“The seat is taken”…Έχεις ταξιδέψει κατάστρωμα σε πλοίο για Κυκλάδες στα 80s, χωρίς sleeping bag;

Κυριακή απόγευμα, στο μέσο του Σεπτέμβρη.

Με το Χ. Βασιλόπουλο επιστρέφουμε  από την Πάρο όπου μιλήσαμε στο φεστιβαλάκι ανοικτής Ιστορίας για «την ιστορία στην τηλεόραση».

Δεν είπαμε και πολλά. Ίσως επειδή η τηλεόραση αγνοεί ότι το  μεγαλύτερο αγαθό  και η πιο βαριά βιομηχανία αυτής της χώρας, είναι η ιστορία της…

Οπότε τι να πούμε για κάτι που δεν υπάρχει;

Οι άλλοι ομιλητές όμως, που αναφέρθηκαν στην ιστορία ήταν καταπληκτικοί και μίλησαν με απλά λόγια για το ακαδημαϊκό και επιστημονικό τους αντικείμενο.

 

Ήμασταν όμως στην Πάρο.

Αναπόφευκτα ο νους μου ταξίδεψε στη δεκαετία του΄80 όταν την πρωτογνώρισα.

Η γνωριμίας μας έγινε με ένα από τα πλοία της γραμμής.

Το καλύτερο στην εποχή του όπως με διαβεβαίωσε ο πράκτορας και φυσικά τον πίστεψα, αφού δεν είχα ξαναμπεί σε πλοίο και δεν ήξερα τι σημαίνει καλό και κακό.

Το συγκεκριμένο με διαβεβαίωσε ότι έφθανε σε πέντε ώρες, αλλά όπως διαπίστωσα μπορεί και σε έξι ή εφτά. Η επιστροφή ήταν ακόμη πιο ασταθής.

Αναλόγως πόσα λιμάνια έπιανε πριν, σε τι κατάσταση ήταν το  πλοίο και τις καιρικές συνθήκες.

Η υποδοχή στο πλοίο ήταν καταπληκτική.

Μαζί με εμάς ανέβαιναν και τα αυτοκίνητα με τις εξατμίσεις να αγκομαχούν και να φτύνουν καυσαέριο στη μούρη μας, ενώ οι ναύτες με τα βρώμικα ρούχα ούρλιαζαν για τις μανούβρες. Τα καταλυτικά του Μάνου ακόμη ήταν μακριά…

Οι ανέσεις ήταν επίσης καταπληκτικές. Όλο το κατάστρωμα δικό μας!

Εμείς και άλλοι πεντακόσιοι αν και χώραγε τους μισούς. Δεν πειράζει είπαμε, άλλωστε ήταν το πιο ωραίο κατάστρωμα που είχαμε δει.

Γεμάτο από Ιταλίδες και ξανθιές τουρίστριες βορείων χωρών.

Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι είχαν δίκιο στο φροντιστήριο της γειτονιάς: χωρίς lower δεν πας πουθενά.

Ευτυχώς είχαμε (το επίπεδο όχι το πτυχίο). Άλλωστε οι τουρίστριες μίλαγαν primary.

Οι γνωριμίες με συνομήλικες τουρίστριες έγιναν αμέσως, με τη γνωστή μέθοδο: may I seat here? Do you want a cigarette?

Ευτυχώς πάντα ήθελαν ένα τσιγάρο. Μάλλον επειδή το κέρασμα στην Ευρώπη είναι σαν τον ήλιο. Δεν υπάρχει…

Γενικά καλά ήταν αρκεί να είχες sleeping bag για να μην γίνεις χάλια στο δάπεδο που ήταν «λίγο» λερωμένο.

Αρχάριοι όπως ήμασταν, αφού ήταν το πρώτο μας ταξίδι με πλοίο, όχι sleeping bag δεν είχαμε, αλλά ούτε μπουφάν, γιατί δεν ξέραμε ότι στο Αιγαίο φυσάει, την ώρα που στην Αθήνα έχει καύσωνα.

