Συγκλονίζει η «κοπέλα με τα κόκκινα» που επέζησε μετά τη σφαγή της Χαμάς. «Αν είχα μια επιθυμία, θα ήταν να τους προειδοποιούσα όλους»

Ήταν μια από τις πιο σοκαριστικές εικόνες της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου.

Η Vlada Patapov έγινε γνωστή ως η «κοπέλα με τα Κόκκινα» απαθανατίστηκε να τρέπεται σε φυγή τρομοκρατημένη καθώς ένοπλοι της Χαμάς εισέβαλαν στο μουσικό φεστιβάλ Nova σφάζοντας περισσότερους από 360 ανθρώπους και κρατώντας ομήρους 40 ανθρώπους.

Η μοίρα της παρέμεινε άγνωστη μετά το εντυπωσιακό βίντεο της Βλάντα, με ένα κόκκινο σάλι στους ώμους της, να τρέχει στην έρημο για να διαφύγει  μετά την επίθεση.

Για εβδομάδες ο κόσμος αναρωτιόταν αν ήταν ζωντανή ή νεκρή μέχρι που την εντόπισε η MailOnline και αποκάλυψε τη φρικτή ιστορία της.

Τώρα, ένα χρόνο μετά, η Ουκρανή, μητέρα ενός παιδιού άφησε στην άκρη τον προσωπικό της πόνο για να μιλήσει για τα γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή της για πάντα και τη στοιχειώνουν μέχρι σήμερα.

«Αν είχα μια επιθυμία, θα ήταν να είχα πει σε όλους στο φεστιβάλ μία ώρα πριν επιτεθεί η Χαμάς ότι κάτι επρόκειτο να συμβεί τότε όλοι θα μπορούσαν να είχαν ξεφύγει. Επέζησα, αλλά άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Το σκέφτομαι αυτό. Μου βαραίνει το μυαλό. Είμαι ακόμα σοκαρισμένη από αυτό που συνέβη ένα χρόνο πριν. Έχω κάνει θεραπεία και συμβουλευτική όπως πολλοί από τους άλλους που ήταν εκεί και διαπιστώνω ότι το να μιλάω σε ανθρώπους με βοηθά να αντιμετωπίσω αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα» δηλώνει χαρακτηριστικά.

Όταν θυμάμαι εκείνη την ημέρα πριν από έναν χρόνο, όλα φαίνονται τόσο ζωντανά… το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν να μείνω ζωντανή για την κόρη μου, τη Ρόμι, και λέω καθημερινά ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό. Σε λίγες ημέρες, η Ρόμι θα γίνει τεσσάρων ετών, και το ένα τέταρτο της ζωής της, βιώνει μόνο πόλεμο». «Είναι τρομερό για εμάς, αλλά πολλές χώρες δεν φαίνεται να κατανοούν τι ζούμε εδώ», υποστηρίζει η νεαρή Ουκρανή.

Η Βλάντα αποφάσισε να πάει στο φεστιβάλ Nova την τελευταία στιγμή με τον αγαπημένο της, Μάταν, και έναν φίλο του, τον Μάι. Ξαφνικά έχασε τον σύντροφό της από τα μάτια της και είδε φίλους της να σκοτώνονται εν ψυχρώ, καθώς οι τρομοκράτες άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως. Χρειάστηκε σχεδόν ένα 24ωρο για να μπορέσει να αγκαλιάσει την τρίχρονη τότε Ρόμι, επιστρέφοντας στο σπίτι της. Παραδέχεται ότι έχει δεθεί πολύ με όσους τη βοήθησαν να σωθεί, αλλά θέλει να τιμήσει την επέτειο ήσυχα, στο σπίτι της, με την οικογένειά της.

«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους τρομοκράτες να νικήσουν. Πρέπει να μείνουμε δυνατοί για το Ισραήλ και για τους ομήρους που βρίσκονται ακόμα στη Γάζα. Αλλά την ίδια στιγμή, η κατάσταση εδώ είναι τρομακτική, με ρουκέτες από τη Γάζα, τον Λίβανο και το Ιράν… Φαίνεται πως αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει ποτέ».

Μιλώντας για την καθημερινότητά της, η Βλάντα, που ζει στην παράκτια πόλη Ashdod, νότια του Τελ Αβίβ, προσθέτει: «Γίνονται συνεχώς τρομοκρατικές επιθέσεις, η τελευταία μόλις την περασμένη εβδομάδα. Δεν νιώθεις ασφαλής φεύγοντας από το σπίτι σου, αλλά πρέπει να είσαι δυνατός. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους τρομοκράτες να κερδίσουν. Οι επιθέσεις δεν σταματούν, και συνεχώς ακούμε τις σειρήνες».