«Γιατί να θέλω Ferrari και διαμαντένια ρολόγια; Με τα λεφτά που βγάζω χτίζω σχολεία και βοηθάω φτωχούς ανθρώπους”. Σάντιο Μανέ, o σενεγαλέζος άσσος της Λίβερπουλ δίνει μαθήματα κοινής λογικής

«Γιατί να θέλω 10 Ferrari, 20 διαμαντένια ρολόγια ή δύο αεροπλάνα; Τι θα προσφέρουν σε εμένα και στον κόσμο αυτά τα αντικείμενα. Με τα λεφτά που βγάζω χτίζω σχολεία και βοηθάω φτωχούς ανθρώπους”. Αυτή ήταν η εξήγηση που έδωσε ο άσος της Λίβερουλ, Σάντιο Μανέ για το φιλανθρωπικό του έργο.

Ο Μανέ περνάει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του στη Λίβερπουλ που συνεχίζει την εντυπωσιακή πορεία προς τον πρώτο τίτλο ύστερα από 30 χρόνια, σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Με 64 βαθμούς από τους 66 διαθέσιμους κάνουν το καλύτερο ξεκίνημα στην ιστορία του πρωταθλήματος – για την ακρίβεια σε όλα τα 5 μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα – και ακόμα δεν έχουν γνωρίσει την ήττα στο 2019.

Η αμοιβή του Μανέ στη Λίβερπουλ είναι σχεδόν 180.000 ευρώ την εβδομάδα, αλλά ποτέ δεν ξεχνά πώς είναι όταν δεν έχεις τίποτα.

“Επιβίωσα σε δύσκολες στιγμές, έπαιξα ποδόσφαιρο ξυπόλυτος, μου έλειψαν πάρα πολλά πράγματα. Σήμερα με αυτά που κερδίζω από το ποδόσφαιρο, μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους μου. Δεν έχω ανάγκη να επιδεικνύω υπερπολυτελή αμάξια και σπίτια, ταξίδια, ακόμα και αεροπλάνα. Προτιμώ οι δικοί μου άνθρωποι να κερδίσουν κάτι από αυτά που μου έχει δώσει η ζωή”, δηλώνει ο Μανέ.

Ο Σενεγαλέζος ποδοσφαιριστής έχει χτίσει σχολεία, ένα στάδιο και παρέχει ρούχα, παπούτσια, φαγητό σε ανθρώπους που ζουν κάτω από ακραία φτώχεια.

Συγκεκριμένα στο χωριό που μεγάλωσε προσέφερε 300.000 ευρώ για την κατασκευή ενός σχολείου, ενώ δώρισε και 300 φανέλες της Λίβερπουλ στα παιδιά του χωριού. Δεν έδωσε μόνο τα χρήματα, αλλά παρακολουθεί από κοντά τα έργα που χρηματοδοτεί.

Σε μια φτωχή περιοχή της Σενεγάλης δίνει 70 ευρώ σε όλους τους κατοίκους ώστε να μπορούν να ζουν έστω με αξιοπρέπεια.

Ήθελε να γίνει ένας από τους “ήρωες” της Σενεγάλης

Γεννημένος το 1992 μεγάλωσε σε μια κωμοπολη στο νότο της Σενεγάλης με μόλις 24.213 κατοίκους. Οι γονείς του δεν μπορούσαν να θρέψουν όλα τους τα παιδιά και για αυτό ο ίδιος μεγάλωσε με ένα θειο του, μακριά από τα αδέλφια του.

Θυμάται τον εαυτό του από 2 χρονών να κυνηγά μια μπάλα. Έβλεπε παιδιά στις αλάνες να παίζουν ποδόσφαιρο και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τρέξει μαζί τους.

Ήταν πολύ μικρός και δεν καταλάβαινε τους κανόνες του παιχνιδιού. Ευχαριστιόταν μόνο και μόνο που έπαιζε ξένοιαστος. Όταν μεγάλωσε άρχισε να παρακολουθεί αγώνες στην τηλεόραση. Έβλεπε κυρίως την Εθνική ομάδα της Σενεγάλης. Οι ποδοσφαιριστές αυτοί ήταν οι “ήρωες” του.

Η έμπνευση του να γίνει ποδοσφαιριστής ήρθε όταν το 2002 σε ηλικία 10 χρονών είδε την Εθνική να προκρίνεται στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Η νίκη της Εθνικής έναντι της πρωταθλήτριας Γαλλίας ήταν ένα θαύμα που δε θα ξεχάσει ποτέ. Το κατόρθωμα της Εθνικής έκανε τον Μανέ και την παρέα του να αρχίσει να βλέπει το ποδόσφαιρο σοβαρά. Δημιούργησαν τουρνουά ποδοσφαίρου στο χωριό με τον Μανέ να αφοσιώνεται και να προσπαθεί να δίνει κάθε φορά τον καλύτερο του εαυτό.

Οι γονείς του πούλησαν τη σοδειά τους για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα

“Όλοι μου έλεγαν ότι ήμουν ο καλύτερος στην ομάδα αλλά η οικογένεια μου δεν ήθελε να το πιστέψει”.