Ευτυχώς οι κοπέλες που γνωρίσαμε προσφέρθηκαν να μας φιλοξενήσουν στους υπνόσακούς τους. Τους άνοιξαν και ξαπλώσαμε…

Ωραία ήταν και θα ΄χαμε λύσει τα προβλήματά μας αν ένας από την παρέα δεν χούφτωνε την κοπέλα, που είχε την καλοσύνη να τον φιλοξενήσει.

Κλασικός καληνυχτάκιας, νόμιζε ότι οι ιστορίες για «τις πανεύκολες» σουηδέζες ήταν αληθινές.

Έξαλλη αυτή, τον έβρισε και αναγκαστικά φύγαμε όλοι από τη ζεστασιά και τη φιλοξενία του σουηδικού μοντέλου ανάπτυξης.

Που να κάτσεις όμως; Είχαν περάσει δυο ώρες και όλες οι θέσεις στο πάτωμα ήταν πιασμένες. Για καρέκλες δεν ξέρω. Νομίζω δεν είχε παρά ελάχιστες πλαστικές, που τις είχαν πιάσει οι θειές από νωρίς. Έμπειρες γαρ…

Αναγκαστικά πήγαμε στο κυλικείο να πιούμε καφέ.

Τότε ανακαλύψαμε και τον καραβίσιο.

Φυσικά δεν θυμάμαι την τιμή αλλά θυμάμαι το σοκ. Ήταν η τριπλάσια από την κανονική και εμείς ήμασταν ακόμη μαθητές. Άρα δεν ήταν απλά ακριβός, αλλά έμοιαζε με επένδυση…

Θα μπορούσαμε να δούμε τηλεόραση για να σκοτώσουμε χρόνο, αλλά έκτος του ότι ακόμη δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια, το πλοίο δεν είχε ούτε τηλεοράσεις.

Τελικά ο γείτονας, που χούφτωσε την ξένη, ενθουσιασμένος είπε ότι βρήκε ένα πολύ ωραίο μέρος και ζεστό. Εξιλέωση και καλά…

Τρέξαμε, πάνω από τους τουρίστες που κοιμόντουσαν σε κάθε γωνία του πλοίου και γρήγορα καταλάβαμε γιατί το βρήκε. Γιατί κανείς άλλος δε ήθελε να κάτσει κάτω από το φουγάρο… κανείς εκτός από μας που περισσεύαμε.

Μπαρουτοκαπνισμένοι και με τα αυτιά μας βουλωμένα φθάσαμε στην Πάρο.

Κατεβήκαμε τις σκάλες και ούτε που προσέξαμε τους ναύτες που ξεφόρτωναν τα πλοία με τις βρώμικες φόρμες.

Το νησί μας περίμενε… σε λίγο θα ανακαλύπταμε τη μάχη για ένα καλό “room to let”.

Σύγκρινα το τότε με το τώρα. Σαν να έχει περάσει ένας αιώνας.

Το πλοίο του 2014 ήρθε στην ώρα του. Ήταν μεγάλο με κυλιόμενες σκάλες για να μην κουβαλάμε τις βαλίτσες μας. Στην σκάλα υπήρχαν τρεις ναύτες με όμορφες καθαρές στολές που μας καλωσόριζαν και ευγενικά μας ζητούσαν τα εισιτήρια. Τα αυτοκίνητα έμπαιναν από δική τους είσοδο.

Μόλις φθάναμε στο πρώτο κατάστρωμα άλλα καλωσορίσματα από καμαρότους και αξιωματικούς

Βρήκαμε θέση στο σαλόνι, στην  πλώρη. Ουαου!

Αμα είναι έτσι η τουριστική, πώς είναι η  πρώτη θέση;

Μια τεράστια τζαμαρία μας άφηνε να βλέπουμε το υπέροχο θέαμα του αιγαίου και να νομίζουμε ότι είμαστε στη θαλαμηγό μας.

Γύρω μας παντού τηλεοράσεις.

Οι αεροπορικές θέσεις είχαν μια ανά τρεις σειρές.

Ανέβηκα στο ανοικτό κατάστρωμα.

