“Το γυμνό σώμα απαλλαγμένο από τα ρούχα είναι αγνό. Τα πορτρέτα διηγούνται μια διαφορετική ιστορία”. Οι φωτογραφίες του Μάριου Θεολόγη που έχουν γίνει viral

Πρόκειται για έναν από τους πιο πετυχημένους φωτογράφους, που ειδικεύεται στην διαφημιστική φωτογραφία, στην φωτογραφία επαγγελματικού πορτραίτου και στο γυμνό. Με διαδρομή τριάντα ετών στη διαφήμιση, είναι επίσης ένας ταλαντούχος ζωγράφος, σκιτσογράφος και αυτό ήταν το εισιτήριο του για να ξεκινήσει από δεκαεννέα ετών την επαγγελματική του διαδρομή ως εικονογράφος.

Όταν στη ψηφιακή εποχή οι εικονογράφοι τέθηκαν στο περιθώριο, πέρασε με ευκολία στην φωτογραφία, που ήταν το πάθος του από την εφηβεία.

Μπροστά στο φακό του έχουν σταθεί εκατοντάδες επώνυμοι από τον καλλιτεχνικό, επιχειρηματικό και πολιτικό κόσμο.

Που μεγάλωσες;

Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην γειτονιά των Εξαρχείων. Ήταν μια γειτονιά με πολλά ερεθίσματα.

Έβραζε από αναζητήσεις.  Είναι αυτό που δε συναντάς τώρα στα Εξάρχεια. Τώρα είναι γκέτο με την κακή έννοια. Τότε μπορούσες να συζητήσεις. Μπορούσε να κατέβει κάποιος και να μιλήσει και να είναι να είναι η Πάολα το τραβεστί και να μιλάει με τον Έβερτ ή ο Άσιμος και να μιλά με τους μαγαζάτορες.

Εκεί γνώρισα τον Άσιμο. Δεν ήμασταν κολλητοί φίλοι, αλλά γνώρισα την εικαστική του πλευρά. Πηγαίναμε στο λόφο του Στρέφη και κάναμε γκράφιτι ή πηγαίναμε από το μαγαζί του στην Καλλιδρομίου, κοντά στο ύψος της Μπενάκη, που πουλούσε κασέτες με χειροποίητα εξώφυλλα και έπαιζε μουσική.

Η γειτονιά με επηρέασε σαν άνθρωπο και καλλιτεχνικά ειδικά, τότε που έκανα κόμικς.  Κάτω από το σχολείο ήταν η Βαβέλ. Εγώ σχεδίαζα όλη την ώρα και κατέβαινα στη Βαβέλ, έδειχνα τα σχέδια μου και μου δημοσίευαν κάνα δύο αν ήταν καλά.

Ο φωτογράφος Μάριος Θεολόγης

Ήταν μια γειτονιά όπου υπήρχαν όλα τα εικαστικά στο πιάτο. Ήταν η γειτονιά που περίμενες να βγει η Βαβέλ, το Κλικ , αργότερα το 01, για να το αγοράσεις και να ενημερωθείς, καθώς τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ.

Η πρώτη φωτογραφική

Έπιασα στα χέρια μου φωτογραφική μηχανή γύρω στο 1987 και από τότε ερωτεύτηκα την φωτογραφία.  Την είχα συνέχεια μαζί μου, στο σακίδιο μου, και κάθε μέρα τραβούσα ένα φιλμάκι. Έχω καταγραφές από την αρκούδα των Εξαρχείων, ένα θέμα που έχει δημοσιευθεί και στη “Μηχανή του χρόνου”, από τη φωτιά του Μινιόν, από φασαρίες που είχαν γίνει στο Πολυτεχνείο τότε αλλά και από ανθρώπους της πλατείας. Ήθελα να τραβάω φωτογραφίες καταγραφικά, να παγώνω το χρόνο και να καταθέτω τον εαυτό του σε αυτή τη φάση. Κατέγραφα δηλαδή τους ανθρώπους σε καταστάσεις χωρίς να θέλω να υπηρετήσω το καλλιτέχνημα , αλλά περισσότερο να καταγράψω ότι έτσι είναι ο Σωτήρης για παράδειγμα, έτσι είναι ο Αλέκος, έτσι είμαι εγώ.

