαι ακόμη πολύ μικρή…». Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός πατέρα που έχασε την κόρη του στο Τσέρνομπιλ. Η κυνική στάση των γιατρών