Τα δύο αδέρφια, που τους χώρισε το παιδομάζωμα και βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα στην Κρητική επανάσταση. Τι απέγιναν

Στην αρχική φωτογραφία εικονίζονται δύο αδέλφια από την Κρήτη. Η ομοιότητά τους είναι προφανής. Και οι δύο ήταν θύματα του παιδομαζώματος.

Ο ένας (αριστερά) έγινε στρατηγός του τουρκο-αιγυπτιακού στρατού και ο άλλος (δεξιά) απελευθερώθηκε και ενίσχυσε τον επαναστατικό αγώνα των Κρητών.

Η τραγική ιστορία ξεκινάει τον Ιανουάριο του 1823, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στο Ψυχρό Λασιθίου και σκότωσαν τον παπά Φραγκιό (Φραγκίσκο) Καμπάνη και τη σύζυγό του. Τα παιδιά τους ο 12χρονος Αντώνης και ο 8χρονος Εμμανουήλ πουλήθηκαν ως σκλάβοι.

Η σφαγή καταγράφηκε μονομερώς, καθώς στον αποκαλούμενο Κώδικα Θυσιών, που συμπεριλαμβάνει τα ονόματα των χριστιανών κατοίκων της Ανατολικής Κρήτης που βασανίστηκαν κατά την Επανάσταση, αναφέρεται ως θύμα μόνο ο παπάς. Στο παιδομάζωμα του 1823, ο Εμμανουήλ ήταν 14 χρονών και ο Αντώνης 13.

Ο Αντώνης πωλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, από όπου και διέφυγε και να ταξίδεψε στην Οδησσό και τη Βράιλα. Λέγεται ότι αφέθηκε ελεύθερος με χρήματα που συγκεντρώθηκαν για τους Χιώτες και Κρητικούς αιχμαλώτους από την Ρωξάνδρα Στούρτζα και τον Ρώσο πρίγκηπα Αλέξανδρο Γκαλιτζίνε.

Έπιασε δουλειά στα κτήματα του διπλωμάτη και έμπιστου του Καποδίστρια Αλέξανδρου Στούρτζα, έμαθε ελληνικά και εργάστηκε σε ελληνικό τυπογραφείο της Οδησσού και σπούδασε γεωπονία. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με το αντικείμενο των σπουδών του και κατάφερε να αποκτήσει πολλά πλούτη. Τότε, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Ελλάδα.

Ο Αντώνης Παπαδάκης το 1848 μετακόμισε στην Αθήνα και ξεκίνησε να κάνει ευεργεσίες. Έχτισε το σχολείο στο Ψυχρό Λασιθίου, ενώ χρηματοδότησε τη λειτουργία των Γυμνασίων Ηρακλείου και Νεαπόλεως. Επίσης, υπήρξε ευεργέτης του Πανεπιστημίου Αθηνών.  Μέσα του όμως πονούσε για τον χαμένο του αδελφό και άρχισε να τον αναζητά.

Το 1866, όταν άκουσε για την επανάσταση των Κρητών έσπευσε να βοηθήσει. Η ιδέα για την απελευθέρωση του νησιού τον συγκίνησε και αγόρασε όπλα ενώ φρόντισε και για τον εξοπλισμό των αγωνιστών.

Ο Ισμαήλ Φερίκ Πασάς ή Εμμανουήλ Παπαδάκης

Ο χαμένος αδελφός δεν είχε την τύχη του Αντώνη και βρέθηκε μετά το παιδομάζωμα στην Αίγυπτο. Εκεί εξισλαμίστηκε και έγινε αξιωματικός του αιγυπτιακού στρατού φτάνοντας το βαθμό του Αντιστράτηγου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ονομάστηκε Ισμαήλ Σελήμ, φέροντας τον τίτλο του Φερίκ πασά (στρατάρχη). Το 1867, ο Ισμαήλ τέθηκε επικεφαλής όλου του αιγυπτιακού στρατού όπου και στάλθηκε από τον Χεδίφη Ισμαήλ προς ενίσχυση του τουρκικού στρατού στη Κρήτη για την κατάπνιξη της κρητικής επανάστασης.

Ο Ισμαήλ έφτασε με τα αιγυπτιακά στρατεύματα στο Οροπέδιο Λασιθίου και έδωσε μια σειρά από μάχες. Στις 26 Μαΐου 1867  όμως, η σύγκρουση στάθηκε μοιραία αφού έχασε τη ζωή του!  Λίγο αργότερα, έφτασαν τα νέα στον Αντώνη Παπαδάκη ότι ο αδερφός του έχασε τη ζωή του, πολεμώντας τους Κρητικούς επαναστάτες. Λέγεται ότι είπε:

«Είμαι δυστυχισμένος γιατί αγόρασα όπλα και σφαίρες για τους συμπατριώτες μου και από μια τέτοια, δική μου σφαίρα, σκοτώθηκε ο αδελφός μου»

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το πώς προκλήθηκε ο θάνατός του.

Σύμφωνα με την πρώτη, τραυματίσθηκε  βαριά και παρά τις προσπάθειες των γιατρών του, που τον είχαν μεταφέρει στο Καστέλι Πεδιάδας, υπέκυψε στα τραύματά του. Σύμφωνα με μια δεύτερη εκδοχή, δηλητηριάστηκε από τον Ούγγρο εξωμότη και Τούρκο στρατηγό Ομέρ Πασά, όταν έμαθε την ελληνική του καταγωγή. Κατά την τρίτη εκδοχή, ο ίδιος αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, αυτοκτονώντας με δηλητήριο.

Το άψυχο σώμα του μεταφέρθηκε με τιμές στην Αλεξάνδρεια, ενώ προς τιμή του ο χεδίβης (ανιβασιλέας) ανέγειρε ανδριάντα του.