Τους έδινες τις φωτογραφίες τους μετά;

Κάποιες φορές ναι, αλλά τις δίνω ακόμα και σήμερα ή τις ανεβάζω στο facebook. Σοκάρονται όταν βλέπουν τον εαυτό τους σε μια στιγμή, που εγώ είχα απαθανατίσει 30 -35 χρόνια πριν.

Θυμάσαι την πρώτη σου φωτογραφική μηχανή;

Ήταν μία Zorki, μια ρώσικη. Μετά “εξελίχθηκα”, αγόρασα μια Praktica ανατολικογερμανική. Και τις δύο τις έχω ακόμα και είναι οι αγαπημένες μου. Τότε οι μηχανές ήταν φτιαγμένες για να υπάρχουν στον χρόνο, τώρα είναι υπολογιστές που πρέπει να ανανεώνονται.

Πως η φωτογραφία έγινε επάγγελμα;

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και για αρκετά χρόνια, εργαζόμουν σε διαφημιστικές ως illustrator και art director.

Το είχα πάρα πολύ με το σχέδιο, αλλά κουράστηκα. Σχεδίαζα πάρα πολλές ώρες και σχεδίαζα με μεγάλο άγχος και δεν είχε καθόλου πλάκα αυτό.

Διαφημιστικό της Cosmote

Το έκανα για να βγάζω λεφτά. Είχα παρατήσει και την φωτογραφία λόγω χρόνου, και επανήλθα στην φωτογραφία με την είσοδο των ψηφιακής εποχής.

Υπήρχε μια περίοδος που το έκανα σαν κρυφό σχολείο. Δούλευα σαν illustrator αλλά εξόπλιζα παράλληλα το στούντιο και μάθαινα πράγματα τεχνικά, για να είμαι έτοιμος να δουλέψω ως φωτογράφος διαφήμισης.

Άρχισα να ασχολούμαι με την επεξεργασία φωτογραφιών (photo editing) άλλων φωτογράφων και σιγά σιγά άρχισα να κάνω τις δικές μου φωτογραφίες και έτσι μεταπήδησα στην φωτογραφία.

Χριστίνα Λιναρδάτου και παίχτες του Παναθηναϊκού

Είπα ότι από δω και πέρα εγώ είμαι φωτογράφος. Ακόμα και τώρα, που εργάζομαι τόσα χρόνια ως φωτογράφος, έρχονται πελάτες και ζητάνε illustration, αλλά τους λέω ότι ο illustrator έχει πεθάνει.

Στο επάγγελμα  του φωτογράφου ανακάλυψα τις ισορροπίες μου. Άρχισα να κάνω τα γυμνά και τα πορτρέτα και να καταθέτω τη δική μου ματιά σε ένα τόσο ευαίσθητο και μερικές φορές κακοποιημένο θέμα.

Άλλωστε πάντα η τέχνη, μου έδινε ευχαρίστηση και ενεργεία για να κάνω τη δουλειά μου στην διαφήμιση.

Αλλιώς δεν θα άντεχα να κάνω μόνο διαφημίσεις, δηλαδή να λειτουργώ μόνο ως επαγγελματίας και να σκοτώσω την αθωότητα του “ερασιτέχνη”.

Λατρεύω να κάνω πορτρέτα. Και για λόγους καλλιτεχνικούς, αλλά κάνω και επαγγελματικά πορτρέτα για στελέχη εταιριών ή μεμονωμένους επαγγελματίες. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο κόνσεπτ. Προσπαθώ να παίζω με το φως, και να «ζωγραφίζω» με το φως κομμάτια από την ψυχή και το βλέμμα. Χρησιμοποιώντας το φως μπορείς να παίζεις με υποσυνείδητες μνήμες και να δώσεις ό,τι χαρακτήρα θέλει ή πρέπει να βγάλει προς τα έξω ο φωτογραφιζόμενος.

Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής, η φωτογραφία το μέσο και εγώ ο ενδιάμεσος.

Εάν έχω να κάνω ένα business portrait, θα προσπαθήσω να βγάλω αυτό που θέλει να δείξει ο άλλος, αυτό που θέλει να πουλήσει η εταιρεία ή ο ίδιος. Δεν ξεχνώ ποτέ ότι πρόκειται για φωτογραφίσεις που υπηρετούν το επαγγελματικό προφίλ.

