“Θα πεθάνεις απόψε”. Οι περιπέτειες της φωτορεπόρτερ Λίνσεϊ Αντάριο, που καταγράφει τους βομβαρδισμούς στην Ουκρανία

Η βραβευμένη με Πούλιτζερ Αμερικανίδα φωτορεπόρτερ, Λίνσεϊ Αντάριο έχει βρεθεί σε όλα τα πολεμικά μέτωπα των τελευταίων χρόνων. Από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Νότιο Σουδάν μέχρι τη Λιβύη, τη Συρία και εσχάτως την Ουκρανία.

Με το φωτογραφικό της φακό, απαθανάτισε τη φρίκη του πολέμου και το δράμα των κατοίκων της Ουκρανίας. Οι παρακάτω εικόνες, με φοβισμένους και τραυματισμένους αμάχους να απομακρύνονται βίαια από το Κίεβο, είναι “γροθιά στο στομάχι”.

View this post on Instagram

A post shared by Lynsey Addario (@lynseyaddario)

Το Μάρτιο του 2022, οι New York Times δημοσίευσαν μια σοκαριστική φωτογραφία της Αντάριο στο πρωτοσέλιδό τους.

Έδειχνε τα πτώματα τριών αμάχων που σκοτώθηκαν από ρωσικούς βομβαρδισμούς στο χωριό Ιρπίν της Ουκρανίας ενώ προσπαθούσαν να δραπετεύσουν.

“Τουλάχιστον τρία μέλη μιας τετραμελούς οικογένειας πέθαναν μπροστά στα μάτια μου“, έγραψε στο Twitter.

“Ο ρόλος των δημοσιογράφων στο πολεμικό πεδίο είναι ύψιστης σημασίας, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να καταλάβει ποια είναι η αλήθεια.

Καλύπτω τόσα χρόνια πολέμους και γνωρίζω πως υπάρχει πολλή παραπληροφόρηση. Δεν πιστεύω τίποτα μέχρι να το δω και να μπορέσω να το φωτογραφήσω“, δήλωσε στο MSNBC.

“Ψάχνω την καρδιά της ιστορίας στις εμπόλεμες ζώνες, αλλά αναζητώ και την ομορφιά”

Το ενδιαφέρον της Αντάριο επικεντρώνεται στις ανθρωπιστικές κρίσεις και στα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με ιδιαίτερη έμφαση στη θέση των γυναικών. Έχει γυρίσει τη Μέση Ανατολή, τη Νότια Ασία και την Αφρική.

“Υπάρχουν τόσες πολλές παρανοήσεις σχετικά με το γιατί οι δημοσιογράφοι καλύπτουν τον πόλεμο. Ελπίζω οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν ότι δεν μας ωθεί η αδρεναλίνη. Είναι κυρίως ένα κάλεσμα“, είχε δηλώσει η Αντάριο στην εφημερίδα Guardian το 2015.

“Τις περισσότερες φορές που φωτογραφίζω, κλαίω“, ανέφερε σε μια άλλη συνέντευξή της. “Είναι η στιγμή που φτάνεις στην καρδιά της εικόνας και το συναίσθημα αποτυπώνεται σε αυτό το ένα δευτερόλεπτο“.

“Προσπαθώ να φτάσω στην “καρδιά” μιας ιστορίας, που συχνά βρίσκεται στις εμπόλεμες ζώνες. Αλλά αναζητώ επίσης την ομορφιά.

Επειδή, από την εμπειρία μου, μια σκληρή εικόνα απομακρύνει τους ανθρώπους, εγώ θέλω να κάνω το αντίθετο“, δήλωσε στο περιοδικό Vanity Fair.

“Θα πεθάνεις απόψε“. Αιχμάλωτη στη Λιβύη

Το Μάρτιο του 2011, η Αντάριο ήταν μία από τους τέσσερις δημοσιογράφους των New York Times που αιχμαλωτίστηκαν για πέντε ημέρες από το λιβυκό στρατό.

