Σαλαντίν, ο μουσουλμάνος ηγέτης που συνέτριψε τους Σταυροφόρους και αντιμετωπίστηκε με σεβασμό από τους αντιπάλους του. Σε μια εποχή βαρβαρότητας υπήρξε ευγενής, δίκαιος και γενναίος

Ο μουσουλμάνος ηγέτης Σαλαντίν ίδρυσε τη δυναστεία των Αγιουβιδών στην Αίγυπτο, ένωσε με τη βία τον κόσμο του Ισλάμ, νίκησε τον στρατό των Χριστιανών στη Δεύτερη Σταυροφορία και πέτυχε μια ισορροπία δυνάμεων εναντίον της Τρίτης Σταυροφορίας.

Ο Σαλαντίν απέκτησε φήμη στον μουσουλμανικό κόσμο για τα κατορθώματά του και κέρδισε τον σεβασμό των δυτικών για τον ιπποτισμό και τη γενναιότητά του.

Η στρατιωτική του ηγεσία αποτέλεσε το κυριότερο εμπόδιο στις προσπάθειες των Σταυροφόρων για την κατάκτηση των Άγιων Τόπων και τον ανέδειξαν ως τον μουσουλμάνο ηγέτη που άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα.

Ο Σαλαντίν γεννήθηκε το 1138 στην πόλη Τικρίτ του Ιράκ.

Το πλήρες όνομά του ήταν Σαλάχ αλ-Ντιν ιμπν Αγιούμπ, που στα αραβικά σημαίνει «τιμή της πίστης».

Ο πατέρας του ήταν Κούρδος, ανώτερος αξιωματικός στον στρατό του Τουρκο-Σύριου ηγεμόνα Νουρ-εντ-ντιν, που αντιστάθηκε στις προσπάθειες των Σταυροφόρων να ελευθερώσουν τους Άγιους Τόπους.

Ο Σαλαντίν σπούδασε θεολογία στη Δαμασκό και στη συνέχεια έγινε στρατιωτικός, ακολουθώντας την καριέρα του πατέρα του.

Όταν έφτασε στα 30, ήταν ήδη ένας αναγνωρισμένος διοικητής μικρών στρατιωτικών μονάδων και είχε ανέβει στα ανώτερα κλιμάκια του στρατού του Νουρ-εντ-ντιν.

Το 1164 πήρε μέρος στην εκστρατεία που έδιωξε τους Χριστιανούς από την Αίγυπτο και απέκτησε τον έλεγχο ολόκληρης της χώρας, μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου.

Όταν πέθανε ο Νουρ-εντ-ντιν, ανέλαβε την αρχηγία ο Σαλαντίν και πήρε τον έλεγχο της αιγυπτιακής κυβέρνησης.

Το 1174 κατήργησε τη δυναστεία που βασίλευε μόνο για τους τύπους και ίδρυσε τη δική του δυναστεία των Αγιοβιδών.

Ο Σαλαντίν αξιοποίησε τα μέλη της οικογένειάς του και τους στενούς του φίλους σε ηγετικές θέσεις για να ενισχύσει τον στρατό και να δημιουργήσει ναυτικό και ξεκίνησε πολεμικές επιχειρήσεις με σκοπό να φέρει όλη τη Μέση Ανατολή υπό τον απόλυτο έλεγχό του.

Μετά από 12 χρόνια πολέμων, ο Σαλαντίν κατέκτησε το Ιράκ και τη Συρία.

Όταν έφθασε το 1186, ο Σαλαντίν είχε αποκτήσει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής, με εξαίρεση τις ηγεμονίες των Σταυροφόρων στην Παλαιστίνη.

Περικύκλωσε τους χριστιανούς, κήρυξε ιερό πόλεμο και ορκίστηκε να διώξει τους σταυροφόρους.

Το 1187, οδήγησε μέσα στην Παλαιστίνη έναν στρατό 20 χιλιάδων ανδρών, οι μισοί από τους οποίους ήταν ιππείς οπλισμένοι με τόξα.

Η γενικότερη τακτική που εφήρμοζε ο Σαλαντίν ήταν να χρησιμοποιεί τους ιππείς του για να παρενοχλούν τα πλευρά του εχθρού και να επιτίθονται όπου έβρισκαν αδύνατο σημείο.

Όταν οι τοξότες κατάφερναν να διασπάσουν την εχθρική παράταξη, έδινε την εντολή στο οπλισμένο με σπαθιά ιππικό και στο πεζικό του να ολοκληρώσουν την καταστροφή του εχθρού.