Συνήθως το ζητούμενο είναι, σε μία φωτογράφηση ο πελάτης να έχει πολλούς τρόπους απόδοσης του πορτρέτου του.

Σαν να έχει συνεργαστεί με πολλούς διαφορετικούς φωτογράφους, να έχει διαφορετικές όψεις του εαυτού του και κάθε φορά να χρησιμοποιεί μια φωτογραφία ανάλογα με την ανάγκες που έχει.

Και δεν μιλάμε μόνο για διαφορετικά ρούχα, αλλά διαφορετικό φως, διαφορετικό backround , διαφορετική στάση, διαφορετική ατμόσφαιρα.

Πορτρέτα του Μάριου Θεολόγη

Μπορεί για παράδειγμα να χρησιμοποιήσω ένα ένα day light με γαλάζιες ανακλάσεις, που αμέσως θα δώσει έναν πιο ελληνικό χαρακτήρα. Το δέρμα θα έχει μια γαλάζια ανάκλαση από θάλασσα, χωρίς όμως να υπάρχει η θάλασσα στο backround. Αν θέλει να βγάλει κύρος, θα δώσω πιο εικαστικό φως, με πιο βαριά χρώματα στο ντύσιμο, και αγέλαστο πρόσωπο. Αν θέλει ένα προφίλ πιο καθημερινό, πιο δραστήριο ή κάτι χαρούμενο μπορεί να φοράει ένα λευκό πουκάμισο με γυρισμένα μανίκια, να ρίξω day light και να του δώσουμε μία διαφορετική ενέργεια και ένταση.

Όπως επίσης αλλάζοντας το φως, μπορεί να κάνεις τον ίδιο άνθρωπο να φαίνεται πιο αδύνατος ή πιο μυώδης, χωρίς βέβαια υπερβολές.

Πόσο αλλάζεις την αληθινή εικόνα;

Διορθώνω ατέλειες ή αλλάζω αυτό που χρειάζεται. Δηλαδή κάποιος μπορεί να θέλει γωνίες στο πρόσωπο ή να βγει πιο ψηλός. Τότε αλλάζοντας το ύψος της θέσης της κάμερας μπορεί να δείχνει ψηλότερος.

Παρεμβαίνων όπου χρειάζεται. Και αυτό είναι κάτι που γίνεται κατά κανόνα σε μια καλλιτεχνική ή επαγγελματική φωτογράφιση. Κατά τη γνώμη μου πάντως δε χρειάζονται υπερβολές γιατί τότε μπορεί το αποτέλεσμα να έχει αρνητικές συνέπειες.

Λουκάς Πετρούνιας και Μαριάννα Πολιτοπούλου

Κάνεις photoshop στις φωτογραφίες;

Αν χρειάζεται κάνω και photoshop. Δεν διορθώνω πάντα τις ατέλειες. Σε ορισμένες περιπτώσεις τις αφήνω. Εάν το δέρμα ενός 50χρονου έχει ρυτίδες, είναι κομμάτι της ζωής. Γιατί υπάρχουν στο δέρμα μας, δείχνουν τα χρόνια που έχουν περάσει, τα γέλια, τα κλάματα, τις συγκινήσεις. Δείχνουν ό,τι έχουμε ζήσει. Ποιος αποφασίζει ότι οι ρυτίδες είναι άσχημες;

Για παράδειγμα στο πορτρέτο του Βαγγέλη Γερμανού ή του Στάνκογλου, τις άφησα τις ρυτίδες. Έχει άλλο πρεστίζ το δέρμα, η ρυτίδα δίνει κύρος και σοφία.

Δεν μπορώ όμως να μην τις βγάλω σε μια τραγουδίστρια, όταν η δουλειά της είναι να τραγουδάει για κοινό 30 χρονών. Είναι κομμάτι της δουλειάς. Οπότε παίζει ρόλο το τι θέλει να βγάλει προς τα έξω ο καθένας.

Στην ηλεκτρονική σελίδα του στούντιο όμως έχεις μια συλλογή από πορτρέτα που μοιάζουν να έχουν κάτι κοινό. Είναι άγρια…

Το 2012, όταν ξεκίνησα να κάνω πορτρέτα, έκανα αυτά τα αγριεμένα πορτρέτα.

