Στέλιος Καζαντζίδης: “Θα ‘θελα να πεθάνω σε άλλη χώρα”. Η συνέντευξη που μιλά για τα λεφτά που έχασε στο καζίνο, τις πικρίες του και γιατί θεωρεί το ρεμπέτικο “μουσική μπερδεμένη με φυλακές και χασίς”

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Γκιώνης τον Ιούλιο του 1988 συνάντησε τον Στέλιο Καζαντζίδη, για μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη για την εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

Η συνάντηση έγινε στο σπίτι του τραγουδιστή στην Άνω Πεύκη. Εκτός από τον ίδιο, παρόντες ήταν η σύζυγός του, Βάσω και ο κουμπάρος του Ν. Τζανιδάκης.

«Είχε προηγηθεί το πρωί της ίδιας ημέρας συνάντηση στο στούντιο, όπου γινόταν η εγγραφή μερικών τραγουδιών του δίσκου. Εκεί φαινόταν η κυριαρχία του, ο σεβασμός των συνεργατών, η τελειομανία του. «Αυτό βγήκε κακομοίρικο, θα το ξανακάνω», «εδώ η φωνή μου βγήκε παξιμάδι, στεγνή».

Κατά τη συνέντευξη αναλώθηκε σε βολές κατά του Μάκη Μάτσα, του αφεντικού της Μίνως και του συνθέτη Χρήστου Νικολόπουλου, με τον οποίο είχε συνεργαστεί, τσακωθεί, ξανασυνεργαστεί, ξανατσακωθεί. «Ορκίζομαι στα κόκαλα της μητέρας μου, ότι δεν θα ξαναναφερθώ», είπε κάποια στιγμή, χωρίς ωστόσο η συνεργασία τους να σταματήσει εκεί.

Η μητέρα, που επικαλέστηκε στον όρκο του, υπέρτατη αγάπη του, είχε πεθάνει πριν από λίγους μήνες και τη μνημόνευε αρκούντως στη συνέντευξη.

«Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν την έχω. Σήμερα μ’ αυτό τον καύσωνα, σκεφτόμουνα ότι θα είχα το πρόβλημα της φροντίδας της και πικράθηκα που μου έλειπε.

Ήθελα να την είχα, να την φρόντιζα. Τι να λέμε τώρα, η αγάπη της μάνας είναι άλλο πράγμα, δεν αντικαθίσταται με τίποτα.

– Κύριε Καζαντζίδη χρόνια τώρα παρακολουθώ τις συνεντεύξεις που δίνετε, μέσα από τις οποίες βγαίνει μια εικόνα αντιφατική. Άλλοτε εμφανίζεστε ως θύμα, άλλοτε ως επιτιθέμενος, άλλοτε και τα δύο μαζί. Τι είστε στ’ αλήθεια;

– Και τα δύο.

– Έχετε αναρωτηθεί στις επιθέσεις σας, μήπως είστε κάπου άδικος;

– Κοιτάξτε, άδικος δεν έχω υπάρξει ποτέ. Δεν έχω αδικήσει ποτέ. Τι να σας πω για τον εαυτό μου; Νομίζω πως είμαι παράδειγμα, υπόδειγμα ανθρώπου.

–Μια παρατήρηση σχετικά με τους στενάχωρους τίτλους των τραγουδιών σας. Δεν υπάρχουν περιθώρια ο λόγος να είναι κάπως αισιόδοξος;

-Τραγουδάνε χίλιοι τόσοι τραγουδισταί εύθυμα τραγούδια. Είναι βέβαια πονεμένα τα τραγούδια μου, δε λέω, αλλά αυτό είναι το είδος μου. Δεν μπορώ να πω χαρούμενο τραγούδι. Είναι η δομή μου τέτοια.