Αφού προκάλεσε τους Σταυροφόρους να τον καταδιώξουν μέσα από μια άνυδρη έρημο, με αποτέλεσμα να εξαντληθούν, ο Σαλαντίν στράφηκε εναντίον τους και τους νίκησε στη Μάχη του Χατίν της 4ης Ιουλίου.

Σε πολύ μικρό διάστημα, οι μουσουλμάνοι σκότωσαν ή αιχμαλώτισαν το μεγαλύτερο μέρους του στρατού των Σταυροφόρων.

Μέσα στους αιχμαλώτους ήταν και ο χριστιανός ηγεμόνας Γκι ντε Λουζινιάν.

Οι μουσουλμάνοι πήραν κομμάτια του Τίμιου Σταυρού, που οι Σταυροφόροι μετέφεραν για την προστασία τους.

Η κατάληψη της Ιερουσαλήμ

Ο Σαλαντίν συνέχισε τις επιθετικές του ενέργειες μετά το Χατίν και κυρίευσε μια σειρά από πόλεις και φρούρια, ώσπου μπήκε στην Ιερουσαλήμ στις 2 Οκτωβρίου 1187, επαναφέροντας την πόλη σε μουσουλμανική κατοχή για πρώτη φορά μετά την κατάληψή της από τους Σταυροφόρους το 1099.

Σε αντίθεση με την αιματοχυσία που ακολούθησε την είσοδο των Σταυροφόρων, ο Σαλαντίν μεταχειρίστηκε τους εχθρούς του με μεγαλοψυχία, ελευθέρωσε μάλιστα τον Γκι, όταν εκείνος του υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανάπαιρνε τα όπλα ενάντια στους μουσουλμάνους.

Παρά την καλή του πίστη, ο Σαλαντίν βρέθηκε πάλι αντιμέτωπος με τις δυνάμεις της Τρίτης Σταυροφορίας υπό τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, που ήρθε αποφασισμένος να απελευθερώσει τους Άγιους Τόπους.

Ο ισχυρός στρατός του Ριχάρδου, με την υποστήριξη του στόλου και την ενίσχυση του Γκι, ο οποίος είχε αθετήσει την υπόσχεσή του, είχε συγκεντρώσεις νέες δυνάμεις, κατέλαβαν το σημαντικό λιμάνι της Άκρας, μετά από πολιορκία δύο χρόνων.

Παρά την απώλεια, ο Σαλαντίν κράτησε τον στρατό του ενωμένο και σταμάτησε την προέλαση του Ριχάρδου προς την Ιερουσαλήμ, καταστρέφοντας κάθε είδους προμήθειες που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν στους Σταυροφόρους.

Τελικά, στις 2 Σεπτεμβρίου 1192, οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν και συμφώνησαν σε μια ανακωχή τριών ετών, στη διάρκεια της οποίας οι Σταυροφόροι θα διατηρούσαν μια στενή λωρίδα στις ακτές της Συρίας.

Ο Σαλαντίν κράτησε την Ιερουσαλήμ, αλλά οι μουσουλμάνοι θα επέτρεπαν στους χριστιανούς την ελεύθερη πρόσβαση στους χώρους λατρείας και προσκυνήματος, σε ολόκληρη την Παλαιστίνη.

Σε μια εποχή που η βαρβαρότητα ήταν πολύ πιο διαδεδομένη από την ανεκτικότητα, η συμφωνία αυτή ήταν εκπληκτικά δίκαιη και αναίμακτη.

Σε κάθε περίπτωση, ούτε ο Ριχάρδος ούτε ο Σαλαντίν εγκατέλειψαν τον αντικειμενικό σκοπό τους, που ήταν ο πλήρης έλεγχος των Αγίων Τόπων.

Ο Σαλαντίν όμως δεν θα έβρισκε άλλη ευκαιρία να πολεμήσει ενάντια στους Σταυροφόρους.

Όταν επέστρεψε στη Δαμασκό, προσβλήθηκε από κίτρινο πυρετό και πέθανε στις 4 Μαρτίου του έτους 1193, σε ηλικία 55 ετών.

Ο Σαλαντίν κέρδισε τον σεβασμό των αντιπάλων του, επαινέθηκε για τον ιπποτισμό και την προστασία των τεχνών και του πολιτισμού.

Υπήρξε πηγή έμπνευσης για τη λογοτεχνία ακόμη και των εχθρών του, όπως το μυθιστόρημα «Το Φυλαχτό», που έγραψε ο σερ Γουόλτερ Σκοτ σχετικά με την Τρίτη Σταυροφορία.

ΠΗΓΗ: ΟΙ 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, MICHAEL LEE LANING. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ.

Διαβάστε ακόμα: Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος. “Κακός γιος, κακός σύζυγος, κακός βασιλιάς», που δολοφονήθηκε από έναν ανήλικο.