Έπαιζα με άγρια βλέμματα με διαφορετικούς ανθρώπους επώνυμους ή όχι. Τώρα παίζω  με διαφορετικά φώτα ανάλογα με τι μου κάνει κλικ. Εφόσον κατέκτησα αυτό το στοίχημα, προσπαθώ να βάλω ένα καινούριο και κάθε φορά να αλλάζω το φως σύμφωνα με αυτά που θέλω να μου δώσει κάποιος. Μπορεί να φωτίσω με οπτικές ίνες, μπορεί να φωτίσω με ανάκλαση από μια ασημένια επιφάνεια ή μόνο από φεγγαρόφωτο, ό,τι μου δίνει έμπνευση και λειτουργεί.

Διαφημιστικό για το Hells Kitchen

Όταν έχω να κάνω με καλλιτέχνες αγαπώ τη συμπόρευση.

Είναι τεράστια η χαρά μου όταν φωτογραφίζω τον Χρήστο Μάστορα, τόσο γλυκός και αληθινά καλός άνθρωπος. Φωτογραφίζει και ο ίδιος και είναι και μια πολυτάλαντη προσωπικότητα. Έχει φωτογραφίσει στο στούντιο γυμνό μοντέλο και είναι από τους καλλιτέχνες που μπορείς να συζητάς από την τεχνική βάση μέχρι τον εικαστικό προσδιορισμό της φόρμας στο κάδρο.

Με την Συνατσάκη είχαμε κάνει γυμνή φωτογράφιση και με εντυπωσίασε το πόσο όμορφη κίνηση είχε. Κατάλαβε αμέσως το εικαστικό κομμάτι της φωτογράφισης.

Πορτρέτα του Μάριου Θεολόγη

Ο Μπουλάς ήταν ωραίος τύπος, γεμάτος ενέργεια. Θυμάμαι πως δεν ήθελε να αλλάξω κάτι στην φωτό του παρά μόνο ένα κομμάτι στο προγούλι….

Η φωτογράφιση των πολιτικών και των στελεχών υπάγεται σε εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Είναι καπεταναίοι μακρυά από το καράβι και το πλήρωμα και είναι συνήθως αμήχανοι, κουμπωμένοι.

Οφείλω να εμβαθύνω περισσότερο στον φωτογραφιζόμενο, κατά κανόνα δεν είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να φωτογραφίζεται «αλλά πρέπει».

Πριν απ’ όλα πρέπει να τον κάνω να αισθανθεί άνετα, έχω μπροστά μου έναν δραστήριο άνθρωπο εκτός γηπέδου, σε ένα πεδίο δράσης που δεν του είναι γνώριμο.

Δεν ποζάρει και απευθύνεται σε μένα αλλά μέσα από τον φακό μου «μιλάει» στο κοινό του.

Το δικό μου «πρέπει» είναι να καταγράψω βλέμματα, εκφράσεις και κινησιολογίες που απευθύνονται στο συναίσθημα.

Να βγάλω προς τα έξω εικόνες που εκπέμπουν από σιγουριά και δύναμη μέχρι οικειότητα και ευαισθησία. Όλοι μας έχουμε διαφορετικές εκφάνσεις της προσωπικότητας μας, διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας έτσι και σε αυτά πορτραίτα πρέπει να βοηθώ να βγαίνουν προς τα έξω πτυχές που κάνουν τους άλλους να μας εμπιστεύονται, να μας σέβονται, να γοητεύονται, να μας βλέπουν με πιο καθαρή ματιά.

Τα γυμνά

Πως προέκυψε το γυμνό;

Το γυμνό προέκυψε από την ανάγκη μου να καταθέτω σε τέχνη και στον χρόνο που φεύγει.

Είναι το κουσούρι που μου έχει μείνει από τη ζωγραφική. Κάπου ήθελα να κάνω και δικά μου πράγματα, χωρίς οικονομική συναλλαγή.

Τα κάνω λοιπόν αμισθί, για τη χαρά της δημιουργίας, για να μπορώ να γεμίζω ενέργεια και να είμαι παραγωγικός στη δουλειά μου. Είναι σαν ένα ωραίο σαββατοκύριακο στην εξοχή που το μυαλό χαλαρώνει.

Γιατί όμως επέλεξες το γυμνό;

Γιατί σε αυτό καταθέτω ύπαρξη. Ένα γυμνό σώμα είναι απαλλαγμένο από οτιδήποτε έχει να κάνει με βιομηχανία ρούχων ή ο,τιδήποτε συναφές και οικονομικό πάρε δώσε. Είναι έτσι όπως γεννηθήκαμε, με πλάνα τα οποία θυμίζουν ότι το σώμα είναι όμορφο ή αγνό ή έχει ατέλειες που και αυτές για μένα είναι γοητευτικές.

Το γυμνό σώμα δεν κρύβεται πίσω από τα ρούχα. Αυτό είναι μια καλή αφετηρία για φωτογράφιση.

Στην αρχή ήταν μόνο φως και σώμα. Γι’ αυτό και όταν τελείωσαν στα προσωπικά μου στοιχήματα με τους εσωτερικούς φωτισμούς,

βγήκα στη φύση δουλεύοντας μόνο με φως φεγγαριού.

Και εκεί έλεγες αυτό το σώμα είναι απαλλαγμένο από οτιδήποτε άλλο: υπάρχει μόνο η φύση και το φεγγαράκι το λαμπρό. Ένα πιο γνήσιο φως, που δεν επεμβαίνει καθόλου ο ανθρώπινος παράγοντας. Πάντα μαγεύει το φεγγάρι, μαγεύει αυτό το φως, πόσο μάλλον όταν υπάρχει και ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι απαλλαγμένος από υφάσματα και βιομηχανικά προϊόντα σε ένα τόσο μαγικό τοπίο.

Θυμάμαι μια φωτογράφιση που είχα κάνει σε έναν αρχαίο ελαιώνα, υπό το φως του φεγγαριού, μια κοπέλα 20 ετών πάνω σε ένα δέντρο χιλιάδων ετών φωτισμένα αμφότερα από το φεγγάρι..

Ήταν μοναδική η στιγμή και ανατρίχιαζα από την ομορφιά κάθε φορά που έκανα κλικ.

Γιατί μόνο γυναικεία σώματα;

Αυτά μου αρέσουν, αυτά θαυμάζω. Δεν μπορώ φανταστώ έναν άνδρα να ποζάρει υπό το φως του φεγγαριού.

Το πρότυπο του άντρα για μένα, καλώς ή κακώς, είναι αυτός που πιάνει την πέτρα να την στύψει.

Άλλη γοητεία έχει το γυναικείο σώμα. Είναι το σώμα που μας γέννησε, που ερωτευόμαστε, η φίλη που είναι δίπλα μας. Η γυναίκα οφείλει να βγάζει προς τα έξω την εικόνα της θηλυκότητας της. Υποβόσκει όμως πάντα στις εικόνες μου και η σκέψη του εφήμερης ύπαρξης του ανθού.

Δεν υπάρχει αμηχανία όταν μια γυναίκα είναι γυμνή μπροστά σε έναν φακό;

Ναι, πολλές φορές και είναι φυσιολογικό. Έχουμε μάθει σαν κοινωνία πως για 2 λόγους στεκόμαστε γυμνοί μπροστά σε κάποιον , ο πρώτος είναι για ερωτικό σκοπό, ο δεύτερος λόγος είναι για ιατρική εξέταση.

Δεν χωράει σε αυτήν την κουλτούρα οποιαδήποτε σπονδή στην απαθανάτιση του χρόνου, στην καταγραφή της ομορφιάς χωρίς σαρκικό παρεδώσε.

Όταν στέκεται ο άλλος χωρίς την καθημερινή κάλυψη των ρούχων μπροστά σου τον κοιτάς στα μάτια, δεν κοιτάς σώμα. Θα κοιτάξω μόνο μέσα από το φακό την συνολική εικόνα. Μπορεί στην αρχή να έχω πολύ δραματικό φωτισμό, με κάποιες δέσμες, για να μπορεί να δει τον εαυτό της πως γράφει από τη δέσμη, να της δείξω πώς βγαίνει, και να αισθανθεί  σιγά-σιγά άνετα, να γοητευθεί  με το αποτέλεσμα για να αρχίσει να καταθέτει. Γιατί αν δε καταθέσει, δεν θα φτάσουμε το ‘’10’’. Πρέπει το μοντέλο να βάλει “5” για να βάλω και εγώ άλλα “5” να γίνουν “10”. Είναι μια δημιουργία από κοινού.

