Ήταν Ιούλιος του 1920 όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο Παπαϊωάννου η οπερέτα “Θέλω να δω τον Πάπα” του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, παράσταση που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Το ομώνυμο τραγούδι του έργου έγινε το σύνθημα της εποχής, το τραγούδι των δρόμων όταν παρέες επέστρεφαν από νυχτερινές διασκεδάσεις. Ωστόσο θεωρήθηκε πως σατίριζε τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, με αποτέλεσμα τις διαμαρτυρίες των Καθολικών Ελλάδας. Βεβαία, η υπόθεση της οπερέτας απλώς ανέφερε τον Πάπα, καθώς αφορούσε στην επιθυμία μιας νεόνυμφης, απόφοιτης της Ελληνογαλλικής σχολής, στο γαμήλιο ταξίδι της στην Ιταλία να δει από κοντά τον Ποντίφικα. Ο σύζυγός της θεώρησε πως δεν ήταν σε θέση να εκπληρώσει την επιθυμία της και ο γάμος κινδύνεψε να διαλυθεί. Όλα αυτά έλαβαν χώρα μέσα από κωμικές σκηνές όπως τις σκιαγράφησε ο δεξιοτέχνης του είδους Θεόφραστος Σακελλαρίδης.
Ο φόνος έγινε έξω από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία στην οδό Φίλωνος
Ήταν βράδυ 11 Δεκεμβρίου 1921 όταν μια ομάδα εννέα νέων, σπουδαστών της Εμπορικής Σχολής Πειραιώς, ηλικίας από 12 έως 18 ετών, μετά το πέρας των μαθημάτων τους -το απόγευμα, πέρασαν έξω από τον Ναό των Δυτικών (έτσι αποκαλούσαν τότε τον Καθολικό Ναό), που βρίσκεται στην οδό Φίλωνος. Κατά τη μόδα της εποχής, μόδα που είχε δημιουργήσει η μεγάλη επιτυχία της οπερέτας “Θέλω να δω τον Πάπα”, άρχισαν να τραγουδούν έξω από την εκκλησία το ομώνυμο τραγούδι.
Έξω από την Καθολική εκκλησία στέκονταν ο Αντώνιος Ριγκούτσης, ο οποίος ήταν Καθολικός και θεώρησε πως το συγκεκριμένο τραγούδι τον προσβάλλει. Λόγο στο λόγο τα αίματα δεν άργησαν να ανάψουν και δυστυχώς ένας από την ομάδα των σπουδαστών τράβηξε μαχαίρι και σκότωσε τον Ριγκούτση.
Τότε διαδόθηκε πως το επεισόδιο αυτό ήταν αποτέλεσμα θρησκευτικής διαμάχης που είχε γεννηθεί από μια και μόνη αιτία, η οποία δεν ήταν άλλη από το έργο του Θεόφραστου Σακελλαρίδη “Θέλω να δω τον Πάπα”.
Το τραγούδι θεωρήθηκε υπεύθυνο παρότι ο αρχιεπίσκοπος των Καθολικών στις 13 Δεκεμβρίου, κατέβηκε στην εκκλησία της οδού Φίλωνος και μίλησε στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί, πως δεν επρόκειτο για θρησκευτικό φανατισμό, αλλά για ένα τυχαίο επεισόδιο.
Στις 14 Δεκεμβρίου του 1921 ο Αστυνομικός Διευθυντής Πειραιώς, Συνταγματάρχης Μ. Γιαννουκάκος, προέβη σε δημόσια ανακοίνωση στον Τύπο, διευκρινίζοντας πως επρόκειτο περί μιας παρεξήγησης προερχομένης από το ανήλικο της ηλικίας των ατόμων που πήγαν χάρη αστεϊσμού να τραγουδήσουν το “Θέλω να δε τον Πάπα” έξω από την Καθολική εκκλησία του Πειραιά και το επεισόδιο ουδεμία σχέση είχε με θρησκευτικές αντιθέσεις.
Παρόλα αυτά υπήρξε απαγόρευση των παραστάσεων. Το έργο στη συνέχεια ανέβηκε με άλλους τίτλους, με κυριότερο τον “Θέλω να τον δω”. Το επεισόδιο του Πειραιά θα ξεχαστεί σχετικά σύντομα, καθώς στις 22 Δεκεμβρίου του 1921 συνέβη το πολύνεκρο δυστύχημα με την έκρηξη του “Λέοντος” στην Ακτή Ξαβερίου, το οποίο βυθίσε σε πένθος ολόκληρη την πόλη.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