Είχαν εισέλθει χωρίς βίζα στην ελεγχόμενη από τους αντάρτες ανατολική περιοχή της Λιβύης, πάνω από τα αιγυπτιακά σύνορα, προκειμένου να καλύψουν την εξέγερση κατά του Μουαμάρ Καντάφι.

Ένας στρατιώτης έβγαλε τα παπούτσια της Αντάριο και χρησιμοποίησε τα κορδόνια, για να δέσει τους αστραγάλους της. Τη γρονθοκόπησε και γέλασε.

“Τότε άρχισα να κλαίω και αυτός γελούσε περισσότερο. Με ψηλάφιζε και, ενώ μου χάιδευε το κεφάλι, μου έλεγε: “Θα πεθάνεις απόψε”“, ήταν μερικά από τα λόγια της Αντάριο για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε.

Η αιχμαλωσία στη Λιβύη δεν ήταν η μοναδική δύσκολη εμπειρία για την Αμερικανίδα φωτορεπόρτερ. “Με απήγαγαν Σουνίτες αντάρτες κοντά στη Φαλούτζα, στο Ιράκ, μου έστησαν ενέδρα οι Ταλιμπάν στην κοιλάδα Κορενγκάλ στο Αφγανιστάν και με τραυμάτισαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα από το οποίο σκοτώθηκε ο οδηγός που μας μετέφερε“, είπε στους New York Times.

To 2011, η Αντάριο γέννησε το γιο της, Λούκας. Η εγκυμοσύνη, όμως, δεν διέκοψε τη δουλειά της. “Δεν ήξερα άλλες γυναίκες που να έκαναν την ίδια δουλειά με εμένα και να είχαν παιδιά. Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, έκανα το μόνο πράγμα που μπορούσα: να κρατήσω τη δουλειά μου.

Πήγα στη Σενεγάλη, το Αφγανιστάν, τη Σαουδική Αραβία και τη Σομαλία. Ήμουν έγκυος 26 εβδομάδων, όταν πήγα στη Γάζα, και 28 εβδομάδων όταν έφυγα. Έχω περάσει τη ζωή μου φωτογραφίζοντας γυναίκες που εργάζονταιν ενώ κυοφορούσαν“, είχε πει στο Guardian.

Το πλούσιο βιογραφικό της

Γεννημένη το 1973 στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ από Ιταλοαμερικανούς γονείς, η Λίνσεϊ Αντάριο απέκτησε την πρώτη της κάμερα στα 13 χρόνια της, ως δώρο από τον πατέρα της.

Το 1996, ξεκίνησε να φωτογραφίζει επαγγελματικά για λογαριασμό της αγγλόφωνης αργεντίνικης εφημερίδας Buenos Aires Herald “χωρίς προηγούμενη φωτογραφική εκπαίδευση“, όπως η ίδια έλεγε.

To 1999, επέστρεψε στις ΗΠΑ και εργάστηκε ως ελεύθερη επαγγελματίας για το Associated Press. Το 2000, η Αντάριο ταξίδεψε για πρώτη φορά στο Αφγανιστάν για να καταγράψει τη ζωή και την καταπίεση των γυναικών που ζούσαν υπό την κυριαρχία των Ταλιμπάν.

Το 2003 και το 2004, φωτογράφισε τον πόλεμο στο Ιράκ. Ήταν μέλος της ομάδας των New York Times που, το 2009, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για το φωτογραφικό ρεπορτάζ “Talibanistan”, που δημοσιεύτηκε στο New York Times Magazine.

Το 2015, το American Photo Magazine ανακήρυξε την Αντάριο ως μία από τους πέντε φωτογράφους με τη μεγαλύτερη επιρροή των τελευταίων 25 ετών. “Άλλαξε τον τρόπο που μέχρι τότε βλέπαμε τις συγκρούσεις στον κόσμο”, ανέφερε το περιοδικό.

Εκτός από τους New York Times, έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά Time και National Geographic.

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Youtube