Μόνο νέα κορίτσια με καλογυμνασμένα σώματα φωτογραφίζεις;

Όχι μόνο. Έχω φωτογραφίσει γυναίκες από 20 χρονών μέχρι 65 και θα ήθελα και μεγαλύτερης ηλικίας. Επίσης έχω φωτογραφίσει γυναίκα που ζύγιζε 160 κιλά, και ήταν πολύ άνετη.

Ποιο είναι το επόμενο πρότζεκτ;

Θέλω να αλλάξω λίγο τα γυμνά μου. Θέλω να τους δώσω μια πιο ανθρώπινη υπόσταση, να τα κάνω μέσα σε σπίτια, σε χώρους που μυρίζουν διάβασμα, φαγητό, αγωνίες, χαρές, σε χώρους που μυρίζουν άνθρωπο, να τα κάνω λιγότερο θεϊκά.

Είναι το νέο μου στοίχημα.

Η νέα γενιά

Ποια είναι η σχέση σου με τα social mediamtx;  Έχεις Instagram;

Ναι έχω. Το 80% περίπου της δουλειάς μου αναφέρεται πια στα social mediamtx είτε σαν προβολή του πελάτη μου στις πλατφόρμες του Zungenberg είτε σαν προβολή του τρόπου φωτογραφικής υλοποίησης της για ανάδειξη της δικής μου δουλειάς (making of).  Υπάρχει εδώ και καιρό μόνιμη θέση ανθρώπου στο στούντιο για να ασχολείται με τα social, γιατί δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε το ταλέντο, να δουλεύω και να ανεβάζω παράλληλα.

Κωνσταντίνος Δασκαλάκης

Ζούμε σε εποχή όπου το μισό της δουλειάς είναι η ίδια η δουλειά και το άλλο μισό είναι να γνωστοποιηθεί ποιός την υλοποίησε. Είναι σχεδόν σαν να μην έχεις κάνει την δουλειά αν δεν την επικοινωνήσεις.

Θα κάνω μια δουλειά για κινητή τηλεφωνία για παράδειγμα, και ο περισσότερος κόσμος θα την δει μέσω του Instagram και του Facebook, παρά σε κάποιο περιοδικό, (α! δεν υπάρχουν περιοδικά).

Γιάννης Στάνκογλου

Πιστεύεις ότι το Instagram έχει θέση στο χώρο της φωτογραφίας; Υπάρχουν φωτογράφοι και μοντέλα του instagram;

Ε ναι, έχει θέση. Ποιος είμαι εγώ που θα πω ότι έχει ή δεν έχει, αφού αυτή είναι τώρα ή πραγματικότητα. Υπάρχουν φωτογράφοι του Instagram, που υπηρετούν ένα άλλο είδος τέχνης. Δηλαδή κάποιος ο οποίος τραβάει με το κινητό του, έχει ένα διαφορετικό τρόπο κατάθεσης σε αυτό το έργο, με τον συγκεκριμένο ευρυγώνιο φακό που έχουν τα κινητά, με ένα ελαφρύ εργαλείο στο χέρι του, δεν κουβαλάει πολύ βάρος, έχει τα φιλτράκια του και αμέσως αυτό αποκτά ένα χαρακτήρα απόδοσης.

Γιώργος Πρίντεζης

Υπάρχουν μοντέλα που είτε μας αρέσουν είτε όχι έχουν τεράστια αποδοχή σε followers και οι αριθμοί μετράνε σε αυτό το παιχνίδι προβολής. Δεν έχουν τις “περγαμηνές» από τους ειδικούς στην αποδοχή αλλά έχουν το κοινό. Χωρίς πρακτορεία, χωρίς managers , χωρίς συμβόλαια αλλά ζουν από αυτήν την δραστηριότητα και χειρίζονται από τάσεις στα ντυσίματα μέχρι προτάσεις για club.

Σάκης Τανιμανίδης και Χριστίνα Μπόμπα

Θεωρείς ότι είναι ανταγωνιστικοί αυτοί οι φωτογράφοι;

Δεν ξέρω εάν είναι ανταγωνιστικοί, ίσως να είναι. Θα εξαρτηθεί από τους καιρούς.

