“Καράβια αλήτες”. Το τραγούδι για τη θάλασσα και τα ανεκπλήρωτα όνειρα γράφτηκε μέσα σε ένα πατσατζίδικο. Ο Λοΐζος το ζήτησε από τον Φόντα Λάδη που το έγραψε αμέσως

Το “Καράβια αλήτες” είναι ένα από τα θαυμάσια τραγούδια του Μάνου Λοΐζου σε στίχους Φόντα Λάδη, που ερμήνευσε μοναδικά το 1965 ο Γιάννης Πουλόπουλος.

Το τραγούδι γράφτηκε μέσα στο πατσατζίδικο του Νώντα, στέκι εκείνης της εποχής, στις αρχές της λεωφόρου Αλεξάνδρας, ανάμεσα στα θέατρα “Μετροπόλιταν” και “Παρκ”. Το πατσατζίδικο του Νώντα λειτουργούσε έως τα χαράματα και ήταν στέκι ηθοποιών, τραγουδιστών και μουσικών. Εκεί πήγαινε ο Μάνος Λοΐζος με τον Φόντα Λάδη. Ο Λοΐζος με τον Λάδη δεν είχαν συνεργαστεί έως εκείνη τη στιγμή, όμως ο Μάνος γνώριζε το πόσο αξιόλογος ήταν, αφού είχε διαβάσει ποιήματα του, τα οποία είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό “Επιθεώρηση της Τέχνης”.

Μια μέρα που ήταν στο πατσατζίδικο, ο Λοΐζος πρότεινε στον Φόντα Λάδη να γράψουν ένα τραγούδι. “Εδώ; Τώρα; Τώρα;” ρώτησε εμβρόντητος ο Λάδης. “Ναι, τώρα εδώ…” Έτσι ο Λάδης άρχισε να γράφει. Το θέμα ήταν από τα αγαπημένα του ποιητικού του ρεπερτορίου… λιμάνια, καράβια, νοσταλγία και άνθρωποι που θέλουν να ταξιδέψουν.

Ο Λάδης έγραφε ενώ συγχρόνως ο Λοΐζος έβαζε σιγοψυθιρίζοντας τη μουσική. Με τα πολλά, κόβοντας και ράβοντας και κυρίως κουτσοπίνοντας, δημιουργήθηκε αυτό το υπέροχο τραγούδι, το “Καράβια αλήτες”, για τους νοσταλγούς της θάλασσας, των καραβιών και των ανεκπλήρωτων ονείρων.

Στίχοι

Καράβια αλήτες μας σφύριξαν κάτι.

Μας είπαν ελάτε, μας ΄κλείσαν το μάτι.

Μπροστά μας περνάνε, μα δε σταματάνε.

Τα άσπρα πανιά τους δεν ήταν για μας.

Καράβια περάσαν, χαθήκαν στα βάθη.

Γιατί μας γελάσαν κανείς δε θα μάθει.

Ανάποδη μέρα, τα τράβηξε πέρα.

Σ’ αυτό το λιμάνι δε φεύγει κανείς.

Στο `να μου χέρι το τσιγάρο

μοιάζει με χαμένο φάρο.

Κι άμα θα σβήσει, θα `ρθει μπόρα.

Σχόλασε το γλέντι τώρα.

Πηγή: Μια ιστορία… ένα τραγούδι, του Ηρακλή Ευστρατιάδη, εκδόσεις Toubi’s

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: Πώς ο Μάνος Λοΐζος «αφόπλισε» έναν αστυνομικό και τραγούδησε δημόσια με δεκάδες νέους τον απαγορευμένο Μίκη για να αποχαιρετίσουν τον Σεφέρη. Ήταν η μέρα που βραβεύθηκε η ταινία Ευδοκία