-Ρεμπέτικα γιατί δεν έχετε πει;

-Το ρεμπέτικο δεν μου πάει εμένα. Θεωρώ ότι πήρε στο λαιμό του και το λαϊκό τραγούδι. Το ρεμπέτικο βγήκε μέσα από τα καταγώγια, μπερδεμένο με χασίσια με φυλακές με μαχαιρώματα. Το λαϊκό τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με το ρεμπέτικο, είναι πάναγνο σαν το νερό το κρυστάλλινο που βγαίνει από μια πηγή.

Είναι τα προβλήματα της φτώχειας.

-Τι μετράει περισσότερο για σας στη ζωή;

– Μέχρι τώρα μέτραγε η μητέρα μου. Ακόμα δεν έχω βρει με τι θα μπορέσω να αντικαταστήσω την αγάπη της μάνας μου. Βέβαια η ζωή συνεχίζεται και όλοι θα πεθάνουμε, όμως ο θάνατός της με συγκλόνισε.

– Ο έρωτας;

– Ο έρωτας, τελειώσαμε πια με αυτά, είμαστε 57 ετών.

-Μέτρησε πολύ στη ζωή σας;

– Ο έρωτας; Τι να λέμε; Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει ζωή. Η δημιουργία στον άνθρωπο είναι ο έρωτας, εμπνέει τον άνθρωπο να δημιουργεί. Είναι ωραίο πράγμα ο έρωτας, πολύ ωραίο.

-Για την πολιτική τι θα είχατε να πείτε;

-Η πολιτική, το πιο αστείο πράγμα που υπάρχει σ’ αυτόν τον τόπο είναι η πολιτική. Ο Έλληνας είναι ο πιο απροστάτευτος πολίτης που υπάρχει στον κόσμο. Ο άνθρωπος εδώ είναι πολύ υποβαθμισμένος.

-Και η θρησκεία; Είστε θρησκευόμενος;

– Θρησκευόμενος με την έννοια να πηγαίνω στην εκκλησία και να σταυροκοπιέμαι, όχι. Εγώ τη θρησκεία την έχω μέσα μου. Δεν μου αρέσει να πειράζω κανένα. Αυτό για μένα λέει πολλά. Να μη σκέφτεσαι κακό για το συνάνθρωπό σου. Αυτοί που σταυροκοπιούνται και κάνουνε μετάνοιες, το κάνουνε για να κρύψουνε κάτι άλλο.

-Από αδυναμίες; Έχει ακουστεί ότι ο Καζαντζίδης έχει χάσει πολλά λεφτά στα καζίνα. Είναι αλήθεια;

– Ναι είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή της ζωής μου, πριν είκοσι χρόνια που είχα μια απογοήτευση  βρήκα διέξοδο στο καζίνο. Ήταν μια ανθρώπινη αδυναμία που κράτησε τρεις, τέσσερις μήνες. Δεν μπορώ να πω ότι έχασα πολλά λεφτά, απλώς πήγα εκεί σαν μια διέξοδο.

Εκεί ξεχνιόταν το μυαλό μου. Βρήκα όμως τη δύναμη και το σταμάτησα, όπως βρήκα τη δύναμη και έκοψα και το τσιγάρο.

-Κι αν σας ρωτούσα τι θα επιθυμούσατε πλέον στη ζωή σας;

– Είναι λίγο μακάβρια η απάντηση που θα σας δώσω, αλλά το πιστεύω και το θέλω. Θα ‘θελα να πεθάνω αλλού. Γιατί είναι τόση η πίκρα που κουβαλάω μέσα μου, που θα ‘θελα να μην υπάρχω σ’ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης έφυγε από τη ζωή δεκατρία χρόνια μετά τη συγκεκριμένη συνέντευξη και ετάφη δίπλα από τη μητέρα του στην Ελευσίνα, όπως ήταν η επιθυμία του.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Γκιώνη «Ένας κι ένας…46+1 άνθρωποι της τέχνης από κοντά» εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο ξυλοδαρμός του Καζαντζίδη στον στρατό, που του στέρησε τη χαρά της πατρότητας.