Υπάρχουν φωτογράφοι που θέλουν να συνεργαστούμε και μου λένε δες το Instagram μου και βλέπω μια καλλιτεχνική σελίδα με σαφές προσωπικό στυλ.

Απόστολος Αποστολάκης

Ίσως ο τομέας της διαφημιστικής φωτογραφίας στον οποίο αναφέρομαι να είναι πολύ ιδιαίτερος και δύσκολος τεχνικά. Ίσως η κατάθεση στην φωτογράφιση επαγγελματικού πορτραίτου στην οποία αναφέρομαι να γίνεται με γνώμονα το όφελος του φωτογραφιζομένου και όχι το προσωπικό στυλ. Σε αυτά τα δύο δεν χωράει ο καλλιτέχνης σαν στρατηγός αλλά στρατεύεται σαν φαντάρος.

Τόνυ Σφήνος

Υπάρχει ένα πλήθος φωτογράφων που αναπνέει από το πάθος του για αυτήν την τέχνη και έχει ανακαλύψει μια απλή διέξοδο προβολής μέσω των social : φωτογραφία τοπίου, glamour, beauty, καλλιτεχνικό γυμνό, πορτραίτο, ταξιδιωτική φωτογραφία. Καλλιτεχνικές δραστηριότητες, δύσκολο να αμειφθείς για αυτές αλλά δεν παύουν να είναι πολύτιμες για τον σκοπό που εξυπηρετούν όπως κάθε καλλιτέχνημα άλλωστε. Έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη γκαλερί που μπορεί να μας φιλοξενήσει όλους αμισθί.

 Ένα νέο παιδί που θα ξεκινήσει σήμερα το επάγγελμα του φωτογράφου, μπορεί να ζήσει από αυτό;

Ναι. Βέβαια είναι πάρα πολύς ο κόσμος σήμερα. Σαν πρώτη επιλογή έδωσαν για το τμήμα  φωτογραφίας και οπτικοακουστικών μέσων 16.000 άτομα, για 85 θέσεις.

Δεν θα γίνουν όλοι φωτογράφοι. Οι καλοί θα τα καταφέρουν,  αλλά η πίτα έχει μοιραστεί σε ακόμα περισσότερα κομμάτια. Το καλό με την φωτογραφία είναι πως με το ίδιο μέσο , μια φωτογραφική μηχανή μπορείς να ασχοληθείς με τόσες διαφορικές κατευθύνσεις .

Νίκος Ανδριανόπουλος

Καλό θα ήταν τα νέα παιδιά να μαθαίνουν να εξελίσσονται συνέχεια και να αγκαλιάζουν το καινούργιο. Όχι τώρα που είναι νέοι και αυτό είναι το φυσιολογικό αλλά για όλη τους τη ζωή. Κάποτε πχ υπήρχε η φωτογράφιση μόδας στα περιοδικά , η χρυσή της εποχή του γκλάμουρ της φωτογραφίας, τώρα όλη αυτή η δυναμική από καταπληκτικούς φωτογράφους έχει μεταφερθεί στον γάμο και βλέπεις κάτι γάμους που σου πέφτει το σαγόνι.

Την περασμένη χρονιά τραβήξαμε παγκοσμίως 1,2 τρισεκατομμύρια φωτογραφίες, οι πλειοψηφία από smartphones με social προορισμό. Οι φοιτητές που μπήκαν πριν από 4 χρόνια σε μια σχολή είχαν να κατανοήσουν και να ανταπεξέλθουν σε εντελώς διαφορετικά δεδομένα επαγγελματικής αποκατάστασης από αυτά που υπάρχουν τώρα που αποφοιτούν. Κάθε μέρα είναι ένα καινούργιο περιβάλλον.

Τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που θέλει να γίνει φωτογράφος;

Το μόνο  που χρειάζεται είναι πολύ δουλειά και ταπεινότητα. Να θέλει να καταθέσει σε φως και σκιά, να βάλει έστω ένα μικρό αλλά στιβαρό λιθαράκι στο χαοτικά μεγάλο οικοδόμημα αυτής της τέχνης.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Γνωρίζατε ότι υπήρξε ελληνική φωτογραφική μηχανή υψηλού επιπέδου; Ο τεχνίτης που είχε πελάτη τον Ανδρέα Παπανδρέου και διαθέτει συλλογή από εκατοντάδες σπάνιες φωτογραφικές μηχανές