Προερχόμενος από μία βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, που είχε άλλους στόχους για τον νεαρό Μανέ, προσπάθησε πολύ να τους πείσει να δοκιμάσει τη τύχη του στην ομάδα της πρωτεύουσας, στο Ντακάρ. Όταν οι γονείς του και ο θείος του πείστηκαν μάζεψαν χρήματα, πουλώντας τη σοδειά τους και επειδή τα χρήματα δεν έφθαναν βοήθησαν οι γείτονες και οι φίλοι της οικογένειας.

Όπως αποδείχθηκε ήταν η καλύτερη επένδυση των χρημάτων τους.

Ο νεαρός έφτασε στα προάστια του Ντακάρ και τον πρώτο καιρό φιλοξενήθηκε σε μια φιλική οικογένεια.

“Αν και δεν με ήξεραν, με φρόντισαν σαν παιδί τους”, θυμάται ο Σενεγαλέζος ποδοσφαιριστής.

Στα δοκιμαστικά ένιωσε έναν άντρα να τον κοιτά περίεργα και να τον κάνει να νιώθει σαν να βρίσκεται στη λάθος τοποθεσία. Τότε τον ρώτησε:

“Είσαι για τα δοκιμαστικά; Με αυτά τα παπούτσια”; Κοίταξε τον νεαρό Μανέ αγριεμένος.

“Πως θα παίξεις με αυτά;” Στη συνέχεια κοίταξε το σορτσάκι του. “Αυτό που φοράς δεν είναι ποδοσφαιρικό”, του είπε.

Το ποδόσφαιρο που του έδωσε ελπίδα

“Άσε με να μπω στο γήπεδο”, του απάντησε και μόλις ο προπονητής τον είδε να παίζει, τον επέλεξε αμέσως. Μέσα σε δύο σεζόν σκόραρε 131 γκολ σε 90 εμφανίσεις.

Στο Ντακάρ, εντυπωσίασε γάλλους κυνηγούς ταλέντων.

Ο Μανέ ήταν το πιο φτωχό παιδί της ακαδημίας ποδοσφαίρου Generation Foot. Το ταλέντο του όμως εντυπωσίασε τη γαλλική Μετζ, στην οποία ο Μανέ εντάχθηκε όταν ήταν 15 χρονών.

Ο Μεσίας της Σενεγάλης

Η προσαρμογή του στη Γαλλία δεν υπήρξε εύκολη. Έχει περιγράψει μάλιστα ότι του έλειπε η οικογένεια του και ό,τι είχε σχέση με το χωριό του. Έτσι πάλεψε για να προσπεράσει κάθε δυσκολία. “Ονειρευόμουν από μικρός να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Έπρεπε να δουλέψω σκληρά και να κάνω θυσίες”.

Η Σάλτζμπουργκ ήταν ο επόμενος σταθμός. Σε δύο σεζόν σκόραρε 42 γκολ σε 80 εμφανίσεις.

Αφού η μητέρα του είχε συνειδητοποιήσει ότι το μέλλον του παιδιού της είναι στο ποδόσφαιρο, ενθουσιάστηκε όταν ο Μανέ πήρε μεταγραφή για τη Λίβερπουλ. Ήταν μάλιστα η πρώτη που ειδοποίησε ο Σενεγαλέζος ποδοσφαιριστής για τη μεταγραφή του.

Στη Σενεγάλη κάθε καλοκαίρι περιμένουν την επιστροφή του σαν να είναι ο δικός τους Μεσίας. Τον λατρεύουν και παθιάζονται με κάθε γκολ που σκοράρει.

Παθιάζονται όμως και όταν δεν σκοράρει.

To 2017 όταν η Σενεγάλη έπαιζε εναντίον του Καμερούν και ο Μανέ αστόχησε στο πέναλτι που θα έδινε στην ομάδα του την πρόκριση στους “8”. Τότε συμπατριώτες του απογοητεύτηκαν και εξοργίστηκαν τόσο πολύ που επιτέθηκαν στο σπίτι της οικογένειας του. Απείλησαν τους συγγενείς του ενώ κατέστρεψαν το τζιπ που είχε αγοράσει στο θείο του.

Αναγκαστικά η αστυνομία παρείχε προστασία στην οικογένεια του.

“Πολλοί φίλοι μου είχαν ταλέντο. Δεν είχαν όμως την ευκαιρία να γίνουν επαγγελματίες. Από τη στιγμή που μου δόθηκε, βάζω τα δυνατά μου και κάθε μέρα αποδεικνύω ότι άξιζα αυτή την ευκαιρία”. Πλέον ζει το όνειρο χωρίς όμως ποτέ να ξεχνά το χωριό, τους ανθρώπους του και τα δύσκολα παιδικά του χρόνια.

Και ποιος μπορεί να διαφωνήσει με τη φράση του:«Γιατί να θέλω 10 Ferrari; Με τα λεφτά που βγάζω χτίζω σχολεία και βοηθάω φτωχούς ανθρώπους”.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Μοχάμεντ Σαλάχ. Ο αθλητής που έγινε η ελπίδα των Αιγυπτίων και θα μπορούσε να εκλεγεί ακόμη και πρόεδρος της χώρας! Xρειαζόταν 4 ώρες μέχρι να φτάσει στην προπόνηση