Στέλιος Ζαμάνος. Ο αντιστασιακός που πρωταγωνίστησε στη ματωμένη διαδήλωση της κατοχής για την ακύρωση της πολιτικής επιστράτευσης που διέταξαν οι Γερμανοί. Το πολιτικό μνημόσυνο

Στην περίοδο της Κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ από τους πρώτους και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ της Αθήνας. Ήταν 2ος καπετάνιος στο 1ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ της Αθήνας μέχρι τον Μάιο του 1944, όπου τέθηκε υπό τις διαταγές του Κωτσάκη (του Καπετάν Νέστορα) που ήταν Καπετάνιος του 1ου Σώματος στρατού του ΕΛΑΣ.  Τότε του ανατέθηκε να φέρει οπλισμό από το Αντάρτικο, καθώς ο ΕΛΑΣ της Αθήνας μέχρι τότε είχε ελάχιστα και ακατάλληλα όπλα. Κατάφερε να τα μεταφέρει μέσα σε τενεκέδες με ρετσίνι και να περνά με το κάρο ανάμεσα σε γερμανικές περιπόλους και τα μπλόκα των χαφιέδων χωρίς να τον υποψιαστούν. Με αυτό τον τρόπο και με καθημερινά ταξίδια μετέφερε γύρω στα 700 αυτόματα που όπλισαν τον ΕΛΑΣ και οδήγησαν στην νίκη κατά των Γερμανών.

Πρωτοστάτησε σε όλες τις σπουδαίες αντιστασιακές δράσεις στην Αττική. Στη μεγαλειώδη διαδήλωση του λαού της Αθήνας της 5ης Μαρτίου 1943, που απέτρεψε την πολιτική επιστράτευση. Στην παλλαϊκή κινητοποίηση, που κορυφώθηκε στις 22 Ιουλίου 1943 και απέτρεψε την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία. Σε διαδηλώσεις με αίτημα τη διανομή συσσιτίων στο λαό που πέθαινε από την πείνα.

Στη συνέχεια, πέρασε 3 στρατοδικεία, μπήκε 10 χρόνια φυλακή από τον Αύγουστο του 1946 μέχρι τον Φεβρούάριο του 1957. Μακρόνησος, Άη Στράτης, Γυάρος, φυλακές Αίγινας, Κεφαλονιάς, Κρήτης και Αβέρωφ. Όταν βγήκε κι ενώ ετοιμαζόταν να παντρευτεί, στα 38 του χρόνια έδωσε εξετάσεις στην Ανώτατη Βιομηχανική Σχολή και μπήκε με υποτροφία. Αποφοίτησε το 1964 και εργάστηκε ως λογιστής έως το 1967 όπου με την Δικτατορία συνελήφθη και πήγε εξορία, πατέρας πιά δύο παιδιών, πρώτα στη Λέρο και μετά στα Κύθηρα. Απολύθηκε τα Χριστούγεννα του 1971. Στα 50 πλέον χρόνια του, εργάστηκε ενώ παράλληλα έκανε μεταπτυχιακό στην Ανωτάτη Εμπορική.

Μαζί με τον Μανώλη Γλέζο και τους αείμνηστους Ευάγγελο Μαχαίρα, Πέτρο Ανταίο, Απόστολο Σάντα, Ιωάννη Σταμούλη, Βασίλη Πριόβολο, Γεώργιο – Αλέξανδρο Μαγκάκη, Χαράλαμπο Ρούπα και άλλους αγωνιστές συμμετείχε ενεργά στις διαδικασίες ίδρυσης του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1996 και κατείχε τη θέση του ταμία από την ίδρυση του Συμβουλίου και στη συνέχεια του συμπροέδρου, κατόπιν πρότασης του Μανώλη Γλέζου.

Είναι χαρακτηριστικό της επιμονής και της μεθοδικότητάς του ότι έκανε αυτό που δεν έκανε το ελληνικό κράτος: ως ταμίας του Εθνικού Συμβουλίου το 2010 ζήτησε και κατάφερε να πάρει επίσημο έγγραφο από την Τράπεζα της Ελλάδος με τον υπολογισμό σε τρέχουσα αξία των εκτιμώμενων γερμανικών οφειλών (162 δις ευρώ χωρίς τους τόκους και χωρίς τις αποζημιώσεις των θυμάτων και τους πολιτιστικούς θησαυρούς). Μία κίνηση  που θεωρήθηκε σταθμός.

Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών και αγώνων στις 31 Ιανουαρίου του 2019.