Ούτε ιταλίδες ούτε σουηδέζες. Ούτε στρωματσάδα όμως.

Το κατάστρωμα ήταν κλειστό με τζάμια και καρέκλες με τραπέζια. Γύρω παντού τεράστιες τηλεοράσεις.

Γενικά το πλοίο πρέπει να είχε καμιά πενηνταριά οθόνες.

Τόσο μεγάλη διαφορά, τόσος πολιτισμός;

Ήταν ένα σοκ. Είχα και το Βασιλόπουλο να έχει κατεβάσει μια εφαρμογή στο κινητό που έδειχνε το ακριβές σημείο του πλοίου και ποια αλλά καράβια  ήταν κοντά μας.

Αριστερά είναι το «Ιθάκη» μου έλεγε. Κοίταγα αριστερά και να το επιβατηγό Ιθάκη. Τέτοια ενημέρωση και μάλιστα με την ίδια τιμή εισιτηρίου.

Ευτυχώς κάνα δυο παρέες πλακώθηκαν για το αν θα δουν Καλλονή -Παναθηναϊκός ή

ΗΠΑ-Σερβία στον τελικό του μουντομπάσκετ και ένιωσα λίγο Έλληνας.

Μια Κινέζα με ρώτησε γιατί τσακώνονται; Της εξήγησα. Γιατί δεν αλλάζουν θέσεις με ρώτησε αφού έχει τόσες τηλεοράσεις;

Καλή ιδέα της είπα θες να τους το προτείνεις;

Δεν ήθελε.

Πίσω στα ΄80ς τώρα. Εκείνα τα πλοία μπορεί να ήταν γεμάτα ελλείψεις και κάποιες αυθαιρεσίες που γίνονταν πρώτο θέμα στα δελτία, αλλά οφείλω να τα υπερασπιστώ, παρόλο που αργότερα σαν ρεπόρτερ κάλυψα πολλά από τα ρεπορτάζ και τις καταγγελίες των επιβατών για την κατάσταση και τις “άθλιες” υπηρεσίες τους.

Αυτά τα σκαριά όμως μετέφεραν χιλιάδες τουρίστες.

Στήριξαν το Αιγαίο και την ελληνική οικονομία.

Μας έκαναν να γνωρίσουμε τις θάλασσες μας, ειδικά όσοι είμαστε από τα όρη και τα βουνά.

Δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη, όταν το κράτος ήταν απλά ανίκανο για ο,τιδήποτε. (Ενώ σήμερα είναι ικανό να μας κάνει τα πάντα…)

Μόνο επιχορηγήσεις μοίραζε τότε, με τον γνωστό τρόπο της διαφθοράς και τα ΄κανε χειρότερα.

Αν δεν υπήρχαν εκείνα τα πλοία να κρατήσουν την γραμμή με το Αιγαίο και το Ιόνιο ανοικτή, δεν θα φθάναμε στο υπερπολυτελές πλοίο που σας περιέγραψα.

Χρωστάμε πολλά σε εκείνους τους καπετάνιους και στους πλοιοκτήτες, έστω και αν μερικοί αποδείχθηκαν παράνομοι.

Εμείς τους χρωστάμε τις εφηβικές μας αναμνήσεις και τις εμπειρίες που ζήσαμε χάρη σε αυτούς.

Είναι υπέροχα τα σημερινά πλοία, άλλα πάντα θα τους λείπει κάτι που είχαν εκείνα τα ποστάλια των 80ς.

Η εφηβεία μας…

ΥΓ: Τα επόμενα χρόνια με τους φίλους μου, πηγαίναμε κάθε Αύγουστο στην Πάρο.

Δεν ξαναπήγα ποτέ με την πρώτη παρέα που κολλήσαμε τυχαία, καθώς ήταν απλά γείτονες και είχαμε διαφορετική ηλικία.

Και οφείλω να πω, ότι οι φίλοι μου, ποτέ δεν θα χούφτωναν μια κοπέλα… χωρίς την άδειά της.

Δημήτρης Πετρόπουλος