“Σιδηρά Κυρία”, η φρικτή συσκευή βασανιστηρίων που οι ιεροεξεταστές έλεγαν ότι είχε τη μορφή της Παναγίας. Όταν έκλεινε, κοφτερές λάμες τρυπούσαν όλο το σώμα και το θύμα πέθαινε αργά από αιμορραγία

Καμία συσκευή βασανιστηρίων δεν φάνταζε πιο επικίνδυνη στη λαϊκή αντίληψη από την αποκαλούμενη Σιδηρά Κυρία. Στην “αγκαλιά” της ο κατάδικος μπορούσε να περιμένει μόνο τον θάνατο.

Ήταν μια μαντεμένια κατασκευή που είχε γυναικεία μορφή. Στο εσωτερικό της είχε λάμες, οι οποίες, όταν το καπάκι έκλεινε πάνω στο θύμα, τρυπούσαν όλο το σώμα.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία κάποιου συνταγματάρχη ονόματι Λεμανόφσκι, η ισπανική Ιερά Εξέταση χρησιμοποίησε μια Σιδηρά Κυρία, στην οποία είχε δώσει τη μορφή της Παναγίας. Ο Γάλλος συγγραφέας Φρενταρίκ Σομπέρλ γράφει στο βιβλίο του “Οι διώξεις του παπισμού (1844) σχετικά με την Ιερά Εξέταση:

“…Δύο ιερείς τον συμβούλευσαν με κάθε ειλικρίνεια, ενώπιον της μητέρας του Θεού, να ομολογήσει. “Με τόση αγάπη ανοίγει προς τα σένα την αγκαλιά της ευλογημένη Παρθένος; Στο στήθος της θα λιώσει η σκληρή καρδιά σου, εκεί θα ομολογήσεις”.

Ξαφνικά, η μορφή άρχισε να υψώνει τα τεντωμένα της χέρια: ο κρατούμενος παραζαλισμένος από την κατάπληξη, οδηγήθηκε στην αγκαλιά της. Εκείνη άρχισε να τον τραβάει όλο και πιο κοντά, να τον πιέζει όλο και περισσότερο επάνω της, μέχρι που χώθηκαν στο στήθος του οι λάμες και τα μαχαίρια”.

Αυτό το επεισόδιο μπορεί να παρουσιάζει τα πράγματα με τον ιδιαίτερο λογοτεχνικό οίστρο, οι απτές όμως αποδείξεις για την ύπαρξη αυτής της συσκευής άργησαν πολύ να εμφανιστούν.

Μόνο κατά τα μέσα του 19ου αιώνα εντοπίστηκε μια τέτοια συσκευή σε μια αρχαιολογική συλλογή στη Νυρεμβέργη.

Κανείς όμως δεν μπορεί να διαβεβαιώσει αν πρόκειται για συλλεκτικό κομμάτι ή ατίγραφο.

Ένα έγγραφο ωστόσο, που χρονολογείται από τον Αύγουστο του 1515, ισχυρίζεται ότι ο συγγραφέας του είδε τη Σιδηρά Κυρία εν δράσει κατά ενός υπόπτου για πλαστογραφία.

Το κείμενο λέει ότι οι πόρτες έκλειναν αργά, με αποτέλεσμα οι κοφτερές μύτες να διαπερνούν σιγά σιγά τα μπράτσα και τα πόδια του σε πολλά σημεία και την κοιλιά του και του στήθος του και την ουροδόχο κύστη του και τη βάση του ανδρικού μορίου, και τα μάτια του, και τους ώμους του, και τους γκλουτούς, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να τον σκοτώσουν. Ο δύστυχος έμεινε εκεί καρφωμένος, με τρομερές κραυγές και θρήνους επί δύο ημέρες, πριν τελικά πεθάνει.

ΠΗΓΗ: Βασανιστήρια, το έπος της ανθρώπινης κτηνωδίας, Μάικλ Κέριγκαν, εκδόσεις Γνώση

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Έθαβαν ανθρώπους ζωντανούς, τους άφηναν να πεθάνουν απ’ την πείνα ή τους τάϊζαν αποκλειστικά αλάτι, ρέγκες και περιττώματα. Βασανιστήρια του 20ου αιώνα που ξεπερνούν σε βαναυσότητα τα μεσαιωνικά