Αυτές οι γυναίκες ταξίδεψαν στην Αυστραλία για να παντρευτούν Έλληνες μετανάστες, που δεν τους είχαν ξαναδεί. Προσπαθούν να αναγνωρίσουν τους γαμπρούς από τη φωτογραφία του προξενιού (φωτό)

Καλοκαίρι του 1956. Το υπερωκεάνιο «Κυρήνεια» σήκωνε άγκυρες για να αποπλεύσει από το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό τη Μελβούρνη.

Στο κατάστρωμα επιβαίνουν 650 Ελληνόπουλα, ηλικίας 23 έως 36 ετών, τα οποία ξενιτεύονταν στη χώρα που τους υποσχόταν καλύτερο μέλλον.

Κουνούσαν τα μαντήλια με ανάμεικτα αισθήματα. Από τη μια πόνος και λύπη επειδή άφηναν πίσω τους συγγενείς και φίλους, από την άλλη αισθάνονταν λύτρωση και ικανοποίηση που άφηναν την Ελλάδα της μιζέριας και της φτώχειας για ν’ αντικρίσουν τον υποτιθέμενο επίγειο παράδεισο…

Για να φτάσουν στις σκάλες του βαποριού, έπρεπε να περάσουν από κάποιες διαδικασίες.

Όσοι κατάγονταν από τη βόρεια Ελλάδα, παρακολουθούσαν προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης, όπου ειδικεύονταν ως τεχνικοί, ξυλουργοί, επιπλοποιοί, συγκολλητές.

Περνούσαν από το αρμόδιο γραφείο στην οδό Βασ. Ηρακλείου 16 στη Θεσσαλονίκη και έπαιρναν το πολυπόθητο επαγγελματικό χαρτί στα χέρια, ενώ το γραφείο νότιας Ελλάδας, βρισκόταν στην οδό Βουλιαγμένης των Αθηνών, η γνωστή αργότερα «Διακυβερνητική Επιτροπή Μεταναστεύσεως Ευρώπης».

Έτσι λοιπόν, τα νιάτα της πατρίδας μας έτρεχαν να γραφούν στους καταλόγους των βαποριών με το επαγγελματικό χαρτί, το ιατρικό πιστοποιητικό και το διαβατήριο στα χέρια, για να μεταναστεύσουν στη χώρα που τους υποσχόταν τα πάντα.

Την Αυστραλία. Έτσι νόμιζαν…

Τα κορίτσια στην Αυστραλία ήταν αναλογικά πολύ λιγότερα από τα αγόρια, 1,4 προς 2 έλεγαν οι στατιστικές, αλλά οι ντόπιες δεν ήθελαν να παντρευτούν μετανάστες…

Όμως, η αριθμητική υπεροχή των ανδρών έφερε οξύτατα προβλήματα που εμφανίσθηκαν με τη μορφή της πορνείας, των σεξουαλικών επιθέσεων και των βιασμών.

Οι πανέξυπνοι Ιταλοί εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση δημιουργώντας τους τροχοφόρους οίκους ανοχής, προσφέροντας έρωτα στους διψασμένους και απελπισμένους μετανάστες.

Όμως, ο πόθος των Ελλήνων μεταναστών να βρουν μία σύντροφο και να δημιουργήσουν οικογένεια, τους έκανε να στρέψουν την προσοχή τους πίσω, στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, να γράψουν στους δικούς τους, στους φίλους τους, σε κορίτσια που γνώρισαν στα σχολεία και ήταν ελεύθερα…

Εκθείαζαν, στις επιστολές τους, τον τόπο που τους δέχθηκε και τον παρουσίαζαν ως τον επίγειο παράδεισο για να πείσουν έτσι τις υποψήφιες νύφες να πλάσουν όνειρα, τοποθετώντας τον εαυτό τους μέσα στο παραδεισένιο περιβάλλον που περιέγραφε ο υποψήφιος γαμπρός.

Έτσι προσπαθούσαν να βρουν το ταίρι τους.

Σιγά, σιγά, κάποια γραφεία συνοικεσίων πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Έβαζαν αγγελίες στον Τύπο για το ταξίδι στο όνειρο.

Και μέσα σε λίγο καιρό, τα «νυφοκάραβα», όπως τα ονόμασαν, γεμάτα με κορίτσια από την Ελλάδα, ξεκινούσαν με ένα βαλιτσάκι γεμάτο όνειρα, από τον Πειραιά, για το ταξίδι της ζωής τους στην Αυστραλία, όπου θα έσμιγαν με τους εργένηδες Έλληνες.

Μετά από ταξίδι που διαρκούσε περίπου ένα μήνα, αντίκριζαν τη «Γη της Επαγγελίας».

Όταν έδενε το βαπόρι, έβλεπαν με αγωνία τις εκατοντάδες των καλοντυμένων ανδρών στην προκυμαία, που μέσα σ’ αυτούς βρισκόταν ο «καλός» τους.

Πριν ανοίξουν οι μπουκαπόρτες του βαποριού, αντί να κατέβουν αυτές, ορμούσαν ασυγκράτητοι οι ανυπόμονοι υποψήφιοι γαμπροί για να βρουν και ν’ αγκαλιάσουν τη μέλλουσα γυναίκα τους.

Κι εκείνες, που η καρδιά τους κόντευε να σπάσει, κρατούσαν ψηλά τη φωτογραφία του αγαπημένου τους και την έδειχναν για να τις αναγνωρίσουν.

Σε κάποιες περιπτώσεις, το όνειρο αποδείχθηκε απατηλό. Οι κοπέλες περίμεναν να βρουν νέα παλικάρια και αντίκρισαν ώριμους πατριώτες μέτριας εμφάνισης.

Κάποιες άλλες βρήκαν το πεπρωμένο τους εντός του πλοίου και δεν κατέβηκαν ποτέ από το καράβι ή κατέβηκαν, αλλά με άλλο ταίρι.

Κατά κανόνα όμως, οι συμφωνίες τηρήθηκαν και χιλιάδες νύφες έφτιαξαν μια νέα ζωή στην Αυστραλία. Δύσκολη και με ταλαιπωρίες, αλλά επιβίωσαν.

Τουλάχιστον τώρα, τα Ελληνόπουλα φεύγουν με αεροπλάνο ως επιστήμονες και όχι με τα καράβια, ως ανειδίκευτο προσωπικό και νύφες.

Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης [email protected]

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η ιστορία του Ιωάννη και της Ευτέρπης που μεγάλωσαν μαζί, αλλά ξαναβρέθηκαν τυχαία στην Αυστραλία ως μετανάστες. Αρραβωνιάστηκαν με δανεικές βέρες και παντρεύτηκαν μακριά από τους γονείς τους…