Συγγενής του Ανδρέα Μιαούλη έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός στο Περού. Πώς γλίτωσαν οι Έλληνες μετανάστες από σίγουρη σφαγή στον πόλεμο με τη Χιλή

Το 1850, τρία αδέρφια από την Ύδρα με το επώνυμο Μιαούλης – Βώκος, συγγενείς του ήρωα της επανάστασης του 1821, ναυάρχου Μιαούλη, αποφάσισαν να βρουν την τύχη τους στον Νέο Κόσμο. Πήγαν στον Παναμά, όπου αγόρασαν τρία πλοία και ασχολήθηκαν με τα ναυτιλιακά.

Ένας από αυτούς, ο Αναστάσης, πήγε στο λιμάνι της Πιούρα στο Περού και δημιούργησε εκεί τις επιχειρήσεις του.

Παντρεύτηκε Περουβιανή και η εγγονή του έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός Δικαιοσύνης στο Περού, το 1989!

Ο Γιώργος Κοσμόπουλος από την Ολυμπία της Ηλείας, το 1860 μετοίκησε στη χώρα των απογόνων των Ίνκας για να δουλέψει στην κατασκευή του σιδηρόδρομου της χώρας. Εγκαταστάθηκε τελικά στην πόλη Τσικλάο και ένας από τους εγγονούς του, ο Μάριο Πάσκο Κοσμόπολης, το 2007, έγινε υπουργός Εργασίας.

Το πότε και πώς έφτασε ο πρώτος Έλληνας μετανάστης στη μακρινή χώρα της Νότιας Αμερικής παραμένει άγνωστο.

Η παλαιότερη ελληνική κοινότητα στο Περού βρίσκεται στο ψαροχώρι Σαν Ανδρές, λίγο έξω από το λιμάνι του Πίσκο και αριθμεί 650 μέλη.

Ένας από τους πρώτους Έλληνες που μετανάστευσε στο χωριό λεγόταν Γκίκας.

Ο κεντρικός δρόμος του χωριού ονομάζεται “Ρούτα Γκρέτσια”, που σημαίνει ελληνική οδός, στοιχείο που μαρτυρά την ισχυρή ελληνική παρουσία στην περιοχή.

Ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός πιστοποιεί την ύπαρξη ελληνικου στοιχείου στην περιοχή από τον 19ο αιώνα.

Η ελληνική σημαία έσωσε την ζωή των πρώτων Ελλήνων μεταναστών στο Περού

Επτά Έλληνες ναυτικοί, το 1860, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Σαν Ανδρές του Περού, καθώς μέσα από τα ταξίδια τους γνώρισαν και αγάπησαν την περιοχή.

Έκαναν οικογένειες αλλά το 1880, παραλίγο να χάσουν τη ζωή τους, κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Χιλής – Περού.

Οι Χιλιανοί, σε μια επιδρομή τους στο ψαροχώρι άρχισαν να σκοτώνουν τους κατοίκους.

Οι Έλληνες μαζί με τις Περουβιανές συζύγους τους, τα παιδιά τους και φίλους τους, συγκεντρώθηκαν σε ένα σπίτι και αφού ύψωσαν την ελληνική σημαία, περίμεναν στωικά το «φρικιαστικό» τέλος.

Για καλή τους τύχη, οι Χιλιανοί όταν είδαν τη σημαία, δεν πείραξαν όσους βρίσκονταν μέσα στο σπίτι, παρά το ότι είχαν σφάξει όλο το χωριό.

Οι απόγονοι εκείνων των Ελλήνων ζουν ακόμη στην περιοχή.

Αρκετοί από αυτούς όμως έχουν άκρως ελληνικά επώνυμα, όπως Komninos, Gikas, Papafavas, Falkonis και Constantinou.

Δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα, όμως γιορτάζουν αρκετές από τις εθνικές μας γιορτές, όπως την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου, στις οποίες πάντα ακούγεται και ο ελληνικός εθνικός ύμνος.

Αν και είναι καθολικοί γιορτάζουν την ημέρα των Φώτων, ενώ το Πάσχα ακολουθούν μερικά από τα πατροπαράδοτα έθιμα μας.

Οι Έλληνες που εργάστηκαν στην γέφυρα

Μέλη της ελληνικής κοινότητας, που έχουν ψάξει την ιστορία των Ελλήνων μεταναστών στο Περού, αναφέρουν ότι, αρκετοί συμπατριώτες μας βρέθηκαν το 1881 στον Παναμά για να δουλέψουν στην κατασκευή της διώρυγας, που άρχισε να πρωτοκατασκευάζεται από τους Γάλλους.

Επειδή όμως αυτή η πρώτη απόπειρα δημιουργίας διώρυγας ναυάγησε, αναζήτησαν την τύχη τους στο λιμάνι του Πίσκο, στο Περού.

Εκεί ασχολήθηκαν με το εμπόριο (πώληση “γουάνο” που σημαίνει λίπασμα προερχόμενο από θαλάσσια πτηνά σε κοντινά νησιά) και με την αλιεία.

Πολλοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι οι δύο λαοί είχαν καλές σχέσεις από την αρχαιότητα και μάλιστα αντάλλασαν τεχνολογικές γνώσεις.

Υπάρχουν σήμερα πολλά περουβιανά αρχαιολογικά μνημεία που έχουν εκπληκτικές ομοιότητες με τα ελληνικά, όπως τα Κυκλώπεια Τείχη του «Sacsayhuaman”.

Διάφοροι Περουβιανοί μύθοι μοιάζουν με τους ελληνικούς, ενώ στη γλώσσα “Κέτσουα” των Άνδεων συναντάμε καθαρά ελληνικές λέξεις.

Στο βίντεο που ακολουθεί μια γιαγιά απο το Σαν Ανδρές, όταν της παραδίδουν την ελληνική σημαία, λέει συγκινημένη: το αίμα μου, το αίμα μου.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Ουρουγουάη, η χώρα όπου 6.000 κάτοικοι μιλούν άπταιστα ελληνικά και γιορτάζουν την 25η Μαρτίου. Βλέπουν «Απαράδεκτους», «Τρεις Χάριτες» και διδάσκονται τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή…