Στάικος Σταϊκόπουλος. Ο ήρωας πορθητής του Παλαμηδιού κατέληξε επαίτης στην ελεύθερη Ελλάδα. Η κατάθλιψη, η φυλάκιση και το τραγικό τέλος

Την παραμονή του Αγίου Ανδρέα στις 29 Νοεμβρίου του 1822, η νύχτα ήταν ασέληνη και έβρεχε ασταμάτητα. Οι Τούρκοι είχαν κατέβει από το Παλαμήδι στο Ναύπλιο για να συσκεφθούν μετά από δίχρονη πολιορκία, για την απάντηση που θα έδιναν στην επιστολή του Γέρου του Μοριά, για να φύγουν ελεύθεροι και να σωθούν. Ο Στάϊκος που βρισκόταν στην Άρια, δεν έχασε την ευκαιρία. Έστησε σκάλες στα βράχια του άπαρτου Κάστρου του Παλαμηδίου και άρχισε το ανέβασμα ύψους 216 μέτρων.

Πρώτος έφθασε στη «Γιουρούς Τάπια» ο Μοσχονησιώτης μαζί με τον Θανάση Σταϊκόπουλο. Μαζί τους ο Αγιορίτης καλόγερος Παφούντιος, ο Αργίτης Βιολιστής Πορτοκάλης και άλλα παλικάρια. Το κάστρο κυριεύτηκε εκείνη τη νύχτα. Ήταν μια μεγάλη στιγμή στην ιστορία καθώς το κάστρο ήταν από τα πιο τρανά της ανατολικής Μεσογείου.

Η άλωσις του Παλαμηδίου και στη συνέχεια η παράδοσις του Ναυπλί­ου ήταν σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Καποδίστρια, ένα γεγονός μεγάλης σημασίας για την εξέλιξη του Αγώνα. Μετά την στρατιωτική επιτυχία η προσωρινή ελληνική διοίκηση, τίμησε τον Σταϊκόπουλο για τα κατόρθωματά του και τον προβίβασε από Χιλίαρχο στον ανώτερο βαθμό του Στρατηγού. Ο ίδιος πάντως ούτε σπίτι δεν δέχθηκε να πάρει από τα τόσα που άδειασαν τότε, από τη φυγή των Τούρκων.

Η πολιορκία του Ακροκορίνθου

Τον Απρίλιο του 1823 έλαβε μέρος στην Β΄ Εθνική Συνέλευση του Άστρους, όπου και υπέγραψε την καταληκτήρια διακήρυξη με το νέο του αξίωμα: Στρατηγός Στάϊκος Σταϊκόπουλος. Λίγο αργότερα, με διαταγή του Εκτελεστικού, στάλθηκε στην πολιορκία του Κάστρου του Ακροκορίνθου. Εκτός από την ικανότητα, είχε πλέον και την εμπειρία να καταλάβει. Αυτό συνέβη στις 26 Οκτωβρίου 1823, οπότε έγινε η παράδοσή του. Στις εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν τασσόταν πάντα στο πλευρό των Κολοκοτρωναίων. Γι αυτό το λόγο συνελήφθη από τους κυβερνητικούς μετά από σύντομη μάχη στον Άγιο Σώστη Αρκαδίας (13 Νοεμβρίου 1824) και φυλακίστηκε.

Η πόλη τον τίμησε με μία κεντρική οδό στο όνομα του. Το 1966 με δαπάνες της δισεγγονής του Ζαχαρούλας, συζύγου του Ευαγγέλου Μάρκου Παπαμάρκου, του έστησε ανδριάντα που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Νικόλας, στην πλατεία Σταϊκοπούλου, όπου κάθε χρόνο, την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου γίνονται πανηγυρικές εκδηλώσεις προς τιμήν του.

Η κατάρρευση

Μετά την άφιξη του Όθωνα, παρέμεινε στο στράτευμα με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχου. Δυστυχώς, ο ήρωας της επανάστασης είχε τραγικό τέλος.

Αρρώστησε από βαριά μελαγχολία η οποία το 1833 τον οδήγησε στην τρέλα. Η ζωή του κατάντησε αφόρητη. Για να ζήσει άρχισε να επαιτεί. Επειδή εκφραζόταν άσχημα κατά των Βαυαρών, τελικά τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στα υπόγεια του Βουλευτικού, με την δικαιολογία του μαινόμενου και ταραξία. Οι κακουχίες και η έλλειψη φροντίδας, έφθειραν την υγεία του αγωνιστή και την 21 Φεβρουαρίου του 1835 πέθανε, φέροντας τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.

Επειδή πέθανε πάμπτωχος, φίλοι και συγγενείς έκαναν έρανο για να καλυφθούν τα έξοδα της κηδείας. Τελικά οι προεστοί του Ναυπλίου, ανέλαβαν κάθε δαπάνη και ο λησμονημένος ήρωας κηδεύτηκε όπως του άξιζε. Με τιμές, παρουσία όλων των στρατιωτικών και πολιτικών αρχών του τόπου.

Ο δε διάκονος και λόγιος Ευγένιος Διογενίδης τον αποχαιρέτισε με ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο λόγο.