Φιλοξενία με αντάλλαγμα παρείχαν οικογένειες στην Ευρώπη σε φτωχές τουρίστριες κατά τη δεκαετία του 60. Νέες κοπέλες που δεν είχαν χρήματα για να καλύψουν τα έξοδα για τη διαμονή και διατροφή τους σε μια ξένη χώρα, πήγαιναν σε σπίτια της χώρας υποδοχής και εργάζονταν ως “οικιακοί βοηθοί περιωπής”.
Βοηθούσαν την νοικοκυρά στις δουλειές του σπιτιού, μαγείρευαν, πρόσεχαν τα παιδιά και φρόντιζαν τον κήπο. Οι περισσότερες από αυτές ήταν φοιτήτριες. Μπορεί να μην πληρώνονταν για τις υπηρεσίες τους, αλλά είχαν δωρεάν φαγητό και ένα κρεβάτι να κοιμηθούν. Έτσι, γνώριζαν μια ξένη χώρα, αλλά και το πώς ζούσαν οι κάτοικοί της.
“Οι ξένες κοπέλες που επισκέπτονται μια χώρα συνδυάζουν το τερπνό μετά ωφελίμου” έγραφε άρθρο του περιοδικού Επίκαιρα το 1969. Αυτές οι κοπέλες ονομάστηκαν “aupair”, που σημαίνει σύντροφος ζεύγους.
Παρόλο που η λέξη είναι γαλλική, το σύστημα των “aupair” καθιερώθηκε στην Αγγλία. Οι Άγγλοι προτίμησαν τον γαλλικό όρο, ώστε να δείξουν ότι δεν ήταν απλώς υπηρέτριες και η “ασχολία τους ήταν ευγενέστερη της απλής υπηρεσίας”. Η ιδέα πίσω από αυτή τη νέα μόδα, ήταν ότι θα αντιμετώπιζαν τις κοπέλες ως μέλη της οικογένειας και όχι ως εργαζόμενες.
Την ιδέα ανήκε σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που κατά τη δεκαετία του 1950 άνοιξε το πρώτο γραφείο “aupair” στο Χάιντ Παρκ στην Αγγλία. Οι τουρίστριες πήγαιναν στο γραφείο, το οποίο τις παρέπεμπε στις οικογένειες που προσφέρονταν να τις φιλοξενήσουν. Σε διάστημα μερικών χρόνων, το σύστημα “aupair” διαδόθηκε. Το 1965 υπήρχαν περίπου 50 χιλιάδες κοπέλες από ξένες χώρες που εργάζονταν σε σπίτια στο Λονδίνο, ενώ είχαν ανοίξει τουλάχιστον 10 μεγάλα πρακτορεία προώθησής τους.
Παρόλο που η εργασία τους φαινόταν κάτι απλό και “προνομιακό”, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική.
“Το να μην δουν τίποτα από το Λονδίνο που τόσο τις μαγνήτιζε, ήταν πιθανό. Η “aupair” φορτώνεται με ένα σωρό δουλειές από την κυρία του οίκου. Το βράδυ τρώει μόνη της στην κουζίνα, όταν η σύζυγος είναι ζηλότυπη ή ο σύζυγος είναι παλαιών αρχών. Την ημέρα καθαρίζει, μαγειρεύει και στον χρόνο που της μένει, περιποιείται τον κήπο. Ο τουρισμός της πάει περίπατο” ανέφερε το άρθρο του περιοδικού Επίκαιρα.
Πολλές κοπέλες δεν άντεχαν το φόρτο της εργασίας που τους επέβαλλαν και σε μικρό χρονικό διάστημα εγκατέλειπαν τα σπίτια που τις φιλοξενούσαν. Αναζητούσαν άλλες δουλειές, συνήθως ως φωτομοντέλα και στον χώρο του “σόου”.
Παρ’ όλα αυτά, το σύστημα της “aupair” εξαπλώθηκε σιγά σιγά σε όλη την Ευρώπη. Πολλοί υποστήριζαν ότι έτσι ενισχύονταν η οικονομία της κάθε χώρας.
Ο ισχυρισμός τους βασιζόταν στο γεγονός ότι από τη μια η κάθε κοπέλα άφηνε ξένο συνάλλαγμα στη χώρα που την φιλοξενούσε, ενώ από την άλλη πλευρά προσέφεραν δωρεάν υπηρεσίες σε οικογένειες, τα μέλη των οποίων είχαν περισσότερο χρόνο να γίνουν πιο “παραγωγικά”.
Οι “aupair” έφτασαν μέχρι και την Ελλάδα και συνήθως οι αρμοδιότητές τους περιορίζονταν στη φροντίδα των παιδιών.
Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ειδικά γραφεία διασύνδεσης. Οι περισσότερες προέρχονταν από την Αγγλία και έβρισκαν τις οικογένειες από συστάσεις ή δια αλληλογραφίας.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του περιοδικού Επίκαιρα, οι κοπέλες που ήθελαν να έρθουν στην Αθήνα, έστελναν στην οικογένεια πιστοποιητικό υγείας, αλλά και βεβαίωση από ψυχίατρο ότι δεν είναι φρενοβλαβείς.
Οι “aupair” συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι σήμερα. Δουλειά τους είναι η ανατροφή των παιδιών της οικογένειας, ενώ δεν είναι υποχρεωμένες να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού. Βασική διαφορά όμως, με τις aupair της δεκαετίας του 60 είναι ότι πλέον πληρώνονται.
Το 1972 ο σκηνοθέτης Val Guest έκανε την “Au Pair Girls”. Δείχνει τέσσερις κοπέλες από Ευρώπη και Ασία που πήγαν στην Αγγλία να δουλέψουν ως “aupair”, αλλά εξελίχθηκαν σε ερωμένες των συζύγων, των εργοδοτών και οποίου άλλου άνδρα συναντούσαν. Δείτε το τρέιλερ:
Ακολουθήστε την mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr