“Τον Χάρο ψάχνω για να βρω, μα δεν τον εγνωρίζω”. Οι στίχοι που συγκίνησαν τον Στράτο Παγιουμτζή να γράψει ένα ρεμπέτικο για το “χτικιό” που βασάνιζε έναν φίλο του

Του Ηρακλή Ευστρατιάδη

To τραγούδι “Μες στης Πεντέλης τα βουνά” φωνογραφήθηκε το 1940 και αναφέρεται στη φυματίωση, που σάρωσε όχι μόνο τον ελληνικό αλλά και τον παγκόσμιο πληθυσμό.

Οι ασθενείς υπέφεραν απομονωμένοι στα σανατόρια, τα οποία βρίσκονταν λόγω του υγιεινού κλίματος κοντά σε πευκώδεις περιοχές, όπως της Πεντέλης. Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει τη δική του ιστορία και είναι εμπνευσμένο από έναν άνθρωπο που υπέφερε πραγματικά στο σανατόριο της Πεντέλης και τελικά υπέκυψε από τη φυματίωση.

Ο τραγουδιστής Στράτος Παγιουμτζής είχε έναν φίλο φυματικό στο σανατόριο της Πεντέλης, ο οποίος ζητούσε από τον Στράτο να πάει να τον δει. Ο Παγιουμτζής παρ’ όλη την αγάπη που του είχε, δεν πήγαινε γιατί τραγουδούσε μέχρι τα χαράματα στα κέντρα, κουραζόταν πολύ και την άλλη μέρα ξυπνούσε αργά το μεσημέρι. Έτσι ανέβαλε συνεχώς την επίσκεψη στον φίλο του. Η γυναίκα του Στράτου, η Ζωή, καθημερινώς τον πίεζε: “Βρε πήγαινε” του ΄λεγε, “να τον δεις, γιατί οι μέρες του ανθρώπου δεν ξέρουμε πόσες θα’ ναι, μπορεί να μην τον προλάβεις”.

Έτσι μία ημέρα τελικά ο Παγιουμτζής το αποφάσισε, ξεκίνησε για το σανατόριο της Πεντέλης και βρήκε τον φίλο του, που τον περίμενε με μεγάλη λαχτάρα. Αφού συναντήθηκαν πάνω στην κουβέντα του είπε: “Εγώ Στράτο μου αυτό που σου ζητάω είναι να φτιάξεις ένα τραγούδι για μένα. Έχω γράψει κάτι στιχάκια, παρ΄τα και άμα σ’αρέσουν καν’τα τραγούδι, ειδεμή γράψε άλλα…”

Ο Στράτος διάβασε τους στίχους και φεύγοντας υποσχέθηκε στον φίλο του πως θα τα διορθώσει και θα τα κάνει τραγούδι. Πράγματι ο Παγιουμτζής με τη συνεργασία του Γιάννη Παπαϊωάννου και του Νίκου Βασιλάκη, διόρθωσαν τους στίχους, έβαλαν τη μουσική και έτσι έφτιαξαν τη γνωστή μεγάλη επιτυχία “Μες στης Πεντέλης τα βουνά”..

Στίχοι

Μες στης Πεντέλης τα βουνά

στα πεύκα τριγυρίζω

τον Χάρο ψάχνω για να βρω μανούλα μου

μα δεν τον εγνωρίζω

Ένα γλυκό ξημέρωμα

τον Χάρο ανταμώνω

μες της Πεντέλης τα βουνά μανούλα μου

και του μιλώ με πόνο

Χάρε του λέω άσε με

ακόμα για να ζήσω

έχω γυναίκα και παιδιά μανούλα μου

πες μου πού θα τ’ αφήσω

Με βλέπει και χαμογελά

κι αρχίζω πια να σβήνω

μου λέει με δυνατή φωνή μανούλα μου

σε παίρνω δε σ’ αφήνω

Πηγή: Μια ιστορία… ένα τραγούδι, του Ηρακλή Ευστρατιάδη, πηγή Toubi’s

Αρχική φωτογραφία: Σκηνή την παράσταση «Λαϊκό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου, Ούτε μια Αναπνοή Χαμένη». Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Μνήμης “Το Θυμητάρι”

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: «Μανούλα βήχω και πονώ και σπαρταρώ σαν ψάρι». Τα ρεμπέτικα που κατέγραψαν τον πόνο για το χτικιό και το σαράκι. Πως η φυματίωση έγινε η πιο πολυτραγουδισμένη ασθένεια .